Страница 40 из 62
– Навуковы пошук. Дзяржаўныя архівы. Выведка. Пара дзёрзкіх здагадак. Усё геніяльнае – простае.
– І потым, каб мець магчымасць дабрацца да адшуканай планеты, ты і скраў «Залатое Сэрцайка»?
– Я скраў «Сэрцайка», каб адшукаць усякае-рознае, не толькі Магратэю.
– Усякае-рознае?! – здзівіўся Фольксваген. – Што, напрыклад?
– Не ведаю.
– Чаго?!
– Я не ведаю, што шукаю.
– Чаму не ведаеш?
– Бо я... Думаю, гэта, пэўна, таму, што калі б я ведаў дакладна, што шукаю, дык я б, хутчэй за ўсё, нічога не шукаў.
– Зафодзя, ты што, псіх?
– Гэта цалкам магчымае развіццё падзей – то бок я гэтага не выключаю, – ціхім голасам адказаў Зафод Біблброкс. – Я ведаю роўна столькі, колькі мой мозг можа дазволіць сабе ў яго цяперашнім стане. А яго цяперашні стан досыць паскудны.
Пакуль Фольксваген занепакоена ўзіраўся ў абліччы Зафода Біблброкса, навокал панавала моўча.
– Слухай, любы дружа, калі ты захочаш... – урэшце вымавіў Фольксваген.
– Хвілінку, пачакай, дай мне нешта сказаць, – перапыніў яго Зафод Біблброкс. – Я заўсёды быў ветрам падшыты. Завялася ў мяне нейкая ідэя, дык бач: з думкай «Чаму ж не?» я ўжо яе здзяйсняю. Закруціла ў галаве зрабіцца Прэзідэнтам Галактыкі? Трах-бах, і я – у прэзідэнцкім фатэлі. Хутка і лёгка. Намысліў скрасці зоркалёт? Вырашыў знайсці Магратэю? Усё спраўджваецца. Так, вядома: спярша мне даводзіцца распрацоўваць грунтоўны план дзеянняў – ёсць такое, але той план няўмольна робіцца паспяховым. Гэта ўсё роўна як мець банкаўскую крэдытку, якая ў любы час і ў любой сітуацыі дзеіць безадказна, дарма што ты ніколі не папаўняеш рахунку. І калі я іншым разам спыняюся і пачынаю задумвацца: «Нашто мне ўсё гэта?», «Як я гэта так удала правярнуў?», то ў мяне ўзнікае магутнае жаданне больш падобных пытанняў не задаваць, я адчуваю, што нібыта іду супраць вады. Акурат во як цяпер. Мне толькі што зрабілася вельмі цяжка ўсё гэта абмяркоўваць.
Зафод Біблброкс замаўчаў. Некаторы час панавала ціша. Потым ён нахмурыўся і сказаў:
– Мінулай ноччу я праз гэта ўсё не спаў. Праз думку, што частка майго мозгу хутчэй за ўсё не працуе як мае быць. 3 часам яшчэ прыйшло да галавы, што нехта іншы, без майго ведама і згоды, карыстаецца маім жа мозгам, каб прадукаваць слушныя ідэі. Я супаставіў дзве думкі разам і прыйшоў да высновы, што хтосьці іншы наўмысна заблакаваў частку майго мозга – вось чаму я не магу ёй паслугавацца. І вось я ўрэшце задаўся пытаннем, ці можна нейкім чынам даведацца, так гэта ці не...
Зафод Біблброкс працягваў:
– Я пайшоў у медпункт нашага зоркалёта і зрабіў сабе энцэфалаграму. Я зрабіў усе асноўныя віды сканаванняў сваіх абедзвюх галоваў. Вынікі ўсіх іншых тэстаў, якія я прайшоў пад кіраўніцтвам дзяржаўных медыкаў перад вылучэннем сваёй кандыдатуры ў прэзідэнты, былі агалошаныя публічна, але яны не выявілі анічога. Прынамсі, нічога новага і нечаканага. Яны пацвердзілі, што я лёгкі на язык спрытнюга, зацяты фантазёр, здрадлівы пазёр, – адным словам, нічога новага. І ніякіх іншых анамалій. Тады я пачаў рабіць сабе новыя аналізы, абсалютна адвольна – і зноў нічога ніякага. Тады я паспрабаваў перакласці вынікі тэстаў з адной галавы на другую. Нуль, пуста-пуста. Урэшце я адмовіўся ад новых захадаў, палічыўшы, што ўся гэтая ад’яда сэрца – адно прыступ параноі. Апошняе, што я зрабіў, перш чым канчаткова здацца: я ўзяў здымак з накладзенымі адзін на адзін вынікамі і паглядзеў на іх праз зялёны спектр. Памятаеш, калі я быў малым хлопчыкам, я заўсёды меў забабоны наконт зялёнага колеру? І адначасова заўсёды хацеў зрабіцца пілотам на зоркалётах бетэльгейзіянскай гандлёвай выведкі?
Фольксваген кіўнуў.
– І раптам усё стала на свае месцы, – працягнуў Зафод Біблброкс. – У сярэдняй частцы абодвух мазгоў два кавалкі мазжачкоў злучаліся толькі адзін з адным і ні з якімі іншымі часткамі вакол сябе. Нейкія мярзотнікі электрычнасцю перапалілі ўсе сумежныя сінапсы і гэтак зрабілі ліха цэламу кавалку мозга.
Фольксваген глянуў на яго агаломшана. Трыліян спалатнела.
– Ты думаеш, нехта залез табе ў галаву?
– Ага.
– Але ты, можа, ведаеш, хто гэта зрабіў? Ці з якое прычыны?
– 3 якое прычыны – я толькі магу здагадвацца. Аднак я даведаўся, як іх завуць.
– Даведаўся іхнія імёны?! Якім чынам?
– Яны выгравіравалі свае ініцыялы на прыпаленых кончыках нервовых сінапсаў. Схацелі, відаць, каб я тыя ініцыялы прачытаў.
Фольксваген, ашаломлены, зіркнуў на Зафода і адчуў, як па яго скуры пабегла дрыготка.
– Ініцыялы? На паверхні тваіх мазгоў?
– Ага...
– Дык кажы ты ўжо якія!
Які момант Зафод Біблброкс моўчкі пазіраў на іх. Потым адвёў позірк.
– «З.Б.», – ціха вымавіў ён.
У гэтае самае імгненне за іхнімі спінамі заструменіліся долу стальныя жалюзі, і ў пакойчык пачаў паступаць газ.
Пакуль усе трое трацілі прытомнасць, Зафод Біблброкс здушаным голасам вымавіў: «Рэшту я распавяду потым».