Страница 52 из 62
– Ён распавёў пра «Залатое Сэрцайка». Скрасці зоркалёт – яго ідэя.
– Юдэнава?!
– Ага, – адказаў Зафод Біблброкс. – І адзіны магчымы спосаб яе скрасці – прысутнічаць на ўрачыстым спуску са стапеляў.
Якое імгненне Фольксваген здзіўлена таропіўся на Зафода, а потым разрагатаўся.
– Ты хочаш сказаць, – вымавіў ён, – што зладзіў сваё прэзідэнцтва адно дзеля таго, каб сцягнуць гэты зоркалёт?
– Анягож, – сказаў Зафод з такім ашчэрам, які прымусіў бы шмат каго замкнуцца ў пакоі з мяккімі сценкамі і самавітымі замкамі.
– Але нашто? – дапытваўся Фольксваген. – Навошта трэба гэты зоркалёт?
– А ліха яго... Думаю, калі б я свядома ведаў, што ў тым зоркалёце такога важнага і нашто ён мне прыдаўся, дык гэта ўсё зрабілася б заўважным на папярэдніх аналізах, і я б ніколі іх не прайшоў. Думаю, Юдэн распавёў мне шмат чаго, што пакуль схавана ад маёй свядомасці.
– Знакам тым, ты перакананы, што стаў корпацца ва ўласных мазгах толькі таму, што з табою паразмаўляў Юдэн?
– Ён быў той яшчэ майстар зачмурыць галаву.
– Згода. Але, Зафодзя, даражэнькі, ты ж сам сабе пан-гаспадар!
Зафод Біблброкс пацепнуў плячыма.
– Ну, я хацеў сказаць... Ты што, не маеш аніякага паняцця, нашто ўсё гэта? – запытаў Фольксваген.
Зафод занурыўся ў думкі, і, здавалася, на ягоным твары адлюстраваліся ўнутраныя сумневы.
– Не, – урэшце сказаў ён. – Я, здаецца. не ўтаямнічаны ні ў адзін са сваіх уласных сакрэтаў. Пакуль што.
Ён дадаў пасля доўгіх развагаў:
– Я ўсё цудоўна разумею. Я сам сабе ні халеры не давяраю.
Праз кароткі час апошняя планета з каталога ўцякла з-пад іхніх ног, і зноў праступіў нармальны цвёрды свет.
Яны сядзелі ў раскошным пакоі, поўным столікаў са шклянымі стальніцамі, чые сценкі былі ўвешаныя ганаровымі граматамі за паспяховы дызайн.
Высокі магратэянец стаяў перад імі.
– Мышы просяць вас на аўдыенцыю, – сказаў ён.