Сцежкі, дарогі, прастор

Яна прыйшла. Раней за высокага госця.

Яшчэ брынела нячутна, у многіх сотнях душ, струной нацягнутая напружанасць чакання. Шырокі i даўжэзны, чысценькі ў летнім сонцы асфальт гатовы быў вось-вось прыняць i гладзенька панесці многія колы ўрачыстага картэжа... Але адтуль, адкуль чакаўся госць, паказаўся i стаў набліжацца да месца, дзе я стаяў, здаравенны рыжы кудлач, аблавухі, крывавата разлапісты, наланцужны гаўкала, прасцецкі рабачай. Адкуль узяўся? Дзе, з чаго сарваўся?.. З бакоў i зверху, ззаду i спераду яго падганяў тысячагалосы крык, смех i свіст,— уся напружанасць чакання вылілася на яго. I не было куды падзецца. Бедны дварняга лупіў наперад, як сіла мага, a натоўп, умомант стаўшы адным, агромністым, бяздумным блазнам, галёкаў i рагатаў!..

Ды тут якраз недзе далека там, адкуль Кудлач той вырваўся, паказаўся пачатак урачыстага картэжа. А перад Кудлачом, адрэзаўшы громам бліскучай медзі дарогу далей, грымнуў маршам ваенны аркестр... Сабака рэзка тармазнуў, як перад прорвай, ушчэнт спалохана-разгубленанявінна сеў i моўчкі, мудра апрастаўся. На самым чыстым урачыстым месцы.

І толькі гэта мне апалітычна помніцца праз гром i рогат.

1984

ІДУ І СТАЮ

На даляглядзе — сонца, яшчэ не ўсё, а толькі верхні барвовы краечак. Бліжэй — Неман, што мне са сцежкі на высокім беразе добра відаць. Звілісты, поўны, з якога нямала вады адлілося ў старыцы, якія тут называюцца неманінамі, i ў лугавыя лагчыны. За роўняддзю вялікай, зіхоткай ад усходу вады — далёкая града ці грыва лазняку.

Адтуль чуваць салавей. Як быццам тут ён недзе,— зусім блізка.

Так жа здаецца, калі, бывае, стаіш на ўзлессі, а навокал дрэвы i кусты. А тут да грывы той далека, навокал пуста, прасторна, свабодна, а ён — хоць рукою вазьмі. І нібы не адзін там, за вялікай вадою, a некалькі ix б'е на змену.

Сонца, вада, салавей...

I маладая, i ў старасці маладая, удзячная радасць. З якою я то іду, нават крыху спяшаюся, то раптам міжволі стаю, нібы з жаданнем прытрымаць гэты момант новай вясны, так прадоўжыць яго, замацаваць у душы.

Тут не да сентыментальнасці, тут цвярозае захапленне.

I яшчэ цверазейшая проза, бо гэта ж я проста раней сёння ўстаў, каб не спазніцца ў вёску, на гарадскі аўтобус.

Ды яшчэ i ўспамін у мяне зусім свежы, пазаўчарашні. Пра гутарку — ну, звычайнае прывітанне i некалькі слоў,— з маладой, як мне бачыцца, гаспадыняй крайняй у вёсцы хаты. Нястомная руплівіца, яна сказала:

— Божа, як цяпер хораша! Буду раней уставаць...

Значыцца, каб яшчэ больш убачыць, пачуць.

Хоць i ўстае яна, даярка на няблізкай ферме, кожны дзень, круглы год, i ў пагоду, i ў непагадзь, у чатыры гадзіны...

1985

ВЫХАД

Лясная дарога на ямах, калдобінах ды карчэўі. Стары недабоек-аўтобус трасецца, рыпае, тарахціць. А суседка цераз праход, вясковая паштальёнка, расказвае мне пра сябе. Мы ўжо даўно знаёмыя, я збольшага ведаю яе нялёгкае жыццё, але жанчыне трэба ж расказачь. Пра сына i дачку, што ў горадзе. Пра ўнукаў, што i сёлета, дзякуй Богу, былі ў яе два месяцы без трох дзён. Пра ногі свае, што ўжо не вельмі хочуць служыць, а пошта за сем кіламетраў... Сячэ так дробненька ды нястомна, што мне, i нахіліўшыся ў той бок, цяжка ва ўсім разабрацца, услухацца праз таксама нястомнае тарахценне.

Ды вось дарога выйшла з лесу, стала гладчэйшай, аўтобус прыціх, пажвавеў, i я пачаў разбірацца лепш.

— Карову, ведаеце, прадала. Цяжка трымаць, адной жывучы. Няма каму, няма ўжо сілы сена накасіць. Не мною быўшы — мужчыны каторыя, ды ўжо таксама папрадавалі. Семдзесят сем кароў на ўсю вёску, a двароў жа ў нас больш за дзвесце. Мала людзей, адно старэча нямоглае. Але што я вам скажу,— малака цяпер у мяне больш, без каровы, чым пры сваёй кароўцы было. Тыя разы то той зойдзе, папросіць, то той. Як не дасі? I грошай браць не будзеш. А цяпер я ў суседкі малако бяру, дык жа куплёнага ніхто прасіць не будзе!.. I

ўнучкам, ведаеце, было, i самой цяпер, i кату, i на смятану паставіць...

Цётка смяецца бяззуба, але яшчэ ўсё молада i назаўсёды дабрадушна.

1985

ВЕРНАСЦЬ

Поўным, як вока, можа быць нешта круглае: шклянка, вядро, цэбар які ці невялікае возера. А то ж рака, яшчэ не вызваленая ад шчодрай вяснянай паводкі. Поўная тут, у лугавых адхонных берагах, здаецца, нават пукатая на стрыжні.

I там, на быстраку, плыве зялёна-шэракарычневы качар. Свойскі. Вельмі нязвычна гэта. I прыгожа. Ажно Багдановіч успомніўся — тое, што мне калісьці, яшчэ вясковаму хлопцу, так спадабалася пра

Селязенька чубаценькага,

Маладога, зухаваценькага.

Пастаяў, паглядзеў, як ён тут, далека ад хаты на ўзгорку, дзе яго жытло, адзін на імклівай, мутнай прасторы цешыцца вясной, раскаванай плынню...

Пазней, вяртаючыся з вёскі каля тое хаты, я ўбачыў яго, прысадзістага, чысценькага прыгажуна, на двары i даволі-такі празаічна — аднаго сярод зацёпкана-белых курэй, што накал! вячэры.

— Кавалер? — спытаўся я ў гаспадыні, цёткі заўсёды весела-прыязнай.

— Якое там — удавец! — з ганачка адказала яна.— Гэта ж чуеце, што? І качка была ў мяне, двойку ix зімаваць пакінула. A ўчора качку ці выдра схапіла, ці... чорт яго ведае — можа, турысты якія, бо ўжо ж валакліся.Гэта ж ён так еумуе па ёй, так шукае. Далека адплываецца, доўга няма, i ўчора, i сёння. Во любоў!..

Назаўтра ўранні я зноў праходзіў тым берагам.

Над вадзяной прасторай ужо не Немана, а залітай ад яго перапоўненасці травяной далінай паміж ракой i полем весела, зелена выпырскваюць сям-там кусты i кусцікі алешніку ды вербалозу.

A паміж імі, на гэтай сонечнай роўнядзі,— знаёмы качар са сваёй тугой.

Да хаты на узгорку адгэтуль добрых паўкіламетра. Калі яму ківацца сцежкай, то i не блізка. Відаць, ракою падплыў, i тут паглядзець.

A ці думае ён пра выдру,— там, на рацэ, i тут, куды i ёй перайсці не наўда?

Відаць, не думае...

Вось ён выйшаў з часовае азярыны, патэпаў травой перамычкі да Немана, з травы зноў спусціўся ў раку. Нібы спакойна так, самавіта, нават i зухаваценька. Нешта вуркочучы мне ці самому сабе — апраўданне ці заклапочанасць. Паплыў, падаўся на выпуклы быстрак, на вольную прастору.

Зноў шукаць i чакаць?..

Казачна гэта, ці што?

1985

МАЎЧУН

Два сабакі ў аднаго гаспадара. Сусед гаворыць, што без патрэбы, а "з пустога інцярэсу".

Большы цюцька — нішто сабе, белы, увішны, гладкі, з ружовым чмысікам. Будка ёсць, але навязаным яго не ўбачыш. І брэхам не сустракае, як іншыя на суседніх дварах. Углядаецца толькі, здалёк пазнаўшы знаёмага, а як заўважыць, што ты ў прыязным настроі, нават прыцмокнеш ці скажаш слова якое, дык i ўстане, i хвастом павіляе, i крануцца да цябе гатоў,— можа, што i дасі або хоць пагладзіш.

Меншы сабака — нейкі дзівак. Рыжа-пярэсты, на смех астрыжаны хлапчукамі, галавасты ад неастрыжанай лабаціны. Калі папросяць, можа i пастаяць на задніх лапах. І няежны, што ні давай, проста чым толькі i жыве. От, сядзіць ды маўчыць.

— Разумны! — хваліць яго гаспадыня, вясёлая маці двух белагаловых хлапчукоў.

У падмацунак гэтаму слову яна расказала мне, як ён неяк прыбег аднекуль дахаты, скуголіў, цёрся каля яе — клікаў кудысьці.

— Вось-вось, здаецца, i скажа: хадзем!

Пайшла за ім. Хлопцаў якраз на двары не было, пайшла сама, хоць i на ферму трэба было. Цераз сядзібу, агарод, цераз дарогу — у лес. Каб ты прапаў! Была спынілася, дык ён вярнуўся, зноў трэцца каля ног ды паскавытвае. Пайшлі далей.

I што вы думаеце? Прывёў мяне туды, дзе гэты во, Белы, сядзеў у пятлі, што на зайца пастаўлена. Ужо ледзь зіпае, бедны. Ледзь я яго аслабаніла з той пятлі!..