Страница 12 из 27
Камень.
На камені — агонь.
Над агнём — ястраб і голуб.
Вечны агонь.
Вечныя ястраб і голуб.
Не вечны толькі камень —
яму на змену прыйшлі бронза і жалеза.
Азёры яшчэ былі безыменныя.
Усе рэкі называліся «дунаямі».
А дзеці гулялі з вужамі
і — як сёння — пахлі малаком.
Мужчыны выпальвалі прасекі ў лесе.
Вечарамі яны напружана думалі
пра ўсё, што бачылі ўдзень,
імкнуліся знайсці прычыны і мэты.
................................
Сёлета раскапалі курган
і ўсё, што знайшлі,
другі раз пахавалі ў музеі.
Калі ніхто не бачыў,
я па старой звычцы
аплакаў іх — другі раз.
1967
***
Ты, што міма праходзіш,
я чую і бачу цябе,
адчуваю твой страх, тваю стому,
бо дарога крутая твая
праз сэрца маё пралягае.
Калі-небудзь,
пры захадзе сонца,
я хацеў бы паслухаць расказ твой — аб тым,
якія пустыні, цясніны і горы,
якія лугі, цаліну і пасевы,
якія гарады ці іх руіны
табе давялося прайсці.
Магчыма, усё, што ты бачыў,
было выбітае, спустошанае поле
мінулых жорсткіх баёў...
1967
ПАКУЛЬ СПЯЦЬ ДЗЕЦІ
Кажу:
пакуль яшчэ дзеці спяць,
расці нам спяшацца трэба
і з дзён, нібы з цацак, складаць
казачныя палацы,
дрэвамі іх абсадзіць
з пладамі важкімі ведаў
і, як карабель касмічны,
буслянку на дах узняць.
Пакуль яшчэ спяць дзеці,
мы павінны спяшацца,
каб прыручыць птушак —
мары дзяцей, іх душы,
усе расчыніць вароты
і задушыць гадзюку,
пакуль яе дзеці не бачаць.
Пакуль спяць.
1966
ДЗВЕ ЖАНЧЫНЫ
Дзве жанчыны мне гаварылі праўду:
«Любы... Дарагі... Адзіны!»
Дзве жанчыны мяне лаялі з любоўю.
Дзве жанчыны моўчкі мяне папракалі.
Дзве жанчыны мне ўсё даравалі.
Дзве жанчыны мною ганарыліся.
Адна з іх была мая маці.
Другая — маці маіх дзяцей.
1967
НА ЗОЛКУ
Золкам зляцелі дзве птушкі.
За ноч падцягнуліся травы.
Абдымі мяне і трымай.
Белыя рэкі і рукі
цякуць праз мяне лагодна.
На золку ў дзіцячай калысцы
доўгае дрэмле жыццё.
I ценяў няма.
Зямля прылятае
з гаямі, пагоркамі і гарадамі
і падае ў стоме да ног.
Прыйдзецца ўстаць,
каб падаць ёй вады і хлеба.
1967
ЛЕТА
Спевы птушак поўняць галаву.
Галасы іх пераймаць я ўмею.
Можа, паміж іх знайду свой голас?
На зары казуля йшла праз лес,
каб вады напіцца з ручая.
Але ён засох. Засумавала.
Калі мы, лянотныя, сядзелі
апаўдня, над намі прамільгнуў
каршуна вялікі чорны цень.
Калі хочаце спытаць што-небудзь
у мяне, спяшайцеся —
бо я магу сыйсці.
1967
ВЫСЕЧКА ЛЕСУ
Вырываюць голле з неба,
і застаецца прагала.
Ля пня збіраюцца звяры
і па яго кольцах, як з папірусаў,
чытаюць гісторыю лесу.
Гарыць агонь.
Пахне пілавінне.