Մենք ստախոսներ էինք (ЛП)

Նորից բղավոց:

Ես նորից փորձեցի բացել: Ձախողում: Ես հանձնվեցի:

Ձեռքերովս փակելով բերանս ու քիթս՝ վազեցի վառվող աշխատասենյակով միջանցք, հետո խոհանոց: Փառք Աստծո այն դեռ չէր վառվում: Թաց հատակով վազեցի դեպի միջանցքի դուռը:

Սահեցի, ընկա ամբողջովին բենզինի մեջ:

Տաբատիս եզրերը վառվել էին աշխատասենյակով վազելուց: Կրակը խոհանոցի հատակի բենզինով եկավ ու անցավ տատիկի գունավոր սրբիչների վրա: Այն տարածվեց ելքով մինչև միջանցք իմ առջև, ու տեսա, որ տաբատս նույնպես վառվում է՝ ծնկերիցս մինչև կրունկներ: Կրակի միջով վազեցի դեպի դուռը:

- Դու՛րս եկեք, - գոռացի ես, չնայած կասկածում էի, որ ինչ-որ մեկը լսեց, - շու՛տ, դու՛րս եկեք:

Ես դուրս գալով ընկա խոտին: Գլորվեցի, մինչև ոտքերս չդադարեցին վառվել:

Արդեն տեսնում էի, որ Քլերմոնտի վերևի երկու հարկերը ամբողջովին վառվում էին, իմը նույնպես ամբողջովին կրակի մեջ էր: Նկուղի մասին ոչինչ չէի կարող ասել:

- Գա՞տ: Ջոննի՞: Միրրե՞ն: Որտե՞ղ եք:

Պատասխան չկա:

Պանիկաս պահելով, ես ինքս ինձ համոզեցի, որ նրանք արդեն դուրս էին եկել:

Հանգիստ: Ամեն ինչ լավ կլինի: Պետք է լավ լինի:

- Որտե՞ղ եք, - նորից գոռացի, վազելով:

Ու կրկին պատասխան չկա:

Հավանաբար նրանք նավակների պահոցում էին, իրենց տարաներն էին տարել: Այն հեռու չէր, ու վազեցի այնտեղ, շնչահեղձ գոռալով նրանց անունները: Իմ բոբիկ ոտքերը հարվածում էին փայտե հատակին տարօրինակ արձագանքով:

Դուռը փակ էր: Ես հրեցի այն:

- Գա՛տ: Ջոննի՞: Միրրե՛ն:

Այնտեղ ոչ ոք չկար, բայց նրանք կարող էին նաև Քադդլդաուն գնացած լինել, այնպես չէ՞: Փորձում էին հասկանալ՝ ինչու՞ եմ ես ուշանում:

Ճանապարհը պահոցով ձգվում էր թենիսի կորտի մոտով մինչև Քադդլդաուն: Ես նորից սկսեցի վազել, կղզին տարօրինակ լուռ էր մթության մեջ: Կրկնում էի ինձ նորից ու նորից. նրանք այնտեղ կլինեն: Նրանք ինձ են սպասում: Անհանգստանում են:

Մենք կծիծաղենք, որովհետև բոլորն արդեն ապահով են: Հետո իմ այրվածքները կմտցնենք սառը ջրի մեջ ու մեզ հաջողակներ կզգանք:

Հենց այդպես էլ կլինի:

Բայց երբ ես մոտեցա տանը, այն մթության մեջ էր:

Այնտեղ ինձ ոչ ոք չեր սպասում:

Ես ետ վազեցի Քլերմոնտ ու տեսա, որ այն վառվում է ինչպես մոմը: Վերնահարկը կրակի մեջ էր, սենյակները նույնպես, նկուղի պատուհաններից երևում էր կրակը: Ամբողջը ծխում էր:

Ես վազեցի միջանցքի դռան մոտ ու բացեցի: Այնտեղից ծուխը դուրս տարածվեց: Ես հանեցի իմ բենզինոտ սվիտերն ու տաբատը՝ հազալով ու խեղդվելով: Հետո ներս անցա ու մտա խոհանոց նկուղ ուղղվելով:

Ճանապարհի կեսին կրակի պատ էր: Պատ:

Գատը դուրս չէր եկել: Ու արդեն դուրս չի գա:

Ես պտտվեցի ու վազեցի Ջոննիի ու Միրրենի մոտ, բայց ոտքերիս տակի փայտը վառվում էր: Աստիճանների հենակները վառվում էին: Իմ առաջ աստիճանները փլվեցին՝ կրակներ թռցնելով:

Ես ետ-ետ քայլեցի:

Ես չէի կարող բարձրանալ:

Չէի կարող փրկել նրանց:

Հիմա չկար,

չկար,

չկար,

չկար գնալու ոչ մի տեղ, ներքև իջնելուց բացի:

82

Ես հիշում եմ սա, ու վերապրում այն, Ուինդեմիրի աստիճաններին նստած, դեռ նայելով այն կետին, որտեղ Գատը կորավ մթության մեջ: Գիտակցելը, թե ինչ եմ ես արել հայտվում է սառը, մութ, ընդարձակվող մառախուղի տեսքով կրծքումս: Ես կծկվում ու քարանում եմ: Սառցե մառախուղը անցնում է կրծքիս, մեջքիս վրայով, բարձրանում պարանոցովս: Անցնում գլխիս ու ողնաշարիս մեջ:

Ցուրտ, ցուրտ, զղջում:

Ես չպետք է սկսեի խոհանոցից: Ես չպետք է վառեի աշխատասենյակը:

Ինչպիսի հիմարություն՝ այդքան շատ թրջել գրքերը: Յուրաքանչյուրն իմ փոխարեն կհասկանար ինչքան արագ դրանք կվառվեին: Յուրաքանչյուրը:

Մենք պետք է ժամանակ պահեինք կրակը սկսելու համար:

Ես կարող էի պնդել, որ մենք միասին մնայինք:

Ես չպետք է ստուգեի նավակների պահոցը:

Չպետք է վազեի Քադդլդաուն:

Եթե ես ավելի արագ վերադառնայի Քլերմոնտ, հնարավոր է կարողանայի Ջոննիին դուրս հանել: Կամ կանչել Գատին, մինչ կրակը կհասներ նկուղ: Հնարավոր է կարողանայի գտնել կրակմարիչը ու ինչ-որ կերպ հանգցնել կրակը:

Հնարավոր էր, հնարավոր էր:

Միայն թե, միայն թե:

Ես այնքան շատ բան էի ցանկանում մեզ համար. կյանք առանց սահմանափակումների ու նախապաշարմունքների: Կյանք՝ ազատ սիրելու ու սիրվելու:

Բայց արդյունքում, ես նրանց սպանեցի:

Իմ Ստախոսներին, իմ սիրելիներին:

Սպանեցի նրանց: Իմ Միրրենին, իմ Ջոննիին, իմ Գատին:

Այս ամենի գիտակցումը իջնում է ողնաշարովս, անցնում ուսերովս, հասնում մատներիս: Մատներս դառնում են սառույց: Դրանք ճաքճքում են ու կոտրվում, մանր կտորները թափվում Ուինդեմիրի աստիճաններին: Ճաքերը տարածվում են ձեռքերովս, մինչև ուսերս, հասնում պարանոցիս: Վհուկի քմծիծաղով դեմքս քարանում ու փշրվում է վշտից: Կոկորդս քար է: Չեմ կարողանում ձայն հանել:

Ու ես սառել եմ, չնայած արժանի եմ վառվելուն:

Ես պետք է ձայնս կտրեի ու չփորձեի իրավիճակը վերցնել իմ ձեռքը: Ես կարող էի լուռ մնալ: Կոմպրոմիս գտնել: Հեռախոսով շփվել ու ամեն ինչ կարգին կլիներ: Շուտով կստանայինք վարորդական իրավունք: Շուտով կգնայինք քոլեջ ու Սինքլերների գեղեցիկ տները կմնային հեռվում և անկարևոր:

Մենք կարող էինք համբերատար լինել:

Ես կարող էի խելամիտ գտնվել:

Գուցե այդ դեպքում, երբ մենք խմեցինք մորաքույրերի գինին, կմոռանայինք մեր մտադրությունները: Խմիչքը կարող էր քնեցնել մեզ: Մենք կքնեինք հեռուստացույցի առջև՝ զայրացած և անուժ, բայց առանց ինչ-որ հրդեհ սարքելու:

Ես ոչինչ չեմ կարող վերադարձնել:

Ես ինձ քարշ եմ տալիս ներս, վերև իմ սենյակ փշրվող, սառցե ձեռքերիս վրա՝ ետևիցս սառած մարմնիս կտորները թողելով: Թաթերս, ծնկերս: Մտնում եմ վերմակի տակ, դողում եմ՝ մարմնիս կտորները թափելով բարձին: Մատներս: Ատամներս: Ծնոտս: Անրակներս:

Վերջապես, վերջապես դողը դադարում է: Սկսում եմ տաքանալ ու հալվել:

Լացում եմ մորաքույրերիս համար, ովքեր կորցրին իրենց առաջնեկներին:

Ուիլլի համար, ով կորցրեց եղբորը:

Լիբերտիի, Բոննիի ու Թաֆտի համար, ովքեր կորցրին իրենց քրոջը:

Պապիկի համար, ով տեսավ ոչ միայն իր տան այրվելը, այլ նաև իր թոռների վախճանը:

Շների համար, խեղճ, չարաճճի շների:

Ես լացում եմ դատարկ, անմիտ դժգոհությունների համար, որ արել եմ ամբողջ ամառ: Իմ ամոթալի ինքնախղճահարության համար: Իմ ապագայի պլաների համար:

Լացում եմ իմ ամբողջ իրերի համար, որոնք բաժանել եմ: Կարոտում եմ իմ բարձը, գրքերս, լուսանկարներս: Սարսռում եմ, երբ մտածում եմ իմ խաբեական բարեգործության մասին, իմ ձևական բարեհոգությանից, ստից, որ համոզում էի ինքս ինձ, պատժից, որ դրել էի ինձ վրա ու մորս վրա:

Լացում եմ սարսափից, որ պատճառել եմ ամբողջ ընտանիքիս, նրանից որ դարձել եմ մեծ դժբախտության պատճառը:

Մենք ի վերջո չպահպանեցինք իդիլիան: Այն հավերժ կորչեց՝ եթե ընդհանրապես գոյություն էր ունեցել: Մենք կորցրել էինք մեր անմեղությունը դեռ այն ժամանակ, երբ իմացանք մորաքույրերի զայրույթի աստիճանը, դեռ այն ժամանակ երբ մահացավ տատիկը, ու պապիկը խելքը թռցրեց:

Դեռ այն ժամանակ, երբ մենք դարձանք հանցագործներ: Դեռ այն ժամանակ, երբ դարձանք ուրվականներ:

Մորաքույրերը գրկում էին միմյանց, ոչ նրա համար, որ նրանք ազատվել էին Քլերմոնտի բեռից և այն ամենից ինչ այն խորհրդանշում էր, այլ ողբերգության ու կարեկցանքի համար: Ոչ նրա համար, որ մենք նրանց ազատել էինք, այլ որովհետև կոտրել էինք նրանց ու նրանք սարսափից կառչել էին մեկը մյուսից:

Ջոննին: Ջոննին ցանկանում էր մասնակցել մարաֆոնին: Նա ցանկանում էր վազել կիլոմետրը կիլոմետրի ետևից՝ ապացուցելով որ իր թոքերը կդիմանան: Ապացուցելով, որ ինքը տղամարդ էր, որով պապիկը կհպարտանար, ապացուցելով իր ուժը, չնայած որ ցածրահասակ էր:

Նրա թոքերը լցվեցին ծուխով: Հիմա նա ոչինչ չի կարող ապացուցել: Չի կարող վազել:

Նա ցանկանում էր ունենալ իր սեփական մեքենան և ուտել բոլոր քաղցրավենիքները, որ տեսնում էր փռերի պատուհաններից: Նա ցանկանում էր բարձր ծիծաղել, նկարներ գնել ու կրել գեղեցիկ հագուստ: Սվիտերներ, շարֆեր՝ բրդյա ու գծավոր: Նա ցանկանում էր լեգոից թյուննոս սարքել ու կախել այն չուչելի տեղում: Նա հրաժարվում էր լուրջ լինել, մնում էր չափազանց թեթևամիտ, բայց մեծ ոգևորությամբ էր վերաբերվում նրան, ինչ նրա համար կարևորություն ուներ: Վազքը: Ուիլլը ու Քերրին: Ստախոսները: Արդարության զգացումը: Նա առանց երկմտելու հրաժարվեց իր ուսման ֆոնդից՝ իր սկզբունքներին մնալու համար:

Ես մտածում եմ Ջոննիի ուժեղ ձեռքերի մասին, նրա քթի վրայի արևապաշտպան քսուկի մասին, ինչպես մենք միասին բարձրացանք թունավոր բաղեղի վրա և ինչպես էինք պառկել կողք կողքի ցանցաճոճի վրա, ու տանջվում քորից: Ինչպես էր նա ինձ ու Միրրենի համար պատրաստել տիկնիկներին տներ թղթից ու քարերից, որ գտել էր ափին: