Złota mucha

Co do Frania, to on w ogóle nic nie rozumie. No owszem, jakaś wielka okazja się pojawiła, zagranicznik chciał zapłacić majątek, zebrali je do kupy… A, bo nikt ich nie chciał razem w domu trzymać na wszelki wypadek, więc się podzielili, każdy miał jedną sztukę, Franio zabrał wszystkie, umówił się i proszę, co z tego wyszło. Kto go sprzątnął, diabli wiedzą, on nawet szczegółów nie zna, Baltazar był lepiej zorientowany…

Baltazar, ciężko spłoszony, sam już nie wiedział, do czego się przyznawać, a do czego nie. W rezultacie przyznał się do wszystkiego, z wyjątkiem mokrej roboty. Osobiście w żadnych zbrodniach nie uczestniczył, nikogo nie mordował, to wszystko Franio. Bał się Frania śmiertelnie. Owszem, był w tej knajpie, ale myślał, że ten ich parszywy szantażysta pochorował się zwyczajnie, sam z siebie, a teczkę zabrał, żeby mienie ocalić. Jeszcze by rozkradli… Wyzdrowieje, to mu odda, tak myślał… Co do Floriana, zgadza się, załatwił go Terliczak, Baltazar był tam tego dnia i sam od niego duży bursztyn kupił, sprzedał w Warszawie niejakiemu Szczątkowi, ale był święcie przekonany, że Terliczak wyłowił go osobiście. A to jest świnia skończona, jak już tamten wykorkował, sam ich zaczął szantażować, Floriana i Frania, życia z nim nie mieli i to jest bardzo możliwe, że Florian próbował go utopić, bo on sam musiałby rozum stracić, żeby się takiej złotej kury pozbywać…

Terliczak w swoich zeznaniach głównie warczał z furią, zwalając co się dało na Frania, na Floriana, na słodkiego pieska i na mnie. Musiałam o wszystkim wiedzieć, udawałam tylko takie głupie niewiniątko, miał nadzieję, że się wystraszę i oddam forsę, którą mu ten łajdak, mój mąż, wyrwał. Należała mu się. Musiałam także mieć te taśmy z nagraniem, należało mi to odebrać. Bezsilna nienawiść aż z niego buchała. W kwestii Floriana w ogóle niech mu nikt nie zawraca głowy, rzucił się na niego ten chciwiec, a on go tylko odepchnął, sam też się przewrócił i poszedł pod wodę, jak się wygrzebał, to już Florian był nieżywy…

– To jest cud boski, że on cię nie zabił – powiedziała do mnie pobożnie Danusia, dolewając wszystkim wina.

– Nonsens, z zabitej już nic by nie wydoił. A miał wielkie nadzieje. W obliczu tych poglądów, które w sobie ustalił, powinien dbać o moje życie.

– Co im zrobią? – zainteresował się Kocio.

– Nic prawie – odparła Ania niechętnie. – Nieumyślne spowodowanie śmierci, a może nawet w obronie własnej, zatajenie dowodów przestępstwa, no, współudział Orzesznika przy Kajtku… Zawracanie głowy, byle co dostaną, może nawet z zawieszeniem. Chyba że im przemyt dołożą, ale to mętne strasznie. Tyle że już łatwego życia nie będą mieli, bo notowani, a poważni aferzyści takich się boją. A twój wymarzeniec wyłga się w ogóle ze wszystkiego, razem z Idusią.

Zdumiałam się i może nawet trochę zgorszyłam.

– Jakim cudem? Podstępny zbrodniarz…

– Zbrodniarz jak z koziego ogona skrzypce – zirytowała się Ania. – Mówisz, jakbyś go nie znała. Wszystko robił tylko po to, żeby być ważny. Nikt i

– I będzie mógł się napawać własną doskonałością?

– Coś w tym rodzaju. Sam jeden okazał się lepszy niż cała policja razem wzięta.

– Ale przecież Frania zabił…? – zaprotestowała Danusia z oburzeniem.

– Franio sam się zabił na tych prętach kominkowych. On mu tylko wytrącał broń z ręki. To tak między nami, bo śladu nie zostawił tam najmniejszego. Może się wszystkiego wyprzeć, nikt mu niczego nie udowodni. O bursztynach też wiemy tylko dzięki temu, że widziałam je u Idusi na własne oczy i gdybym nie pomyliła dni, nikt by o nich nie miał najmniejszego pojęcia. A Idusia zapiera się zadnimi łapami i rezultat jest remisowy. Ale przecież i tak nie o to wam chodziło?

– Jasne, że nie o to, tylko o bursztyny – przyświadczyłam żywo, stara

– Marysia je dostanie, ale nie upły

Danusia zainteresowała się, czy to spłoszone małżeństwo wreszcie się ustabilizuje. Zapewniliśmy ją, że tak, Adam, mąż Marysi-Grażynki, w pełni popiera jej chęci i zamiary, gdyby od początku powiedziała mu prawdę o sobie, jeszcze by jej pomagał…

– Nie mogła, bo na początku jej nie kochał – zauważyła Ania rozsądnie. – A potem zgłupiała ze strachu, moim zdaniem żyła w stanie trwałej histerii.

– I może dobrze się stało, bo bez histerycznych wybryków mogli jej dopaść – powiedział w zadumie Kocio. – Histeria jest nieprzewidywalna. Na sprzedaż, prawdziwą czy fikcyjną, ona by się w życiu nie zgodziła, ja ją znam, i w rezultacie rzeczywiście mogli ją rąbnąć.

– No owszem. Franio był twardy i, jak widać, lubił rozwiązania radykalne…

Danusia, wyrzekłszy się bryły z chmurką, odjechała jednakże usatysfakcjonowana, bo ekstraordynaryjne okazy od Waldemara Kocio zdążył jej oszlifować i niektóre nawet oprawić. Złotą muchą z przyległościami zaopiekowało się chwilowo muzeum w Malborku. Waldemar zyskał sobie nieśmiertelną zasługę, bo okazało się, że on pierwszy wyjawił glinom prawdę o dowodzie rzeczowym, trzech niezwykłych bursztynach. Marysia z Adasiem zdecydowali się na możliwie rychłe powiększenie rodziny. Ania zdołała ukryć swoje wykroczenie służbowe. Kocio zaczął coś bąkać o wspólnym domu, budząc we mnie lekki niepokój.

I tylko jedno nam wyszło fatalnie. Mianowicie nigdy nie zdołaliśmy się dowiedzieć, do czego miały służyć cholerne japońskie kulki…