Մենք ստախոսներ էինք (ЛП)

Ես միայն կարող եմ զգալ իմ գանգի կոտրվածքը, և թե ինչպես է ցավը դուրս թափվում գլխիցս: Յուրաքանչյուր ուրիշ բան խամրած է նրա ֆոնին:

Ի վերջո մայրիկը գնում է առանց ինձ:

29

Ուշ գիշերը է, տունը ճռճռում է, այն, ինչից Թաֆտը վախեցած էր Քադդլդաունում: Այստեղի բոլոր տներն էլ աղմկում են: Դրանք հին են, և կղզի են հասնում ծովային քամիները:

Ես փորձում եմ նորից քնել:

Չի ստացվում:

Իջնում եմ աստիճաններով, դուրս եմ գալիս պատշգամբ: Հիմա գլուխս չի ցավում:

Մորաքույր Քերրին է դրսում, ինձ մեջքով, հագին՝ գիշերանոց և մեծ կոշիկներ: Նա շատ նիհար է երևում իր կրծքավանդակի մերկ ոսկրերով և արտահայտիչ այտոսկրերով:

Նա շրջաններ է անում փայտե ճանապարհի վրա, որ տանում է դեպի Րեդ Գեյթ:

Ես նստում և նայում եմ նրան՝ շնչելով գիշերային օդը և լսելով ծովի ալիքներին: Մի քանի րոպե հետո նա քայլում է Քադդլդաունից եկող ճանապարհի վրայով, ու նորից:

- Կադի, - ասում է նա՝ կանգ առնելով և ձեռքերը կրծքին խաչելով, - հիմա քեզ ավելի լա՞վ ես զգում:

- Կներես, ես բաց թողեցի ընթրիքը, - ասում եմ ես, - գլուխս էր ցավում:

- Այնտեղ ընթրիք կլինի ամեն երեկո, ամբողջ ամռանը:

- Չե՞ս կարողանում քնել:

- Օհ, դու գիտես, - Քերրին քորում է պարանոցը, - ես չեմ կարողանում քնել առանց Էդի: Հիմարություն, այնպես չէ՞:

- Ոչ:

- Ես սկսում եմ զբոսնել: Դա լավ մարզանք է: Դու տեսե՞լ ես Ջոննիին:

- Գիշերվա կեսի՞ն: Ոչ:

- Նա արթնանում է, երբ ես արթուն եմ, երբեմն: Դու տեսնու՞մ ես նրան:

- Դու կարող ես տեսնել նրա լույսը միացած է թե ոչ:

- Ուիլլը ահավոր մղձավանջներ է ունենում, - ասում է Քերրին, - նա ճչոցով արթնանում է ու հետո ես այլևս չեմ կարողանում քնել:

Ես դողում եմ իմ հաստ սվիտերում:

- Ուզու՞մ ես լապտեր, - հարցնում եմ ես, - կա մեկը ներսում, դռան մոտ:

- Օհ, ոչ: Ինձ դուր է գալիս մթությունը:

Նա նորից դանդաղ քայլում է բլրով վերև:

30

Մայրիկը Նոր Քլերմոնտի խոհանոցում է պապիկի հետ: Ես տեսնում եմ նրանց սահող դռների ապակուց:

- Դու վաղ արթնացար, - ասում է մայրիկը, երբ ես ներս եմ մտնում, - քեզ ավելի լա՞վ ես զգում:

Պապիկը հագել է վանդականախշ խալաթ: Մայրիկը փոքր վարդագույն օմարներով զարդարված սարաֆանով է: Նա էսպրեսսո է պատրաստում:

- Բլիթներ ուզու՞մ ես: Խոհարարը նաև բեկոն է պատրաստել: Դրանք երկուսն էլ տաքացվող դարակում են:

Նա քայլում է խոհանոցով և շներին ներս է թողնում տուն: Բոշը, Գրենդելը և Փոպպին թափահարում են իրենց պոչերը ու դուրս հանում լեզուները: Մայրիկը կռանում է և մաքրում է նրանց թաթերը թաց կտորով, հետո մտացիր սրբում է հատակը, որտեղ նրանց թաթերի հետքերն էին: Նրանք նստած դիրք են ընդունում՝ ծիծաղելի ու հաճելի:

- Որտե՞ղ է Ֆաթիման, - հարցնում եմ ես, - որտե՞ղ է Պրինց Ֆիլիպը:

- Սատկել են. – ասում է մայրիկը:

- Ի՞նչ:

- Մի կոպտիր նրան, - ասում է պապիկը: Նա շրջվում է իմ կողմ, - նրանք արդեն երկար ժամանակ է մահացել են:

- Երկու՞սն էլ:

Պապիկը գլխով է անում:

- Ցավում եմ, - ես նստում եմ նրա կողքին, սեղանի առաջ, - նրանք տանջվե՞լ են:

- Ոչ երկար:

Մայրիկը բերում է ազնվամորիով բլիթներով ափսեն և մի կտոր բեկոն, դնում սեղանին: Ես բլիթ եմ վերցնում ու վրան քսում կարագ և մեղր:

- Նա առաջ փոքրիկ խարտյաշ աղջնակ էր: Ամբողջովին Սինքլեր. – դժգոհում է պապիկը մայրիկին:

- Մենք զրուցել ենք իմ մազերի մասին, երբ դու մեզ հյուր էիր եկել, - հիշեցնում եմ ես, - ես չեմ ակնկալում, որ դրանք քեզ դուր կգան: Պապիկներին երբեք դուր չեն գալիս ներկած մազերը:

- Դու նրա ծնողն ես: Դու պիտի այնպես անես, որ Միրրենը փոխի մազերը, դառնա այնպիսին ինչպիսին առաջ էր, - ասում է պապիկը մայրիկիս, - ի՞նչ է եղել այն փոքրիկ խարտյաշ աղջնակներին, որ առաջ վազվզում էին այստեղով:

Մայրիկը հոգոց է հանում:

- Մենք մեծացել ենք, հայրիկ, - ասում է նա, - մենք մեծացել ենք:

31

ՆՎԻՐՈՒՄ ԵՄ. մանկական նկարներ, գծանկարներ:

Ես վերցնում եմ արկղը ու քայլում Քադդլդաուն: Միրրենը դիմավորում է ինձ պատշգամբում՝ շուրջս թռչկոտելով:

- Այնքան հիանալի է, որ կղզում ենք, - ասում է նա, - հավատս չի գալիս, որ ես նորից այստեղ եմ:

- Դու այստեղ էիր անցած ամառ:

- Դա նույնը չէր: Չկար մեր սովորական ամառային իդիլիան: Նրանք զբաղված էին Նոր Քլերմոնտը կառուցելու աշխատանքներով: Բոլորը դժբախտ տեսք ունեին, և ես շարունակում էի քեզ սպասել, բայց դու այդպես էլ չեկար:

- Ես ասել էի քեզ, որ գնում եմ Եվրոպա:

- Օհ, գիտեմ:

- Ես քեզ շատ անգամ եմ գրել. – ասում եմ ես: Ստացվում է մեղադրական:

- Ատում եմ հաղորդագրությունները, - ասում է Միրրենը, - ես դրանք բոլորը կարդացել եմ, բայց դու չես կարող զայրանալ ինձ վրա, որ չեմ պատասխանել: Դա ասես տնային առաջադրանք լինի՝ գրել ու նայել հիմար հեռախոսին կամ համակարգչին:

- Դու ստացե՞լ ես տիկնիկը, որ ես քեզ էի ուղարկել:

Միրրենը գրկում է ինձ:

- Ես քեզ շատ էի կարոտել: Դու չես կարող պատկերացնել ինչքան:

- Ես քեզ այն Բարբին էի ուղարկել: Այն երկար մազերովը, որի համար մենք այդքան շատ էինք վիճում:

- Արքայադուստր Բաթերսքո՞չը: //( Butterscotch – իրիս )

- Հա:

- Ես խենթանում էի արքայադուստր Բաթերսքոչի համար:

- Դու մի անգամ նրանով ինձ հարվածեցիր:

- Դու արժանի էիր, - Միրրենը ուրախ թռվռում է, - նա Ուինդեմիրու՞մ է:

- Ի՞նչ: Ոչ: Ես նրան քեզ փոստով էի ուղարկել, - ասում եմ ես, - ձմռանը:

Միրրենը նայում է ինձ, կիտում է հոնքերը:

- Ես չեմ ստացել այն, Կադենս:

- Ինչ-որ մեկը ստորագրել և վերցրել է այն: Ի՞նչ է մայրդ արել, խցկել է այն պահարանում՝ առանց արկղը բացելու՞:

Ես կատակում եմ, բայց Միրրենը գլխով է անում:

- Միգուցե: Նա խստապահանջ է: Ինչպես օրինակ երբ նա անընդհատ լվանում է ձեռքերը: Ստիպում է դա անել նաև Թաֆտին ու երկվորյակներին: Սրբում է ամեն ինչ, ասես այնտեղ դրախտում կա հատուկ տեղ, այն մարդկանց համար ում խոհանոցների հատակները մաքուր են: Բացի այդ նա չափազանց շատ է խմում:

- Մայրիկը նույնպես:

Միրրենը գլխով է անում:

- Ես չեմ կարողանում ուղղակի կանգնել ու նայել:

- Ես ինչ-որ բա՞ն եմ բաց թողել երեկվա ընթրիքից:

- Ես չեմ գնացել, - Միրրենը գլուխը թեքում է դեպի փայտե ճանապարհը, որը տանում է Քադդլդաունով փոքր ափ: Ես հետևում եմ նրան, - ես քեզ ասացի, որ այս ամառ չեմ գնալու այնտեղ: Դու՞ ինչու չես գնացել:

- Ես հիվանդ էի:

- Մենք բոլորս գիտենք քո միգրենների մասին, - ասում է Միրրենը, - մորաքույրերն էին պատմում:

Ես դողում եմ:

- Ինձ պետք չէ խղճալ, լա՞վ: Երբեք: Դրանից սիրտս խառնում է:

- Երեկ գիշերը դու չէի՞ր ընդունել դեղերդ:

- Դրանք ինձ անջատեցին:

Մենք քայլում ենք փոքր ափ: Երկուսս բոբիկ քայլում ենք խոնավ ավազի վրայով: Միրրենը դիպչում է արդեն վաղուց սատկած կռաբի պատյանին:

Ես ուզում եմ ասել նրան, որ հիշողությանս հետ խնդիրներ ունեմ, որ ստացել եմ ուղեղի տրավմա: Ուզում եմ հարցնել նրան ամեն ինչի մասին, ինչ տեղի է ունեցել տասնհինգերորդ ամռանը, ստիպել նրան, որ պատմի ինձ այն ամենը, ինչի մասին մայրիկը չի խոսում կամ չգիտի: Բայց Միրրենը այնքան ուրախ է: Ես չեմ ուզում, որ նա սկսի ինձ ավելի շատ խղճալ, քան հիմա է:

Բացի այդ, ես դեռ զայրանում եմ նամակների համար, որ նա չի պատասխանել և այդ հիմար Բարբին կորցնելու համար, չնայած գիտեմ, դա նրա մեղքով չի:

- Ջոննին ու Գատը Րեդ Գեյթու՞մ են քնել, թե՞ Քադդլդաունում. – հարցնում եմ ես:

- Քադդլդաունում: Աստված իմ, նրանք այնքան փնթի են: Թվում է թե ապրում ես գոբլինների հետ:

- Ուրեմն ստիպիր նրանց վերադառնալ Րեդ Գեյթ:

- Ոչ մի դեպքում, - ծիծաղում է Միրրենը, - իսկ դու ոչ մի Ուինդեմիր լա՞վ: Դու կտեղափոխվե՞ս մեզ մոտ:

Ես թափահարում եմ գլուխս:

- Մայրիկը ասաց ոչ: Ես հարցրի նրան այս առավոտ:

- Դե ոչ, նա պիտի քեզ թույլ տա:

- Նա ամեն ինչ իմ փոխարեն է որոշում, ինչ հիվանդացել եմ:

- Բայց դա եղել է համարյա երկու տարի առաջ:

- Հա: Նա նայում է, թե ես ինչպես եմ քնում: Գումարած դրան, նա ինձ լեկցիա է կարդում պապիկի ու փոքրերի հետ մտերմանալու համար: Ես պետք է կապնվեմ ընտանիքի հետ: Պահեմ ժպիտս:

- Դա հիմարություն է, - Միրրենը ցույց է տալիս բռի մեջի մանուշակագույն քարերը, որ հավաքել է, - ահա:

- Ոչ, շնորհակալություն. – ես ոչինչ չեմ ուզում, ինչ չեմ օգտագործելու:

- Խնդրում եմ, վերցրու դրանք, - ասում է Միրրենը, - ես հիշում եմ, որ դու առաջ միշտ փնտրում էիր մանուշակագույն քարեր, երբ մենք փոքր էինք: