Аўтаспынам па галактыцы

Яна адарыла Артура прыязнай усмешкай, якая прыпячатала яго да зямлі, не раўнуючы як тона цаглін. Потым Трыліян зноў занялася кіраваннем зоркалёта.

На некаторы час запанавала ціша, і тут з разварушаных мазгавых звілін Артура на свет божы выцерабілася:

– Трыліян Макмілан? – вымавіў ён. – А ты што тут робіш?

– Тое, што і ты, – адказала яна. – Я прагаласавала, і мяне падабралі. Апроч таго, куды можна прыткнуцца выпускніцы з дыпломам па матэматыцы і яшчэ адным па астрафізіцы? Выбар быў просты: пачаць свой тыдзень на зоркалёце або ў чарзе па грашовую дапамогу для беспрацоўных у цэнтры занятасці насельніцтва.

– Бясконцасць мінус адзін, – прамармытаў камп’ютар. – Поўная сума неймавернасцяў.

Зафод Біблброкс азірнуўся, потым глянуў на Фольксвагена, на Артура і ўрэшце – на Трыліян.

– Трыліян, – вымавіў ён. – Дык што, усякія такія выбрыкі адбывацьмуцца кожны раз, што мы будзем уключаць рухавік Бясконцай Немагчымасці?

– Баюся, гэта цалкам імаверна, – адказала Трыліян.