Аўтаспынам па галактыцы

2

А вось што Вялікая Галактычная Энцыклапедыя кажа пра алкаголь. «Алкаголь, – пішуць у ёй, – бясколерная лятучая вадкасць, зробленая з броджанага цукру, якая вядомая сваім ап’яняльным уздзеяннем на некаторыя формы жыцця з вугляроднай асновай».

Іншае аўтарытэтнае выданне, «Падарожная кніжка для аматараў Галактычнага аўтаспыну» таксама прыгадвае алкаголь. «Найлепшы алкагольны напой у Сусвеце, – паведамляе яна, – гэта «Пангалактычны Мазгатрушч».

Яшчэ «Падарожная кніжка» даводзіць, што эфект уздзеяння «Пангалактычнага Мазгатрушчу» нагадвае ўдар па галаве скрылікам цытрыны, у які загарнулі самавіты злітак золата.

«Падарожная кніжка» таксама падкажа, на якіх планетах мяшаюць найлепшы «Пангалактычны Мазгатрушч», зарыентуе па сярэднегалактычных цэнах за порцыю, а таксама падасць пералік добраахвотных арганізацыяў і санаторных установаў, якія дапамогуць прайсці курс рэабілітацыі пасля яго спажывання.

«Падарожная кніжка» нават падкажа, як можна згатаваць гэты славуты кактэйль самастойна.

Вазьміце змесціва адной пляшкі марсіянскай гарэлкі «Брэзент», – раіць «Падарожная кніжка», – дадайце тудысама адну порцыю марской вады з Сантрагінуі-5.

О, гэтая сантрагінуэзская марская вадзічка, – лірычна адступаюць аўтары «Падарожнай кніжкі». – О, гэтая сантрагінуэзская рыбка!!!

Укіньце тры кубікі арктурыянскіх пладовых мегачарніл, каб яны расплавіліся ў кактэйлі. Мегачарнілы мусяць быць як след замарожаныя, інакш выпарыцца бензін. Дадайце чатыры літры фаліянскага балотнага газу дзеля ўзбагачэння вадкасці бурбалкамі і з мэтаю ўшанавання памяці ўсіх тых адурманеных аўтаспыннікаў, што сканалі ад духмянай асалоды ў балотах Фаліі.

На кончыку срэбнай лыжкі насыпце каліва экстракту паляшускай звышмяты, напоенай усімі тымі п’янкімі водарамі запаветных куткоў планеты Паляшус, што прыўносяць у напой вытанчаную слодыч таямнічасці.

Укіньце тудысама зуб алгольскага сонечнага тыгра. Патрошкі размешваючы, пачакайце, пакуль у глыбінях напою не разбяжыцца назапашаны жар алгольскіх сонцаў.

Шыпучую замфару. І аліўку. Смачна піць!.. але... вельмі, вельмі асцярожна...

«Падарожная кніжка для аматараў Галактычнага аўтаспыну» піярыць тавары і з’явы значна лепей за «Вялікую Галактычную Энцыклапедыю».

– Тры літры цёмнага піва, калі ласка, – сказаў Фольксваген Гольф бармэну ў «Кані і конюху». – І ў тэмпе вальсу: хутка канец свету.

Бармэн у «Кані» не заслужыў такога абыходжання – гэта быў самавіты дзядок. Ён прыціснуў акуляры да пераносся і заміргаў. Фольксваген абышоў дзядка і ўтаропіўся ў вакно. Тады бармэн перавёў позірк на Артура, які бездапаможна пацепнуў плячыма і прамаўчаў.

Тады бармэн зазначыў:

– О, бач ты! І надвор’е спрыяе гэтаму... – і пачаў наліваць піва.

Ён паспрабаваў ізноў:

– Пойдзеце сёння вечарам на футбол?

Фольксваген скіраваў позірк на бармэна.

– Які сэнс туды хадзіць? – адказаў ён і зноў пачаў перыцца ў вакно.

– Ды што, на вашу думку, усё ўжо вырашана без нас? – працягваў дапытвацца дзядок. – «Арсенал» сёння без шанцаў?

– Ды не, – адказаў Фольксваген, – проста хутка канец свету.

– Як скажаце, спадару, – прамовіў бармэн, паглядаючы гэтым разам праз шклянкі на Артура. – Дарэчы, для «Арсенала» такое развіццё падзей – грандыёзны паратунак.

Фольксваген, які зноўку лыпіў вочы на бармэна, быў шчыра здзіўлены.

– Я б не сказаў, – прамовіў ён і нахмурыўся.

Бармэн цяжка ўздыхнуў:

– Калі ласка, спадару, вашыя тры літры, – сказаў ён.

Артур усміхнуўся бармэну куточкамі вуснаў і зноў паціснуў плячыма. Ён павярнуўся і гэтаксама злёгку ўсміхнуўся іншым наведнікам – на выпадак, калі нехта з прысутных пачуў, што тут казалі.

Аднак ніхто з іх не чуў, і таму ніхто з іх не зразумеў. чаму Артур ім усміхаецца.

Мужчына, які сядзеў поруч з Фольксвагенам за барнай стойкай, зірнуў на абодвух сяброў, аблашчыў позіркам тры літры піва, разразіўся ў думках хуткімі арыфметычнымі падлікамі, атрымаў адказ, які яго яўна задаволіў, – ды ўрэшце ашчэрыўся дурнаватай, поўнай надзеі ўсмешкай.

– Вэк адсюль! – кінуў мужчыне Фольксваген. – Гэта ўсё нам.

Кажучы гэтыя словы, Фольксваген скроіў міну, якая магла нават алгольскага тыгра змусіць адступіцца і пайсці далей па сваіх справах.

Прыпячатаўшы пяціфунтавую купюру да стойкі, Фольксваген дадаў: «Рэшты не трэба!»

– Чаго, з цэлай пяцёркі?! – узрушыўся бармэн. – То дзякуй вам, спадару.

– У вас засталося дзесяць хвілін, каб яе патраціць.

Бармэн палічыў за лепшае на колькі імгненняў адысціся ад стойкі.

– Фольксвагене, – прамовіў Артур, – ці не мог бы ты нарэшце патлумачыць, што, кадук усё бяры, адбываецца?!

– Пі давай, – прамовіў Фольксваген, – табе трэба прыкончыць паўтара літра піва.

– Паўтара літра? – перапытаў Артур. – У такі час?! Яшчэ нават абеду не было...

Чалавек, які сядзеў поруч з Фольксвагенам, зноў вышчарыўся і шчасліва заківаў. Фольксваген зноў абышоў чалавека ўвагай.

-Час – гэта ілюзія, – прамовіў Фольксваген. – А абедзенны час – ілюзія ў квадраце.

– Мудра сказана, – прамовіў Артур. – Табе трэба дасылаць такія выслоўі ў выданні кшталту «Наша піва». Для такіх людзей, як ты, яны трымаюць цэлую паласу.

– Пі давай.

– Але чаму раптам паўтара літра?

– Мускулы разняволяцца, а гэта тое, што табе зараз трэба.

– Мускулы разняволяцца?

– Разняволяцца.

Артур утаропіўся ў свой бакал.

– Можа, я зрабіў сёння нешта не тое? – кінуў ён. – Ці свет заўсёды быў такі, а я быў надта занураны ў сябе, каб гэта заўважаць?

– Добра, я паспрабую растлумачыць, – прамовіў Фольксваген. – Колькі часу мы знаёмыя?

– Колькі знаёмыя? – задумліва перапытаў Артур.

– Ну, гадоў пяць-шэсць. І большасць маіх сустрэчаў з табою, здаецца, мела сякі-такі сэнс...

– Добра, – адказаў Фольксваген, – а як бы ты зрэагаваў, калі б я сказаў, што насамрэч я не з Гілфарда, а з невялікай планеткі з прадмесцяў Бетэльгейзэ?

Артур пацепнуў плячыма, маўляў, «усё можа быць».

– Чорт яго ведае, – дадаў ён, лыкнуўшы піва. – І што, ты часта такое пра сябе распавядеш?

Фольксваген адступіўся. Цяпер, калі надыходзіў канец свету, спрачацца і даводзіць нешта сэнсу не было,

– Пі давай, – толькі паўтарыў ён.

І, сказаўшы гэтак, дадаў, нібыта канстатуючы шырока вядомы факт:

– Хутка канец свету.

Артур надзяліў наведнікаў карчмы яшчэ адной кволай усмешкай.

У адказ на Артураву ўсмешку наведнікі нахмурыліся. Нейкі мужчына пагразіў Артуру, маўляў, спыні ўсміхацца і глядзі лепей у свой куфаль.

– Сёння, напэўна, чацвер, – сказаў Артур, нізка схіляючыся да бакала з півам. – Ніколі не меў чацвярговага бадуна.