Страница 33 из 62
16
Артур прачнуўся ад таго, што нехта спрачаўся ўголас. Ён вырушыў да капітанскага мастка. Там размахваў рукамі Фольксваген.
– Зафодзя, ты псіх, – казаў ён. – Магратэя – плёткі старой цёткі. Аб ёй бацькі баяць сыночкам і дачушкам перад сном, каб іхнія малыя выраслі эканамістамі. Гэта, гэта...
– ...Планета, у чыю арбіту мы зараз трапілі, – настойваў Зафод Біблброкс.
– Слухай, можа, асабіста ты і трапіў у ейную арбіту, – парыраваў Фольксваген, – але наш карабель...
– Гэй, камп’ютару! – крыкнуў Зафод Біблброкс.
– Ой, толькі не ён...
– Здароўкі, мальцы! Гаворыць Эдзі, ваш бартавы камп’ютар. Я ў добрай форме і гуморы, і калі вы парупіцеся выпусціць супраць мяне на рынг якую-небудзь свежую праграму, дык я буду рады павыбіваць ёй усе біты.
Артур запытальна глянуў на прысутную тут Трыліян. Яна на мігах запрасіла далучыцца да іх, але загадала зрабіць гэта моўчкі.
– Гэй, камп’ютару! – паўтарыў Зафод Біблброкс. – Скажы нам нашыя каардынаты.
– Ды няма базару, мальцы, – прамармытаў камп’ютар. – У гэтую самую хвілю мы ляцім па арбіце і знаходзімся на вышыні пяцьсот кіламетраў над легендарнай планетай Магратэяй.
– Балбатаць што на рот лезе можа ўсякі! – запярэчыў Фольксваген. – Я б не даверыў гэтаму кампу нават вагу маю зважыць!
– Ды як рэпу грызці – для вас усё што заўгодна, – імпэтна забалбатаў камп’ютар, працягваючы выплёўваць білетную стужку. – Калі трэба, дык у дадатак з дакладнасцю да адной мільённай я вызначу псіхалагічныя праблемы вашай асобы.
Але тут улезла ў гутарку Трыліян:
– Зафодзе, мы ў любы момант можам трапіць на светлы бок планеты, – сказала яна. – Як бы яна ні называлася...
– Што ты хочаш сказаць?! Гэта і будзе тая самая планета, пра якую я і казаў!
– Так, згода, гэта планета. Я ні з кім не хачу спрачацца – адно хіба мушу заўважыць, што не адрозню Магратэю ад любога іншага кавалка халоднай скалы. Проста хутка світанак.
– Добра. добра, – прамармытаў Зафод Біблброкс. – Давай прынамсі паглядзім на хараство. Камп’ютару!
– Здароўкі! Што я магу...
– ...Ты можаш заваліць дынамік і яшчэ раз паказаць нам планету.
Цёмная безаблічная груда зноў запоўніла экран – пад імі бегла паверхня планеты. Якую хвілю яны моўчкі сузіралі яе, тым часам як Зафод Біблброкс ад хвалявання не знаходзіў сабе месца.
– Мы пакідаем начны бок планеты, – хутка вымавіў ён.
Пад імі ўсё круціцца планета.
– Да паверхні цяпер пяцьсот кіламетраў, – працягваў Зафод Біблброкс.
Ён зноўспрабаваў аднавіцьурачыстае пачуццё, якое, на яго думку, павінна было выклікаць гэтае імгненне. Магратэя! Яго падсцябнула скептычная грымаса Фольксвагена. Магратэя!
– Праз лічаныя секунды мы павінны ўбачыць...
Гляньце! – выгукнуў Зафод Біблброкс.
І гэты момант настаў. Нават абцёрханы галактычнымі пералётамі дасведчаны аўтаспыннік не здолеў бы стрымаць свайго захаплення ад гэтага велічнага відовішча – усходу сонца, убачанага з арбіты. А тут жа ў дадатак разгортваўся ўсход двух сонцаў – адзін з найяскравейшых цудаў Галактыкі.
Суцэльную чэрань знянацку працяла сляпучае святло. Набрыняўшы, павялічыўшыся ў памерах, яно пырснула ва ўсе бакі тонкімі, падобнымі да сярпа, лёзамі. Праз лічаныя секунды з’явіліся два сонцы. два светлавыя агмені, што апалілі белымі языкамі чорныя берагі далягляду. Пад імі ў празрыстай атмасферы няўмольнымі дзідамі акрэсліліся шматкаляровыя лініі.
– Бач – дзянніца! – стаіўшы дыханне, прамовіў Зафод Біблброкс. – Сонцы-блізнюкі, Ярыла і Яморда.
– Ці якія іншыя сонцы-блізнюкі... – прабурчэў Фольксваген.
– Не, гэта Ярыла і Яморда! – упарціўся Зафод Біблброкс.
Сонцы выбліснулі ў касмічнай прасторы, і царкоўная музыка ў нізкіх рэгістрах напаіла паветра капітанскага мастка. Гэта кплівым тонам нешта перапяваў Марвін – ягоная нелюбоў да людскога роду проста не ведала межаў.
Назіраючы за грандыёзным светлавым відовішчам, што разыгрывалася перад імі, Фольксваген проста палаў ад узрушэння, але толькі ад самога выгляду дзіўнай, невядомай яму планеты. Яго крыху раздражняла, што Зафод Біблброкс дзеля нейкіх сваіх мэтаў дастаў на свет божы і ўскідваў усім на вочы гэтую вартую смеху байку. Гісторыя пра Магратэю падавалася Фольксвагену здзяцінелай лухтой. Хіба ж не дастаткова захапляцца хараством пекнага саду і адначасова не прымушаць сябе верыць, што ў ім жывуць чароўныя феі?
Артур увогуле не ўцяў, да чаго тут усе гэтыя магратэянскія сагі. Ён падышоў да Трыліян і спытаў яе, аб чым гаворка.
– Я адно ведаю, што казаў на гэты конт Зафод, – прашаптала яна. – Іхняя Магратэя – такая сабе сівая легенда, у якую цяпер ніхто не верыць. Як Атлантыда на Зямлі. Хіба іхняя легенда кажа, што на Магратэі людзі будавалі планеты.
Гледзячы на экран, Артур міргнуў, адчуўшы, што яму чагосьці страшэнна бракуе. І раптам ён уцяміў, чаго менавіта.
– А на гэтым зоркалёце ёсць гарбата?
Калі «Залатое Сэрцайка» пранеслася па сваёй арбітальнай траекторыі, воку адкрылася яшчэ больш планетных абсягаў. Сонцы цяпер высока стаялі ў чорным небе – піратэхніка ўсходу ўжо адстралялася, і пры звычайным дзённым святле паверхня планеты выявілася панурай і брыдкай. Шэрай, запыленай, з невыразнымі контурамі рэльефу. Усё выглядала змярцвела і вусцішна, нібы ў якім склепе.
Час ад часу на даляглядзе вымалёўваліся інтрыгоўныя абрысы: цясніны, можа быць, горы ці нават гарады, але калі зоркалёт набліжаўся, лініі дрыгацелі, рабіліся невыразнымі, і потым усё акрэсленае знікала. Рэльеф планеты размыўся ад часу, ад павольнага руху млявага разрэджанага паветра, што слалася па паверхні стагоддзе за стагоддзем.
Відавочна гэта была старая, вельмі старая планета.
Назіраючы, як пад імі бяжыць шэры краявід, Фольксвагена кальнула сумненне. Неабдымнасць часу ўстурбавала яго, ён адчуў ягоную прысутнасць. Адкашляўшыся, ён сказаў:
– Нават робячы дапушчэнне, што гэтая планета – Магратэя...
– Гэта і ёсць Магратэя!
– ...А гэта не Магратэя, – працягваў Фольксваген. – Нават дапускаючы, што гэта Магратэя, што ты тут забыў? Тут жа нічагусенькі няма!
– На паверхні – няма, – стаяў на сваім Зафод Біблброкс.
– Хай сабе, давай дапусцім, што там, у глыбінях, сапраўды нешта ды ёсцека. Але ж, я спадзяюся, ты тут зусім не дзеля археалагічных раскопак? Дык што табе тут трэба?
Адна галава Зафода Біблброкса зірнула ўбок. Другая галава таксама зірнула ўбок, каб пабачыць, на што касавурыцца першая, але там асабліва не было на што глядзець.
– Ну, прычын, чаму я заляцеў сюды, некалькі, – бестурботна адказаў Зафод Біблброкс. – Часткова таму, што мне цікава, часткова таму, што я шукаю прыгодаў і гуза на лоб, але ў асноўным мой учынак моцна замешаны на славалюбстве і грошалюбстве.
Фольксваген зірнуў на яго строга. Ён ніяк не мог пазбыцца моцнага ўражання, што сам Зафод не мае ані найменшага паняцця, чаму ён сюды прыляцеў.
– Ведаеш, не даспадобы мне гэтая планета, – з трымценнем у голасе прамовіла Трыліян.
– Ат, не бяры да галавы, – пачаў супакойваць Зафод Біблброкс. – Маючы палову скарбаў былой Галактычнай Імперыі, Магратэя можа дазволіць сабе выглядаць крыху неахайна.
«Вярзе абы-што, – сказаў самому сабе Фольксваген. – Нават дапускаючы, што гэта калыска старадаўняй цывілізацыі, якая цяпер ператварылася ў попел, нават дапускаючы вялікую колькасць надзвычай неймаверных рэчаў, усё роўна быць таго не можа, каб купа каштоўных скарбаў захавалася тут хоць у якой форме і не страціла сваёй каштоўнасці і цяпер».