Romans Wszechczasów

Powiadomiwszy kapitana o następnej wizycie zeszłam na dół do męża, zbadać sytuację. Siedział na dziełach sztuki, opierając się łokciami o stół i mierzwiąc sobie włosy na głowie, z zaciętym wyrazem twarzy.

– Możesz iść – powiedział ponuro. – Mnie to odbiorą razem z życiem. Wcale nie wiem, czy oni tu co sfałszowali, ciężkie takie, jak było. Pewne jest, że jak co zginie, to nie z mojej winy. Ja się nie znam na przemytniczych szajkach, nie jestem przyzwyczajony, nic kompletnie nie rozumiem i mam już tego całkiem dosyć. Ja już nic więcej nie chcę, tylko raz wreszcie pozbyć się tego plugawego świństwa!

Zostawiłam go zatem i wróciłam na górę. Mniej więcej po dziesięciu minutach kapitan zadzwonił i polecił zostawić plugawe świństwo odłogiem. Wywlokłam męża z piwnicy, w chwilę potem telefon znów zadzwonił, rzuciliśmy się w zdenerwowaniu, on na schody, a ja do aparatu, i okazało się, że tym razem to nie kapitan, tylko pan Palanowski. Współpraca z milicją wydała mi się nagle nad wyraz uciążliwa.

– Skarbie mój – rzekł czuły amant spiżowym głosem. – Co to za jakiś osobnik, z którym się spotykasz na spacerze? Ty wiesz, że ja jestem zazdrosny!

Opanowanie wszystkich naraz emocji kosztowało mnie nieco wysiłku.

– Nie ma o co – odparłam z najgłębszym przekonaniem, na jakie udało mi się zdobyć. – Spaceruje tu czasami, zna mnie z widzenia, porozmawialiśmy sobie trochę i nic więcej.

– Czyś mu za dużo o sobie nie mówiła? Czy nie będzie natrętny?

– Cóż znowu! Nawet nie wie, jak się nazywam.

– Czy jesteś tego pewna, kochanie? Nie będzie nachodził cię w domu? Nie interesuje się tobą jakoś… przesadnie?

– Ależ skąd! Facet jak facet, spokojny, taktowny… Wcale się mną nie interesuje. Ja nim też nie.

Równocześnie pomyślałam, że gdyby niebiosa reagowały na każde łgarstwo, gromy z pogodnego firmamentu musiałyby walić raz koło razu i przelotnie zaciekawiło mnie to zjawisko meteorologiczne. Pan Palanowski dalej upierał się przy swoim.

– Nie nalegał na odprowadzanie cię do domu? Nie szedł za tobą? Kochanie, ja jestem niespokojny!…

W to ostatnie można było wierzyć bez zastrzeżeń. Jako Basieńka stanowiłam fundament bezpieczeństwa całej przestępczej szajki i w głosie pana Palanowskiego brzmiała niekłamana szczerość. Dość długo trwało, zanim wreszcie dał się przekonać, że blondyn niczym mu nie zagraża.

– Do ciebie to ten łobuz dzwoni jak wściekły – powiedział mąż z pretensją. – A do mnie Maciejak ani razu. Wody do pyska nabrał!

– Maciejak nie jest twoim amantem, nie wymagaj za wiele. Jak sobie to wyobrażasz? Oficjalnie Maciejak to ty, sam do siebie dzwonisz, czy jak? Przecież oni cały czas liczą się z podsłuchem telefonicznym.

– Cholernie to wszystko pokręcone… Chyba słusznie się liczą, nie?

– Jasne, że teraz już słusznie. Kapitan musi mieć niezły ubaw.

– Czekaj, jak się zastanowię, to zaczynam rozumieć. I dlatego mogą się porozumiewać tylko z tobą, a nie ze mną? Do ciebie może dzwonić stęskniony gach, a do mnie nie ma kto?

– No widzisz, jaki inteligentny powoli się robisz! Jeszcze trochę, a sam będziesz mógł zorganizować takie wesołe przedsięwzięcie…

– Już się rozpędziłem, właśnie lecę. To nie na moje nerwy, takie rzeczy. A tak między nami mówiąc, co tu się właściwie dzieje? Ty rozumiesz ten kontredans dookoła paczki?

– Wół by zrozumiał. W oczy bije, że kacyk to jest człowiek ostrożny i przewidujący, dopuszcza możliwość, że MO czatuje tu na jego arcydzieła i to nie w jednej osobie, a w dwóch. I sam widzisz, jaki numer robi. Zakłada, że jeden z czatujących poleci za jednym wysłańcem, drugi za drugim, po czym atmosfera będzie czysta i za trzecim wysłańcem nie poleci już nikt. Kapitan połapał się w tym od razu i dlatego kazał nam pilnować tego barachła, aż nadeśle jeszcze paru. Prawdopodobnie już nadesłał…

– Powiedział ci to?

– Zwariowałeś? Ja znów się tylko domyślam! Możesz być spokojny, że nawet jak się spytam, to mi nie odpowiedzą. Ani nie zaprzeczą, ani nie potwierdzą i bij, człowieku, łbem w ścianę. Oni zawsze tak robią i kiedyś mnie wykończą psychicznie.

– Znaczy, teraz powinien przyjść ten jakiś trzeci, prawdziwy? Po cholerę kazali nam ją zanieść do piwnicy?

– Nie wiem, możliwe, że na wszelki wypadek… Zgodnie z instrukcjami kapitana siedzieliśmy w kuchni, zgasiwszy poza tym światło w całym domu. Trzeci oczekiwany wysłaniec denerwująco opóźniał swoje przybycie. Dochodziło wpół do jedenastej, napięcie wzrastało, snuliśmy rozmaite przypuszczenia, nadsłuchując odgłosów z piwnicy, istniała bowiem możliwość, że w sprawę wda się konkurencja, której forpocztą był włamywacz. Mogła wywiązać się walka… Akurat zdążyłam nalać sobie świeżej herbaty, kiedy pod dom podjechał jakiś samochód. Równocześnie zerwaliśmy się z miejsc i rzuciliśmy do okna w ciemnym pokoju.

Z czarnego fiata wysiadł jakiś facet.

– Idzie tu – zaszeptał mąż konspiracyjnie, nie wiadomo po co, bo sama też doskonale widziałam. – Zabierze wreszcie to parszywe łajno czy nie…?

Facet skierował się powoli ku drzwiom, rozejrzał się dookoła, postał chwilę na ścieżce i wreszcie zadzwonił. Podskoczyliśmy tak, jakby wysadził drzwi petardą. Mąż nerwowym truchtem popędził otworzyć. Zapaliłam światło w holu i zatrzymałam się w kuche

Niewiarygodnie staroświecki osobnik w wielkich, przyciemnionych okularach skłonił się nam z wersalską rewerencją. Wyglądał jak żywcem wyjęty z przedwoje

– Najmocniej przepraszam za późne odwiedziny – rzekł dziwnie zdartym, skrzekliwym dyszkantem. – Państwo pozwolą, że się przedstawię, nie znamy się osobiście. Moje nazwisko Kacyk. Państwo posiadają, odnoszę takie wrażenie, przesyłkę dla mnie…

Mniej by nas chyba zaskoczył, gdyby oświadczył, że nazywa się baron von Dupersztangiel. Mąż najwyraźniej w świecie zgłupiał i zaniemiał, musiałam zatem zabrać głos.

– Bardzo słuszne wrażenie pan odnosi, posiadamy przesyłkę – odparłam z niejakim wysiłkiem. – Cieszy nas, że pan się zgłosił, bo nie wiedzieliśmy, gdzie odesłać, a to podobno pilne.

– Nie tak bardzo, nie tak bardzo – powiedział osobnik pobłażliwie, kłaniając się i machając parasolem. – Oddawca przesadził…

Mąż odzyskał nagle utracone na chwilę władze.

– Zaraz panu przyniosę – zawołał pospiesznie i skierował się ku schodom do piwnicy.

Facet powstrzymał go takim gestem, jakby zamierzał złapać go za nogę rączką od parasola.

– Jedną chwileczkę! Przede wszystkim pragnę najgoręcej przeprosić za ten kłopot i podziękować państwu za niezwykłą uprzejmość. Jakaż to rzadka rozkosz spotkać tak miłe, tak uczy

Skrzekliwy dyszkant skrzypiał monoto

– Gorąco proszę o przebaczenie za przybycie tak późną porą, ale dziś dopiero wróciłem z podróży, nie chcąc zaś dłużej obciążać państwa przechowywaniem uciążliwego niewątpliwie bagażu, pospieszyłem natychmiast. Czasokres, przez jaki państwo raczyli służyć mi swoją uprzejmością, żenuje mnie tym bardziej…

Na obliczu męża osłupienie przemieszało się z podziwem i jakimś zachła