Страница 23 из 46
Ես գնացի ու վերցրի սագը:
- Մարդիկ չպետք է փղոսկր գնեն, - ասացի ես, - նրա անօրինական լինելը պատճառ ունի: Օրեր առաջ Գատը կարդում էր, որ…
-Ինձ մի՛ ասա ինչ է այդ տղան կարդում, - կոպիտ ասաց պապիկը, - ես տեղյակ եմ: Ես ունեմ բոլոր փաստաթղթերը:
- Կներես: Բայց նա ինձ ստիպեց մտածել որ…
- Կադենս:
- Դու կարող էիր այդ արձանները հանել աճուրդի և ստացված հասույթը տրամադրել վայրի բնության պահպանմանը:
- Այդ դեպքում ես այլևս արձան չէի ունենա: Դրանք շատ թանկ էին Թիփփերի համար:
- Բայց…
Պապիկը ձայնը բարձրացրեց.
- Մի՛ ասա ինձ, ինչպես վարվել իմ փողերի հետ, Կադի: Դրանք քոնը չեն:
- Լավ:
- Դու չպետք է ինձ ասես ինչպես տնօրինել այն, ինչ պատկանում է ինձ, պա՞րզ է:
- Այո:
- Երբեք:
- Այո, պապիկ:
Ես ցանկություն ունեցա նետել սագի արձանը սենյակով մեկ:
Այն կկոտրվե՞ր, երբ բախվեր բուխարուն: Այն կփշրվե՞ր:
Ես սեղմում եմ բռունցքներս:
Դա առաջին անգամն էր, որ մենք խոսեցինք Թիփփեր տատիկի մասին, նրա մահից հետո:
Պապիկը նավակը պարանով կապում է նավամատույցին:
- Դու դեռ կարոտու՞մ ես տատիկին, - հարցնում եմ նրան, երբ մենք քայլում ենք Նոր Քլերմոնտ, - որովհետև ես կարոտում եմ: Մենք երբեք չենք խոսում նրա մասին:
- Իմ մի մասը մահացել է, - ասում է նա, - իսկ դա լավագույն մասն էր:
- Այդպե՞ս ես կարծում. – հարցնում եմ ես:
- Սա այն ամենն է ինչ կարող եմ ասել. – ասում է պապիկը:
43
Ես Ստախոսներին գտա Քադդլդաունի բակում: Գազոնին թափված են թենիսի ռակետներ, խմիչքների շշեր, ուտելիքեների փաթեթներ ու լողի սրբիչներ: Նրանք երեքը պառկել են ադեալներին, աչքերին արևային ակնոցներ, չիպս են ուտում:
- Հիմա լա՞վ ես. – հարցնում է Միրրենը:
Գլխով եմ անում:
- Մենք քեզ կարոտում էինք:
Նրանց մարմիններին մանկական յուղ է քսված: Դրանցից երկուսը գցված են խոտի վրա:
- Չե՞ք վախենում, որ կայրվեք. – հարցնում եմ ես:
- Ես այլևս չեմ հավատում արևապաշտպան քսուկներին. – ասում է Ջոննին:
- Նա որոշել է, որ բոլոր գիտնականները կոռումպացված են, և որ արևապաշտպան քսուկների ամբողջ ինդուստրիան փողաբեր խարդախություն է. – ասում է Միրրենը:
- Դու երբևէ տեսե՞լ ես արևային այրվածքներ, - հարցնում եմ, - երբ մաշկին, բառիս բուն իմաստով, փուչիկներ են լինում:
- Դա հիմար միտք է, - ասում է Միրրենը, - մենք ուղղակի ձանձրույթից ենթադրություններ ենք անում, ընդամենը դա:
Բայց խոսելու ընթացքում նա մեծ քանակությամբ մանկական յուղ է քսում ձեռքերին:
Ես պառկում եմ Ջոննիի կողքին:
Բացում եմ խորովածի համով չիպսի փաթեթը:
Ուշադիր նայում եմ Գատի կրծքավանդակին:
Միրրենը բարձրաձայն կարդում է գրքից հատված Ջեյն Գուդալի մասին:
Մենք երգ ենք լսում իմ այֆոնով:
- նորից բացատրիր, ինչու՞ չես հավատում արևապաշտպան քսուկներին. – հարցնում եմ Ջոննիին:
- Դա խաբեություն է, - ասում է նա, - վաճառել շատ լոսիոններ, ինչի կարիքը ոչ ոք չունի:
- Ահա:
- Ես չեմ այրվի, - ասում է նա, - կտեսնես:
- Բայց ինչու՞ եք մանկական յուղ քսում:
- Օ, դա էքսպերիմենտի մասը չէ, - ասում է Ջոննին, - ինձ ուղղակի դուր է գալիս անընդհատ յուղոտ լինել:
Գատը ինձ բռնացնում է խոհանոցում, ուտելու բան փնտրելիս: Շատ բան չկա:
- Անցած անգամ, երբ քեզ տեսա, ես կրկին ոչ օպտիմալ էի, - ասում է նա, - միջանցքում, մի քանի օր առաջ:
- Հա. – ձեռքերս դողում են:
- Կներես:
- Բան չկա:
- Կարո՞ղ ենք սկսել սկզբից:
- Մենք չենք կարող ամեն օր սկզբից սկսել, Գատ:
- Ինչու՞, - նա ցատկում է, որ նստի սեղանին, - գուցե սա երկրորդ շանսը տալու ամա՞ռ է:
- Երկրորդ, իհարկե: Բայց դրանից հետո ամեն ինչ դառնում է ծիծաղելի:
- Ուղղակի քեզ սովորական պահիր, - ասում է նա, - գոնե միայն այսօր: Արի ձևացնենք, թե ես չեմ խճճվել, ձևացնենք թե դու զայրացած չես: Արի մեզ պահենք այնպես, ասես մենք ընկերներ ենք ու մոռանանք կատարվածը:
Ես չեմ ուզում ձևացնել:
Ես չեմ ուզում ընկերներ լինենք:
Ես չեմ ուզում մոռանալ: Ես փորձում եմ հիշել:
- Ուղղակի մի կամ երկու օր, մինչ ամեն ինչ հունի մեջ կընկնի, - ասում է Գատը, տեսնելով իմ անորոշությունը, - մենք ուղղակի լավ ժամանակ կանցկացնենք մինչև այս ամենը կդադարի շատ մեծ խնդիր լինել:
Ես ուզում եմ իմանալ ամեն ինչ, հասկանալ ամեն ինչ: Ես ուզում եմ Գատին մոտեցնել ինձ, գրկել ու երբեք նրան բաց չթողնել: Բայց երևի սա միակ միջոցն է ամեն ինչ վերականգնելու:
«Քեզ նորմալ պահիր: Հենց հիմա:
Որովհետև դու նորմալ ես: Որովհետև դու կարող ես:»
- Ես արդեն սովորել եմ, ինչպես դա անել, - ասում եմ ես:
Ես հանձնում եմ նրան իրիսների տուփը, որ ես ու պապիկը Էդգարթունից էինք գնել, և նրանից, թե շոկոլադը տեսնելիս ինչպես է նրա դեմքը փայլում, սիրտս կծկվում է:
44
Հաջորդ օրը ես ու Միրրենը առանց թույլտվության վերցնում ենք փոքր մոտորանավակը Էդգարթաուն գնալու համար:
Տղաները գալու ցանկություն չունեն: Նրանք գնում են կայակ քշելու:
Ես վարում եմ իսկ Միրրենը ձեռքը պահում է ջրի տակ:
Միրրենը շատ բան չի հագել. երիցուկներով բիկինի և ջինսե մինի կիսաշրջազգեստ: Նա Էդգարթաունի քարե ճանապարհով քայլում է ներքև ու պատմում է Դրեյք Լոգգերհեդի մասին և թե ինչ է նշանակում «սեռական կապ» ունենալ նրա հետ: Նա դրան միշտ այդպես է անվանում, նրա պատասխանը, թե դա ինչ զգացողություն է, կապված է վարդերով ծովափի բույրի հետ՝ խառնած «ամերիկյան սարեր» ատրակցիոնի ու հրավառության հետ:
Նա նաև պատմում է, թե ինչ շորեր է ուզում գնել Պոնոմայի առաջին տարվա համար, ինչ ֆիլմեր է ուզում դիտել, և իր ծրագրերի մասին, որ ուզում է իրականացնել այս ամառ, օրինակ Վինեարդում գտնել վայրեր ձի քշելու համար ու կրկին սկսել պաղպաղակ պատրաստել: Անկեղծ ասած, նա կես ժամ այդպես անդադար խոսում է:
Եթե ես ունենայի նրա կյանքը… Ընկեր, պլաններ, քոլեջ Կալիֆորնիայում: Միրրենը հետևում է իր արևոտ ապագային, այն դեպքում երբ ես վերադառնալու եմ Դիկինսոնի ակադեմիա և այնտեղ եմ անցկացնելու ևս մեկ ցուրտ ու խեղդող տարի:
Ես գնում եմ «Murdick»-ի իրիսների փոքր տուփ, չնայած երեկվա գնածից մի քիչ մնացել է: Մենք նստում ենք նստարանին, Միրրենը դեռ խոսում է:
Ուրիշ հիշողություն է վերադառնում:
Ամառ տասնհինգերորդ, Միրրենը նստած է Թաֆտի և Ուիլլի կողքին Էդգարթաունի մեր ամենասիրած սրճարանի՝ «Քլեմ շեքի» աստիճաններին: Տղաների մոտ կան պլաստմասե գունավոր ֆռռիկներ: Թաֆտի դեմքը կեղտոտ էր շոկոլադից, որ արդեն կերել էր: Մենք սպասում էինք Բեսսին, որովհետև նրա մոտ էին Միրրենի կոշիկները: Նա չէր կարող ներս մտնել առանց կոշիկների:
Միրրենի ոտքերը կեղտոտ էին իսկ եղունգներին կապույտ լաք:
Այնքան սպասեցինք մինչև Գատը դուրս եկավ ներքևի խանութից: Նրա թևի տակ գրքեր կային: Նա հնարավորինս չափ արագ վազեց դեպի մեզ, ասես ուզում էր մեզ պահել, չնայած մենք շարունակում էինք նստած մնալ:
Հետո նա կտրուկ կանգ առավ: Ամենավերևինը Սարտրի «Գոյը և չգոյը» գիրքն էր: Նա ձեռքերին դեռ գրված էին բառերը: Պապիկի առաջարկածը:
Գատը ծիծաղելի ձևով մի կերպ ծռվեց ու ինձ հանձնեց ամենատակի գիրքը. դա Ժակլին Մորիարտիի վեպերից էր: Ես ամբողջ ամռանը նրա գրքերն էի կարդացել:
Բացեցի առաջին էջը: Այն մակագրված էր. «Կադիի համար, ամենա-ամենա-ամենայով. Գատ»:
- Ես հիշում եմ, ինչպես էինք սպասում քո կոշիներին «Քլեմ շեք» մտնելու համար, - ասում եմ Միրրենին: Հիմա նա դադարում է խոսելը և ուշադիր նայում է ինձ, որ շարունակեմ, - ֆռռիկները, - ասում եմ, - Գատը ինձ գիրք է տալիս:
- Այսինքն քո հիշողությունը վերադառնու՞մ է, - ասում է Միրրենը, - դա հիանալի է:
- Մորաքույրերը վիճեցին տան համար:
Նա թափ է տալիս ուսերը.
- Մի քիչ:
- Իսկ ես ու պապիկը վիճեցինք նրա փղոսկրից արձանիկների համար:
- Հա: Մենք այդ մասին խոսեցինք այն ժամանակ:
- Մի բան ինձ ասա:
- Ի՞նչ:
- Պատահարից հետո Գատը ինչու՞ անհետացավ:
Միրրենը խաղում է մազերի հետ:
- Չգիտեմ:
- Նա վերադարձավ Ռաքելի մո՞տ:
- Ես չգիտեմ:
- Մենք վիճե՞լ էինք: Ես ինչ-որ սխալ բա՞ն էի արել:
- Ես չգիտեմ, Կադի:
- Մի քանի օր առաջ նա իմ պատճառով հուսահատվեց: Նրա համար, որ չգիտեի աշխատողների անունները: Նրա համար, որ չէի տեսել Նյու Յորքի նրա բնակարանը: