Страница 12 из 62
Зафод Біблброкс прашыўся праз сценку шара і вальяжна разлёгся на канапе. Ён выпрастаў дзве рукі ўздоўж спінкі, пакуль трэцяя змахвала пыл з каленькі. Ягоныя галовы з усмешкай пераглянуліся. Зафод Біблброкс падняўся на ногі. Яму захацелася шалёна зараўці.
Вада пад шарам-пухіром закіпела, забурліла і заструменілася ўгору. Ён узняўся ў паветра, круцячыся і гайдаючыся на грэбні хвалі. Усё вышэй і вышэй караскаўся шар-пухір, кідаючы на скалы водбліскі святла. Вышэй уздымаўся ён – вось ён ужо на грэбні фантана. Тым жа часам як вада, што сягнула свайго максімума, ляцела дзясяткі метраў пад гэтым транспартным сродкам долу і абрыналася назад у мора.
Уявіўшы сябе збоку, Зафод Біблброкс усміхнуўся.
Неймаверна ідыёцкі від транспарту, але разам з тым дужа эфектны.
Ля вяршыні скалы шар-пухір на які момант задрыгацеў, уплішчыўся ў рэйкавую каляіну, скаціўся да маленькай увагнутай платформы і знерухомеў, усё роўна як трапіўшы ў якую лунку.
Пад бурлівыя авацыі Зафод Біблброкс выйшаў з шара-пухіра, а яго аранжавы пас палыхнуў.
– Прыбыў спадар Прэзідэнт Галактыкі!
Ён пачакаў, пакуль суцішацца воплескі, і падняў руку ў вітальным жэсце.
– Салют! – сказаў Зафод Біблброкс.
Да яго нясмела падпоўз павук-сакратар і паспрабаваў увапхнуць у руку копію падрыхтаванай прадмовы. З трэцяй па сёмую старонкі арыгіналу гэтай прамовы знаходзіліся ў дадзены момант колькі кіламетраў ад затокі ў моры Дамограна, набраклыя вадою. Старонкі 1 і 2 прысабечыла чубковая папараць-птушка – паперкі ўжо паспелі зрабіцца неад’емнай часткай нядаўна змайстраванага ёю гнязда. Гняздо было сканструявана ў асноўным з пап’е-машэ для толькі што народжаных папараць-птушанят. Уцячы з таго гнязда рабілася абсалютна немагчымай місіяй. Чубковая папараць-птушка безумоўна чула пра барацьбу за выжыванне, але ўблытваць у яе сваіх нашчадкаў яна не збіралася.
Зафод Біблброкс не меў патрэбы ў падрыхтаванай прамове і таму далікатна адхіліў асобнік, прапанаваны яму павуком-сакратаром.
– Салют! – паўтарыў ён.
Яму ўсе прамяніста ўсміхнуліся – ці, прынамсі, амаль усе. Ён вылучыў з натоўпу Трыліян. Трыліян была дзяўчынаю, якую Зафод Біблброкс, інкогніта прагульваючыся па адной планеце, нядаўна падчапіў. Яна была стрункая, смуглявая, гуманоідная, з даўгімі хвалямі чорных валасоў, пульхнымі вуснамі, дзіўным носам – кірпачкай і неверагодна брунатнымі вачыма. Са сваім рудым шалікам, павязаным адметным вузлом, і шаўковай карычневай сукняй, што струменілася долу, Трыліян нечым няўлоўна нагадвала арабку. ну, не тое каб хоць хтосьці на Дамогране чуў што-небудзь пра арабаў. Не так даўно арабы спынілі сваё існаванне, і нават калі б яны існавалі, дык былі б на адлегласці пяцісот тысяч светлавых гадоў ад Дамограна. Трыліян нікім асабліва не была, ці, прынамсі, гэтак сцвярджаў Зафод. Яна хіба толькі паўсюль лётала з ім і шчыра казала ўсё, што пра яго думае.
– Салют, цукерачка, – сказаў Зафод Біблброкс Трыліян.
Трыліян адказала яму імгненным выбліскам усмешкі і адвяла вочы. Потым яна зноў зірнула на Зафода Біблброкса і ўсміхнулася ўжо больш сардэчна – але гэтым разам гледзячы на штосьці іншае.
– Салют, – сказаў Зафод Біблброкс і невялічкай купе істотаў, якія прадстаўлялі прэсу. Яны стаялі непадалёк і прагнулі, каб ён спыніў салютаванні і пачаў дзяліцца напоўненымі зместам і сэнсам цытатамі. Журналістам Зафод Біблброкс прысвяціў асобную ўсмешку, бо ведаў, што праз колькі імгненняў ён забяспечыць іх хавайся ў бульбу наколькі напоўненай зместам і сэнсам цытатай.
Але наступныя словы, якія прамовіў Зафод Біблброкс, журналістам таксама не дужа прыдаліся. Адзін з раздражнёных чальцоў навуковай групы вырашыў, што сёння Прэзідэнт яўна не ў гуморы, каб прачытаць вытанчаную прамову, якую прынагодна для яго напісалі, і шчоўкнуў выключальнікам па пульце, які быў у кішэні. Гмах, падобны да конуса, рыпнуў з сярэдзіны. Па гмаху пайшла расколіна і ён паволі рассыпаўся. Усім заняло мову – дарма што ўсе яны цудоўна ведалі, што мае адбыцца, бо самі ўсё і прыдумалі.
Сярод парэшткаў гмаха, усё роўна як вылуплены з яйка, ляжаў вялізны карабель, сто пяцьдзясят метраў удоўжкі, абцякальны, як красовак, бялюткі і неверагодна, невымоўна прыгожы. У ягоным сэрцы знаходзілася маленькая залатая скрынка, якая несла ў сабе ці не самы мазгавіты прыбор у гісторыі Галактыкі, прыбор, які рабіў гэты карабель адметным, эксклюзіўным, прыбор, паводле якога і быў названы ўвесь карабель – «Залатое Сэрцайка».
– А-ёй! – сказаў Зафод Біблброкс «Залатому Сэрцайку». Сказаць яшчэ чаго моцы і жадання не ставала.
Аёйнуў зноў, бо ведаў, што гэты выгук раззлуе прэсу:
– А-ёй жа!
Натоўп пытальна павярнуўся да яго. Ён падміргнуў Трыліян, якая ўзняла брыво і ўпілася ў яго вачыма. Яна ведала, што ён мае сказаць і ў думках называла яго «няшчасным пазёрам».
– Гэта страх як прыгожа, – прамовіў Зафод Біблброкс. – Проста здурнець можна! Ажно скрасці хочацца.
Бездакорная цытата Прэзідэнта. Гэтак уласцівая яму цытата! Натоўп ухвальна зарагатаў, рэпарцёры радасна зашчоўкалі кнопкамі на сваіх субэфірных навінніках, а Прэзідэнт зноў выскаліўся.
Пакуль Зафод Біблброкс шчэрыўся ва ўсмешцы, яго сэрца калацілася як шалёнае, а яго рука мацала паралізуючую бомбу, што мірна гняздзілася ў яго кішэні.
Урэшце ён не вытрымаў. Узняў твар у неба, выпусціў дзікі выгук у вялікай тэрцыі. Шпурнуў бомбу на зямлю і пабег праз мора раптоўна застылых усмешак.