Страница 13 из 27
Акрываўленая сякера.
Журавіны кропля.
Не будзем сячы гэтую асіну —
маё дзяцінства шукае на ёй
гняздо дзікага голуба.
Малочная пена.
Крывавая пена.
Паўзе па моху вуж —
вялікі
ствол абрубленага дрэва.
Вечарам прыляцелі птушкі.
Абнялі голле кіпцюрамі
і трымалі дрэвы,
каб не ўпалі.
1967
РАНІЦА Ў ЛІТВЕ, ІДЫЛІЯ
Па полі,
па полі
коціцца сонца.
Што будзем рабіць, мужчыны?
Пазяхаюць жанчыны.
Гнуцца калодзежныя жураўлі.
Шафёры кураць:
дарогі, як пружыны,
яшчэ наматаны на колах.
Пацягваецца возера.
Варочаецца з боку на бок рэчка. Пах малака —
па ўсёй зямлі.
Бычыныя вочы
крывёй наліліся:
замычаў, падхапіў сонца рагамі
і падкінуў угору.
Усміхаецца ля дарогі
драўляны бог:
якія харошыя людзі,
жывёлы і птушкі!
1967
АСЕННЯЯ АХВЯРА
Вось ужо сонца праз вокны хаціны
не дасягае праменнем масніцы,
нож на парозе вострыць мужчына,
ставіць у печку гаршчок маладзіца.
Час надышоў прынашэння ахвяры:
ззяблай зямлі сны зімовыя сняцца,
чэравам прагне яна свайго дару —
цёплай крыві маладога ягняці.
Лісце апала, сціх гоман птушыны,
людзі, ды хлеб, ды зямля засталіся.
Рукі ратаяў чакаюць спачыну,
душы іх з працай сялянскай зрасліся.
Працу й любоў да любімай айчыны
неслі на поле з вялікай пашанай.
Б’ецца ахвяра ў нагах у мужчыны,
дробна трапечацца перад скананнем.
Хлеў расчыняецца. Ногі жанчыны
жвава мільгаюць. Гаршчок повен вару.
Падаюць гронкі чырвонай рабіны.
Сонца ўзыходзіць, прыняўшы ахвяру.
1966
ЛЯ ТРУНЫ
Што я скажу,
рассыпаўшы словы і ўздыхі,
пусціўшы звяроў і птушак
на волю з грудзей сваіх.
Трымаў у руках я
крыштальны кубак,
ды нічога ў яго не наліў.
Што я скажу,
усе разгубіўшы дарогі
і на макаўках дрэў
ні разу не звіўшы гнязда.
Ля астылага вогнішча
цені сыходзяцца.
Ноч халодная, зорная.
Па рэках святлівых плыве
траваў і дрэў насенне,
як душы,
на бераг той.
Чуваць — зачыніліся дзверы.
Сем мячоў працінаюць
маўклівае сэрца.
Калі запытаюць,
я, галаву пахіліўшы,
правай рукой прыкладуся
да грудзей тваіх.
Калі запытаюць.
1971
ШЫПШЫНА
I ад жыцця ўсяго застанецца
толькі адзін гэты момант,
калі ты ў зялёныя вочы
вечнасці будзеш глядзець.
I высахлая шыпшына
над стромай высокай і сопкай,
дзе ўкленчыў мой цень,
галаву пахіліўшы.
Даруйце,
даруйце, малю я, даруйце:
я болей нічога не бачу.
1969
НАТХНЕННЕ
(Санет)
Натхненне, як распяцце, кожны раз нанова
прыходзіць з горбам, цяжкім ды святым.
I, поўны праўды, шчырасці, любові,
прымаю гэты крыж, хоць падаю пад ім.