Złota mucha

– Każdy – zgodziła się Ania. – Zatem wyszedł ten twój wymarzeniec. Czekaj, ściśle. Wychodził. A Idusia go w drzwiach żegnała, więc nie ma wątpliwości, od kogo wyszedł. I to chyba ona nie zamknęła porządnie drzwi, bo on by zamknął, o ile go znam. Nie, czekaj, po kolei. Wyszedł, a mnie zamurowało i jak stanęłam za tym krzakiem, tak stałam, własnym oczom nie wierząc, bo ona żegnała go czule…

– Boże wielki! – wykrzyknęłam, wstrząśnięta. – Więc to jest ten tajemniczy amant! Widział cię?

– Nie wiem, czy mnie widział, nieśmiało przypuszczam, że nie, bo gdyby widział, z pewnością by się ukłonił. Poszedł w przeciwną stronę.

Odetchnęła głęboko, zapewne na wspomnienie chwili, w której zaparło jej dech. W tym momencie do moich drzwi zadzwonił Kocio. Wpuściłam go w milczeniu, zbierając myśli, i musiałam chyba dziwnie wyglądać, bo od razu spytał, co się stało. Odpowiedziałam gestami, raczej chaotycznymi, i wstąpiłam do kuchni po dodatkowe naczynia. Przyniosłam na stół dużą szklankę, bardzo mały kieliszek, puszkę piwa i rodzynki w otwartej torebce. Do czego miały być te rodzynki, Bóg raczy wiedzieć.

Zaniepokojony moimi gestami Kocio wszedł do pokoju, spodziewając się, jak sądzę, zobaczyć tam smoka wawelskiego, upiora lub też jakieś zwłoki, ujrzał Anię, przywitał się z nią i skierował na mnie pytające spojrzenie, bo też właśnie weszłam. Nie udzieliłam mu żadnej odpowiedzi.

– Będę mówiła dalej – zakomunikowała Ania i wrzuciła sobie do napoju dwie kostki lodu. Piła tę rozwodnioną whisky w szklance od herbaty, która w ogóle nie wiem, skąd się na stole wzięła. – Znikł mi z oczu i wtedy się ruszyłam. Pomyślałam, że jestem pierwsza i czy przypadkiem nie przychodzę za wcześnie, spojrzałam nawet na zegarek, ale nie mam pojęcia, która była godzina. Podeszłam do drzwi i zrobiłam coś, czego dotychczas nie zrobiłam nigdy w życiu i nie przypuszczałam, że jestem do tego zdolna. I chyba już nigdy nie zrobię. Nie wiem dlaczego, nie rozumiem, ty masz na mnie zły wpływ. Nie zapukałam i nie zadzwoniłam, tylko zwyczajnie spróbowałam klamki i te drzwi okazały się otwarte. I weszłam…!

Zgroza w jej głosie zagrzmiała niczym surma bojowa. Rzeczywiście, Ania wchodząca bez pukania do cudzego domu to było coś niemożliwego, nie do pomyślenia i nie do uwierzenia. Musiała przeżyć wstrząs potężniejszy niż sama sądziła.

– I co? – spytałam najdelikatniej, jak mogłam. Kocio, już w pierwszej chwili obrzuciwszy wzrokiem stół, w najgłębszej ciszy przyrządzał sobie whisky z wodą i lodem w tej dużej szklance. Mnie nalał do małego kieliszka. Usiłował wepchnąć tam kostkę lodu, ale się nie mieściła, wyszukał zatem mniejszy kawałek, z tych rozbitych na podłodze. Ania z pewnością nie odzyskała jeszcze pełnej równowagi, bo sięgnęła po rodzynki, wysypujące się z otwartej torebki.

– I weszłam – powtórzyła z przygnębioną skruchą. – Ona mieszka na parterze. I do niej było w ogóle otwarte, do tych na górze są schody. Więc weszłam dalej, sama siebie nie rozumiem, ale mam wrażenie, że chyba tak lekko zapukałam w futrynę, bo nie pukać wcale było ponad moje siły. Oczywiście nie usłyszała. To jest mieszkanie bardzo przestrze

Kocio, wciąż milcząc, odsunął od niej szklankę od herbaty i nalał do dużego kieliszka whisky bez dodatków. Ania zawahała się na moment, po czym z determinacją chwyciła ten kieliszek i opróżniła jednym kopem. Znów odetchnęła głęboko.

– Tak – powiedziała zdecydowanie i stanowczo. – Znalazłam się prawie za jej plecami. To był bursztyn ze złotą muchą.

Odjęło, nam mowę na bardzo krótko, bo cały wątek prowadził do czegoś takiego.

– O, twarz i morda… – powiedział Kocio.

– Więc jednak ona, to nie ja, tylko ona! – krzyknęłam bezrozumnym triumfem.

– Nie mówcie o tym nikomu – poprosiła Ania. – Do końca życia nie pozbieram się ze wstydu. Ale to jeszcze nie koniec. Mówiłam wam przecież, że ona jest śmiertelnie głupia. Teraz kiedy już wyznałam najgorsze, trochę mi łatwiej.

Zaczęliśmy mówić obydwoje równocześnie. Rezultat był zerowy, chociaż oni zrozumieli, że ja coś wiem, obie z Anią pojęłyśmy, że Kocio coś wie, a ogólnie Ania powi

Idusia zwróciła na nią wreszcie uwagę, wzdrygnęła się lekko, beztrosko przyjęła do wiadomości owo pomylenie dni i przedwczesną wizytę i wcale nie ukryła bursztynu. Bryłę z muchą w ogóle upuściła w pierwszej chwili, Ania ją podniosła, wielką siłą woli okazała uprzejme i spokojne zainteresowanie, Idusia, dumna ze stanu posiadania, pozwoliła jej ją obejrzeć.

– I powiem wam, że dla takiego widoku chyba zgodziłabym się zmienić sobie charakter. No, może nie na zawsze. Domyślałam się, że to może być coś niezwykłego, ale rzeczywistość przekracza wszystko. Słuchajcie, ona naprawdę jest złota! Wielka, co najmniej trzy razy taka jak muchy współczesne, ten tułów lśni, te nóżki… I te skrzydła! To jest nie do opisania, czarne, a zarazem lśniące złotem! Oczu nie można oderwać. I jak wyraźnie ją widać, nawet nie podświetloną…

– Oszlifowali ją? – spytałam podejrzliwie.

– Oszlifowali…? Może. Nie wiem. Nie znam się na tym, tyle wiem, co od ciebie, ale chyba tak…

– Kociu, co ty na to?

– Otóż tak – powiedział Kocio gniewnie i sięgnął po rodzynki. – I ja, cholera, nic o tym nie wiedziałem. Połowa została oszlifowana, dla widoku, a zrobił to mój kumpel z Gdańska już dawno temu, ładne parę lat. No, na początku mojej bursztynowej kariery, to mnie trochę usprawiedliwia, chociaż okazuje się, że już wtedy o tym słyszałem. Długa historia, najpierw pani…

– Bardzo słusznie, najpierw ja – pochwaliła Ania. – Idusia, najzwyczajniej w świecie, nie wytrzymała. Okazuje się, że nie widziała tej muchy już długo, zaraz, ona miała także rybkę i chmurkę. Ta chmurka jest też wstrząsająca, Boże, jak to się mieni. Niby delikatnie, ale wiesz… Przypomina trochę te groty na Morzu Śródziemnym, najpierw prawie nic, a potem coraz piękniejsze, pojawiają się kolory. Ta bryła podobnie, to jest wielki bałwan, nie dziwię się Hindusowi, że chciał to kupić za potworne pieniądze, ale taką rzecz spalić…? Chyba życzę mu paraliżu. I rybka, to może mniej piękne, ale dziwo. Idusia miała te trzy bursztyny w małej torebce takiej… parcianej. No i… nie chciałabym ci robić przykrości… – łypnęła okiem na Kocia i przysunęła sobie tę rozwodnioną szklankę. – Ale chyba nie zrobię…? Idusia wyznała mi to w upojeniu, wielka miłość… Nic nie poradzę, okazuje się, że twój wymarzeniec…

– Czy ona zupełnie zgłupiała, zbiera wszystkie resztki po mnie? – spytałam ze zgorszeniem i potępiająco. – Kociu, mam nadzieję, że ty nie…?

– W żadnym wypadku – odparł Kocio stanowczo. – Jeśli wymarzeniec poderwał Idusię, zaczynam wszystko rozumieć. Świeć Panie nad jej duszą… nie, nie tak. Niech jej ziemia… Nie, też źle. Niech ją wszelka siła wyższa ma w swojej opiece, bo że nie z miłości ją obskoczył, to pewne. Prawie zaczynam jej współczuć.

– Ona uważa, że z miłości – powiedziała Ania. – O tobie nie ma pojęcia. Wbiła w niego pazury i stąd wszystko. Zaraz, zaczynam chaotycznie. Otóż on jest tajemniczy, a ona wścibska i chce o nim wszystko wiedzieć, podgląda go, podsłuchuje i tak dalej. Ostatnio przyszedł, kilka dni temu, ona oczywiście nie wie, dwa, trzy czy cztery, wszedł do garderoby i strasznie długo tam siedział, coś miał przy sobie. Intymne szczegóły teraz będą. Padła mu w objęcia, jak tylko wszedł do domu, i wymacała coś pod marynarką, przypadkiem, nie specjalnie, nie zdążyła zapytać, co to takiego, a potem, po tej wizycie w garderobie, już tego nie miał. Nic nie mówiła, ale uparła się sprawdzić i przez te wszystkie dni przeszukiwała garderobę. Myślała, że to broń palna, bardzo się podnieciła i chciała ją obejrzeć. Oczywiście niczego nie znalazła i prawie zrezygnowała, ale przy tej okazji przypomniała sobie o zapasowym pilniku do paznokci, który jeździł z nią w rozmaite podróże i został w którejś walizce, więc zaczęła szukać tego pilnika. Był bardzo dobry. No i znalazła w starej torbie podróżnej pilnik i parciany worek, razem, obok siebie, z tym że pilnik w przegródce, a worek za nadprutą podszewką. Dlatego mówię, że na przypadkach świat jedzie…