Մենք ստախոսներ էինք (ЛП)

Գատը փայտով շարժեց խարույկը.

- Ես ուղղակի ասում եմ, որ մենք պետք է մտածենք այս մասին: Յուրաքանչյուրը չի, որ ունի սեփական կղզիներ: Որոշ մարդիկ այստեղ աշխատում են: Ոմանք աշխատում են գործարաններում: Ոմանք ընդհանրապես աշխատանք չունեն: Ոմանք էլ չունեն ուտելու բան:

- Հերի՛ք է խոսաս, հիմա՛, - ասաց Միրրենը:

- Հերի՛ք է խոսաս, ընդհանրապես, - ավելացրեց Ջոննին:

- Մենք այստեղ՝ Բիչվուդում, սխալ պատկերացումներ ունենք մարդկության մասին, - ասաց Գատը, - ես չեմ կարծում, որ դուք դա հասկանում եք:

- Ձայնդ կտրիր, - ասացի ես - ես քեզ կտամ ավելի շատ շոկոլադ, եթե դու ձայնդ կտրես:

Եվ Գատը լռեց, ծամածռելով դեմքը: Հանկարծ նա կանգնեց , գետնից վերցրեց քար ու ամբողջ ուժով նետեց ծովի կողմը: Հանեց սվիտերը, մի կողմ նետեց կոշիկներ: Հետո մտավ ծով ջինսե տաբատով

Զայրացած:

Ես հետևում էի նրա մկանների խաղին լուսնի լույսի տակ, ու ահա նա սուզվեց: Նա սուզվեց, իսկ ես մտածեցի. եթե ես հիմա չգնամ նրա ետևից, դա կանի այն Ռաքել անունով աղջիկը: Եթե հիմա չգնամ նրա ետևից, նա կհեռանա ընդմիշտ: Ստախոսներից, Կղզուց, մեր ընտանիքից, ինձնից:

Ես հանեցի սվիտերս ու հետևեցի Գատին, դեպի ծով, հենց զգեստով: Թռա ջուրը ու լողացի այն կողմ, որտեղ Գատը մեջքով պառկած էր ջրի վրա: Նրա թաց մազեր բացել էին դեմքը, ցույց տալով հոնքի վրայի բարակ սպին:

Ես ձգվեցի դեպի նրա ձեռքը.

- Գատ:

Նա վախեցավ և ուղղվեց: Ջուրը հասնում էր նրա մեջքին:

- Կներես, - շշնջացի ես:

- Ես երբեք քեզ չեմ ասել, որ ձայնդ կտրես, Կադի, - ասաց նա, - ես երբեք քեզ հետ այդպես չեմ խոսացել:

- Գիտեմ:

Նա ձայն չէր հանում:

- Խնդրում եմ, մի լռիր, - ասացի ես:

Ես զգացի, թե նրա աչքերը ինչպես շրջեցին իմ մարմնի, թրջված զգեստի վրայով:

- Ես չափազանց շատ եմ խոսում, - ասաց նա, - ես քաղաքականացնում եմ ամեն ինչ:

- Ինձ դուր է գալիս, երբ դու խոսում ես, - ասացի ես, քանի որ դա ճիշտ էր: Երբ ես չէի խորանում նրա բառերի մեջ, այն ինձ դուր էր գալիս:

- Ուղղակի այս ամենը ինձ դարձնում է ավելի..., - նա դադար տվեց, - աշխարհում ամեն ինչ խառնվել է իրար, ահա թե ինչ:

- Հա:

- Գուցե ես պիտի... - Գատը վերցրեց ձեռքերս, շրջեց ափերս դեպի ներքև, որպեսզի կարդա վերևում գրված բառերը, - ...պիտի ապրեմ ներկայո՞վ, ու դադարեմ հավերժ ագիտացիան:

Իմ ձեռքը նրա թաց, սառը ձեռքի մեջ էր:

Ես դողում էի: Մենք առաջ շատ էինք ձեռք ձեռքի բռնում, բայց նա չէր կպել ինձ այս ամբողջ ամռանը:

- Դա լավ է, որ դու այդպես ես նայում աշխարհին, - ասացի ես նրան:

Գատը թողեց ձեռքերս ու նորից պառկեց ջրին.

- Ջոննին ուզում է, որ ես ընդհանրապես չխոսեմ: Ես ձանձրացնում եմ քեզ ու Միրրենին:

Ես նայեցի նրան: Նա Գատը չէր: Իմ Գատը մտածմունք էր ու էնտուզիազմ: Ամբիցիա և թունդ սուրճ: Այս ամենը պիտի երևային նրա շագանակագույն աչքերում, նրա հարթ մաշկին ու քիչ ավելի դուրս ցցված ստորին շրթունքին: Նա պիտի ներսից եռար էներգիայով:

- Ես քեզ մի գաղտնիք կասեմ, - շշնջացի ես:

- Ի՞նչ:

Ես նորից ձգվեցի ու կպա նրա ձեռքին: Նա չշարժվեց:

- Երբ մենք քեզ ասում ենք «ձայնդ կտրիր, Գատ», դա ամենևին էլ այն չի ինչ մենք նկատի ունենք:

- Ո՞չ:

- Մենք նկատի ունենք, որ քեզ սիրում ենք: Դու մեզ հիշեցնում ես, որ մենք էգոիստ խոզեր ենք: Բայց դու մեզ նման չես:

Գատը աչքերը փակեց: Ժպտաց.

- Դու այդպե՞ս ես կարծում, Կադի:

- Այո, - ասացի ես: Ես մատներով շոյում էի նրա ձեռքերը:

- Հավատս չի գալիս, որ դուք ջրի մեջ եք, - բղավեց Ջոննին, որ ծալել էր տաբատը ու կանգնել էր ջրի մեջ, - սա Արկտիկան է: Ես չեմ զգում մատներս:

- Երբ մի քիչ մեջն ես մնում, հաճելի է դառնում, - պատասխանեց Գատը:

- Հաստա՞տ:

- Մի եղիր թուլամորթ, - գոռաց Գատը, - տղամարդ եղիր ու մտիր գրողի տարած ջուրը:

Ջոննին ծիծաղեց ու մտավ ջուրը: Միրրենն էլ նրա ետևից:

Ու այդ պահը.. այն կատարյալ էր:

Մեր վրայով տարածվող գիշերը: Օվկիանոսի խշշոցը: Թռչունների ձայնները:

8

Այդ գիշեր չէի կարողանում քնել:

Կեսգիշերից հետո նա ձայն տվեց ինձ:

Ես նայեցի պատուհանից: Գատը պառկել էր Ուինդեմիր տանող փայտե ճանապարհին: Ոսկեգույն ռետրիվերները պառկել էին նրա կողքին, բոլոր հինգը. Բոշը, Գրենդելը, Փոպպին, Պրինց Ֆիլլիպը ու Ֆաթիման: Նրանք պոչերով կամաց հարվածում էին գետնին:

Լուսնի լույսից նրանք կապույտ երանգ էին ստացել:

- Իջիր ներքև, - կանչեց Գատը:

Ես իջա:

Մայրիկի սենյակի լույսը անջատած էր: Ամբողջ կղզին մթության մեջ էր: Մենք երկուսով մենակ էինք, չհաշված շներին:

- Ինձ տեղ տուր, - ասացի ես: Ճանապարհը լայն չէր, մեր ձեռքերը կպան իրար՝ իմը մերկ, նրանը՝ կանաչ, որսորդական բաճկոնում:

Մենք նայում էինք երկնքին: Այնքան շատ աստղեր, կարծես գալակտիկան ինչ-որ բան էր տոնում, նշում, արգելված խնջույք էր կազմակերպում քանի դեռ մարդիկ իրենց անկողիններում քնած էին:

Ես ուրախ էի, որ Գատը չէր խոսում համաստեղությունների մասին կամ հիմարություններ ասում երազանք պահելու մասին: Բայց ես նաև չգիտեի ինչ անել նրա լռության հետ:

- Կարո՞ղ եմ ձեռքդ բռնել, - հարցրեց նա:

Ես դրեցի ձեռքս նրա ձեռքի մեջ:

- Տիեզերքը այնքան հսկայական է երևում հիմա, - ասաց նա, - ինձ պետք է մեկը, ով կողքիս կլինի:

- Ես այստեղ եմ:

Նա մատով շոյում էր իմ ափը: Ամբողջ իմ նյարդերը կենտրոնացան այնտեղ, որսալով նրա յուրաքանչյուր շարժում, նրա մաշկը իմ մաշկի վրա:

- Վստահ չեմ, որ ես լավ մարդ եմ, - ասաց նա որոշ ժամանակ անց:

- Ես նույնպես վստահ չեմ, որ լավ մարդ եմ, - ասացի ես, - բայց ես աշխատում եմ ինձ վրա:

- Հա, - Գատը մի պահ լռեց, - Դու հավատու՞մ ես Աստծուն:

- Մասամբ, - ես փորձեցի այդ մասին ավելի լուրջ մտածել: Գիտեի Գատին չի բավարարի թեթևամիտ պատասխանը, - երբ վատ բան է պատահում, ես աղոթում եմ կամ պատկերացնում, որ ինչ-որ մեկը վերևից նայում է ինձ ու լսում: Օրինակ այն մի քանի օրը հորս հեռանալուց հետո ես մտածում էի Աստծու մասին: Հանգստության համար: Բայց հետո թողեցի, որ ամեն ինչ իր հունով գնա: Թերևս դրա մեջ չկար ոչ մի հոգևոր բան:

- Ես արդեն չեմ հավատում, - ասաց Գատը, - այն ուղևորությունը Հնդկաստան, մարդկանց աղքատությունը: Չեմ կարողանում պատկերացնել, Աստված ինչպե՞ս կարող էր դա թույլ տալ: Հետո, երբ ես վերադարձա տուն, սկսեցի նկատել դա Նյու-Յորքի փողոցներում: Մարդիկ հիվանդ են ու քաղցած աշխարհի ամենահարուստ երկրներից մեկում: Ես ուղղակի.. ես չեմ կարողանում մտածել, որ ինչ-որ մեկը վերևից հետևում է այդ մարդկանց: Ինչն էլ նշանակում է, որ ինձ նույնպես ոչ ոք վերևից չի հետևում:

- Դա քեզ չի դարձնում վատ մարդ:

- Մայրս հավատում է Աստծուն: Նա մեծացել է բուդիստների ընտանիքում, բայց հաճախում է Մեթոդիստական եկեղեցի հիմա: Նա այնքան էլ գոհ չի ինձնից, - Գատը հազվադեպ էր խոսում մոր մասին:

- Դու չես կարող հավատալ, ուղղակի որովհետև նա է այդպես ասում, - ասացի ես:

- Ոչ: Հարցը նրանում է՝ ինչպե՞ս լավ մարդ լինեմ, եթե արդեն չեմ հավատում:

Մենք զննում էինք երկինքը: Շները վերադարձան Ուինդեմիր իրենց դռնով:

- Դու մրսում ես, - ասաց Գատը, - արի քեզ տամ բաճկոնս:

Ես չէի մրսում, բայց նստեցի: Նա նույնպես նստեց: Հանեց կանաչ բաճկոնը: Փոխանցեց ինձ:

Այն տաքացել էր նրա մարմնից: Չափազանց լայն իմ ուսերի համար: Նրա ձեռքերը մերկ էին հիմա:

Ես ուզում էի համբուրել նրան, այնտեղ, երբ իմ հագին էր նրա որսորդական բաճկոնը: Բայց չհամարձակվեցի:

Միգուցե նա սիրում էր Ռաքելին: Այն լուսանկարները նրա հեռախոսի մեջ: Չորացած վարդը ծրարի մեջ:

9

Հաջորդ առավոտ նախաճաշի ժամանակ մայրիկը խնդրեց, որ նայեմ Ուինդեմիրի վերնահարկում հայրիկի իրերը և ինձ վերցնեմ այն ինչ ինձ պետք կգա: Մնացածից նա մտադիր էր ազատվել:

Ուինդեմիրը կառույց էր եռանկյունաձև տանիքով, անմիջամես որի տակ գտնվում էին հինգ ննջասենյակներից երկուսը: Սա կղզում միակ տունն էր, որի վերնահարկը ամբողջովին լցված էր: Տունն ուներ մեծ պատշգամբ և ժամանակակից ոճով խոհանոց՝ մարմարե սեղանածածկերով, որոնք անտեղին էին թվում: Սենյակները հասարակ էին, ու ամենուր պտտվում էին մեր շները:

Ես ու Գատը բարձրացանք վերնահարկ, մեր հետ վերցնելով ապակե շշերով սառը թեյ ու տեղավորվեցինք հատակին: Սենյակից փայտի հոտ էր գալիս: Պատուհանից սենյակում քառակուսաձև լույս էր ընկել:

Մենք առաջ էլ էինք եղել վերնահարկում:

Ու մեկ է առաջ երբեք չէինք եղել վերնահարկում:

Գրքերը հայրիկի արձակուրդային գրքերն էին: Ամբողջը սպորտային հուշագրություններ, հետաքրքրաշարժ առեղծվածներ և ռոք աստղերի կենսագրություններ, գրված հին մարդկանց կողմից, որոնց մասին ես չէի լսել: Գատին չէր հետաքրքրում անունները: Նա դասավորեց գրքերը ըստ գույների: Կարմիր շարք, կապույտ, շագանակագույն, սպիտակ, դեղին: