Страница 11 из 27
Так робяць люльку,
Хлеб расчыняюць.
А так на хату
Лес высякаюць.
А так малоцяць.
Так круцяць жорны.
Так гасяць вапну.
Так паляць горны.
А так смяюцца.
А так галосяць.
Так ткуць палотны.
Так пояс носяць.
Так ладзяць сохі,
Гартуюць зброю.
I на вайну так
Ідуць гурбою.
Так, хто шчаслівы,
З вайны вяртае,
Так над магілай
Сасна ўздыхае.
1967
РЭХА
Яшчэ калі-небудзь
Выйду у лес пагукаць.
А-у!
Сам з сабою накрычуся
і насваруся:
А-у!
Бярозы і елкі
рознымі імёнамі назаву:
А-у!
Дамоў вярнуся
добры, такі, нібыта з царквы.
I ўзляціць на плячо маё
голуб ласкавы.
У руцэ прынясу я
кавалак калючага дроту.
Ці не ён гэта
прывязаў мяне да жыцця?
А-у!
1967
ВЕЧАР: АТАМНЫ СТРАХ
Дакладна не ведаю,
Колькі трацілу цяпер прыпадае
На кожнага з нас.
Хоць добра вядома, што столькі,
Колькі яго назапасілі недзе,
З лішкам хопіць
На кожнага з нас.
Я дома адзін.
Я сяджу.
I куру.
Вечарэе.
Не рана.
Час святло запаліць.
Невысока, каб зручна было,
Пры дзвярах невялічкая чорная кнопка.
Можа, смешна,
А я вось баюся, што выбухне раптам...
Смешна, бадай, сапраўды.
А што, калі выбухне?
Лепш пачакаю.
Хутка вернецца жонка.
Хутка прыйдзе са школы дачка.
I я, вярнуўшыся ў матрыярхат,
Магчыма, здалею хоць некалькі
тысячагоддзяў пражыць.
1967
УСМЕШКА НА ВУЛІЦЫ
Я доўга сачыў за адным чалавекам:
ён стаяў на рагу і ўсміхаўся.
Па вуліцы ехалі, людзі ішлі,
а ён, адзінокі, стаяў і ўсміхаўся.
Скажыце, ці ж гэта не дзіўна?
Стаяць сярод белага дня
і самому сабе усміхацца...
Я сачыў за паглядам ягоным.
Здаецца, нічога у ім не было.
У аблічча ўглядаўся,—
на стомлены
і непаголены твар.
Скажыце, ці ж гэта не дзіўна?
Стаяць сярод белага дня
і самому сабе усміхацца?
Міжвольна і я усміхацца пачаў.
Хоць дзіўна!
А ну, паспрабуйце і вы
спыніцца на вуліцы
і без прычыны
ўсміхацца самому сабе.
Як добра,
як добра ўсё ж!
Пасля да яго падышоў я паціху:
— Прабачце...
Вы б мне адказаць не змаглі,
чаго вам так смешна?
Чаго?
А ён на мяне паглядзеў
і здзівіўся,
усмешка прапала адразу:
— Няўжо усміхаюся я?
Вам гэта здалося...
А зрэшты,
што вам да таго?
Пайшоў ён,
а я на тым месцы спыніўся,
ды толькі ўжо не ўсміхаліся болей
ні ён і ні я.
1964
ПАЧАТАК ЭПАСУ
Нечакана выспела слова
і слязой застрала ў горле.
Аплачам сябе, аплачам.