Страница 74 из 136
Жэня ўсміхнулася. Успомнілася ёй тое, што ўспамінаецца цяпер хутчэй за ўсё і наймілей — дачушка.
Баба спявае малой немаведама кольмі тых песень. Не раз падумаеш: дзе яны толькі ў яе, такой суровай з выгляду, і бяруцца?.. Сама Жэня таксама ж, здаецца, памятае іх многа. I свае спявае, і бабуліны, а ўсё ж здаецца — малавата іх. Не тое каб мала, а неяк хочацца спяваць яшчэ і сваё… Можа, не столькі таму, што хочацца, а хутчэй па той прычыне, што трэба. I дзіцяці трэба, каб спала ці забаўлялася ціха, дый сама ты ласкавае слова ў душы не ўтрымаеш. Вось і цяпер ужо яно просіцца — пра верабейку на снезе, пра залаты каласок ды пра сонца… Так пляцецца нешта і, як уток у аснову, кладзецца словамі ў любыя гукі якой-небудзь песні — то знаёмай, а то і не. Калі пяеш — не разбіраешся, тады яно выходзіць люба ўсё…
З такімі думкамі, з такою светлай радасцю ў душы ішла яна, румяная ды спраўная, па белай неглыбокай сцежцы.
Падышла да гуменных варот, выняла затычку са скабы і адчыніла скрыпучую, асеўшую вераю.
Спачатку па вачах яе жахнула цемрай, потым Жэня, яшчэ не ступіўшы на ток, разгледзелася збольшага, зірнула ўбок і, каб змагла, дык ахнула б ад страху…
Не крыкнула і не рванулася назад, і потым, калі акрыяла трохі ды раздумалася, вельмі рада была, што сталася іменна так. Ціха і непрыкметна, не падазрона, калі хто і бачыў, яна зноў зачыніла скрыпучую — ліха ёй! — вераю гуменных варот, дрыжачымі рукамі заткнула паленцам скабу і пайшла, як толькі сіла мага стараючыся не спяшацца.
Колькі свету перавярнулася ў яе душы за гэтыя хвіліны! Колькі яна ўспомніла і колькі зразумела цяпер, убачыўшы яго!..
Гэта быў ён — той самы баец.
…Па-рознаму, хто як, ішлі яны ўлетку на ўсход. Немцы ўжо чорнаю хмарай прагрукаталі па гасцінцы — і матацыклы, і танкі, і аўтамашыны з салдатнёй, — а нашы ўсё яшчэ адступалі. I на машынах сям-там, палявымі дарогамі, а то ўсё больш пехатою, па збажыне. Адны ўжо з голымі рукамі, нават босыя ці пераапрануўшыся ў якое-небудзь лахмоцце, а іншыя — хоць таксама ж другі ледзь на нагах трымаецца — з вінтоўкай у руках і зубы, здаецца, сцяўшы ад злосці…
Не забудзецца Жэня ніколі пра тую палутарку з фікусам…
Ці сам той нейкі начальнічак ведаў, як уцякаць, ці шафёр яго быў хітры, але перлі яны не гасцінцам, а па клёніцкім загуменні. Не толькі сам ды дзеці ў кузаве, але і шафа з люстрам, і клункі, і фікус… Вось так, бывае, чалавек дурнее на пажары: гарыць усё, а ён імчыць з хаты, каб як найдалей ад агню, якія-небудзь, скажам, ходзікі, што ўжо і не цікаюць нават тры ці чатыры гады. Жонка яго ў кабіне, а сам ён — страшны чалавек — сядзеў пад сваім фікусам.
А за Тадорыным гумном ляжаў на траве баец. Падбіўся, відаць, і паранены, рука на перавязі. I маладзенькі ж яшчэ, вочы пад лоб паўпадалі, чорны-цёмны ад пылу і стомы, а вінтоўка ў руцэ. Убачыў машыну — устрапянуўся, але пазнаў, што свае. Адкуль тая сіла ўзялася — устаў, падняў руку з вінтоўкай: «Стой!» А тыя нібы і не чуюць. Тады баец вінтоўку цераз галаву, за плечы, і, як толькі машына параўнялася з ім, учапіўся рукою за борт…
I думаць не думала Жэня, што свой, што савецкі ды можа такое зрабіць… Начальнічак з-пад фікуса ўдарыў нечым па руцэ на канце борта, баец пусціўся, спатыкнуўся і ўпаў!.. А машына паперла далей.
Жэня была тады з Любачкай на руках, карову на прыгуменні прыпасвала. Ужо і не думала, што хлоппа таго калі ўбачыць. Бо ён устаў, пастаяў і паплёўся…
Адвячоркам тады неяк раптам аціхла трохі — ні машын не чуваць, ні самалётаў, ні гармат. Мужчыны выйшлі на вуліцу, і — Шурка пасля расказваў — Зміцер Несын пачаў перад усімі зноў па-свойму пасміхацца. Акрыяў! А то усё баяўся калгасаў, за поле сваё шырокае дрыжащ.
— Ну што, кажа, пайшлі бальшавічкі, адкуль прыйшлі. Толькі,—кажа, — дзякуй богу, трохі скарэй! Хэ-хэ-хэ!..
Маўчаць мужчыны. Чалавек іх з пяпь там, Шурка казаў, было. I нейкі баец яшчэ, у Несынавых неданосках, нібыта ён і не салдат. Заключоным, кажа, быў у лагеры, за нейкую сваю праўду пакутаваў. Новы пан, Зміцер, пасміхаецца, а новы парабак патакае — чорт яго ведае, так сабе ці папраўдзе…
А тут, Шурка кажа, ідзе з канца вёскі баец з рукой на перавязі. Адтуль, куды ўцякалі. I без вінтоўкі. Падышоў, павітаўся:
— Добры вечар, таварышы. Можна прысесці? Хто сядзеў, дык тыя рассунуліся на лаўцы, і ён прысеў.
Маўчаць усе. А потым той, пераапрануты, нібы яго хто за язык пацягнуў, пытаецца:
— Ну што, адваяваўся?
Баец, відаць, па мове здагадаўся, што той — не мясцовы. Але змаўчаў яму.
Зміцер Несын — ён стаяў — паглядзеў на байцову руку, на ўсяго яго, потым на боты і пасміхнуўся, разумненькі:
— Хэ-хэ-хэ!.. Цікава, браце, хто з вас кашы раней папросіць — ты ці яны?..
Маўчаць усе — і баец, і мужчыны. I нікому ж, вядома, такое не смешна.
А потым той, пераапрануты, пачаў:
— Вось так і драпаем, хто дзе — «на земле, в небесах и на море…». Хутчэй бы ўжо толькі канчалася, ды дахаты…
Баец паглядзеў на яго — доўга так — і спытаўся:
— Ты хто?
— Я не з тваіх, ты не бойся, — адказвае той. — Я, дружа, з тых, што дагэтуль маўчалі.
— Дык як жа ты, — кажа баец, — мог падумаць, сука, што нехта здолее верх над намі ўзяць, над савецкім? Можа, твой Гітлер?
Тут ужо і Зміцер умяшаўся са сваімі смешкамі.
— Цябе цяпер, — кажа, — таварышок агітатар, толькі на Гітлера і выпускаць. Ты б яму даў!..
Зноў ніхто не смяецца. Нават і той, пераапрануты.
Баец падняўся.
I толькі ён хацеў нешта сказаць ці проста пайсці адгэтуль, Шурка спытаўся:
— Вы, можа, есці хочаце, таварыш? Дык хадзем да нас.
Той паглядзеў на Шурку, і яны пайшлі.
I ён сядзеў у іх за сталом, гэты хлопец, прагна сёрбаў капусту, раз-поразу кладучы лыжку на стол, каб узяцца той самай рукою за лусту. Еў і расказваў, што сам ён ажно з Дона, што недзе там, у станіцы ягонай, і хата, і родныя ёсць. Гаварыў ён — як свой са сваімі. I адно толькі слова, здаецца, было яму вымавіць найцяжэй. Ужо калі ён дзякаваў старой ды назваў яе тым словам, толькі неяк па-свойму — «маманя», нібы спатыкнуўся на ім…
Зайшоў чалавек, накармілі, пайшоў…
Не першы быў ён тады, ой, не першы ў іх хаце!..
Не толькі яны, Іванішыны, але многія, можа, нават — без таго Несына — усе ў Клёнічах двойчы ці тройчы за той страшны тыдзень пяклі хлеб, і зранку, і ўдзень варылі чыгунамі бульбу, даставалі з кубельцаў прыпасеную на касавіцу і жніво скараміну. Не лічыліся людзі ні з чым для сваіх, і кармілі, і на дарогу давалі.
Не дзіва было, што і гэтага накарміла старая Іваніха, што і яшчэ адзін нечы сын — не з Масквы, не з Урала, дык з Дона — назваў яе святым для ўсіх і ўсюды словам. Не дзіва, што і пашапталіся яны тады, баец і Шурка, пра нешта, выйшаўшы з хаты… Спытала пасля ў свайго начная зязюля: «Пра што вы там гаварылі?» А ён па-чужому неяк адсек: «Спі лепш, а то старою будзеш без пары…» Што ж, і пра гэтую крыўду забылася б, і не дзіва. I памятала б, можа, пра тую толькі палутарку з фікусам, пра руку, што сарвалася з борта, калі па ёй ударылі, пра худога смуглявага хлопца, якому цяжка было ўтрымаць у другой, здаровай руцэ нават лыжку з капустай…
Ды ён не стаў успамінам, ён — тут!..
Калі яна заўважыла яго, ён спаў у прыстаранку іхняга гумна, на саломе, каля акенца, што высякаюць нізка над зямлёю, для вала ад малатарні.
Спаў ён у Шуркавым доўгім кажусе, лежачы на левым баку і тварам да акенца. Галава яго ўбінтавана была, відаць, ручніком, і смуглы твар выглядаў з-пад белага, як з-пад хусткі, калі яе ў спякоту завяжаш нізка, да брывсй. Рукамі — ужо абедзвюма і таксама ў Шуркавых, ёю звязаных, рукавіцах — баец абнімаў вінтоўку. Толькі валёнкі былі на ім не іхнія. I кніга, якую ён пакуль заснуў, чытаў,— таксама, здаецца, чужая…
Не прачнуўся ён ні ад скрыпу дзвярэй, ні ад святла, што хлынула сюды з аснежанага, сонечнага двара.
А яна не крыкнула — ні ад страху спачатку, ні ад здзіўлення і здагадкі — пасля.
Жэня не толькі пазнала байца — яна і зразумела адразу, хто ён цяпер. Больш таго — маладзіца адразу здагадалася пра многае, пра што апошнімі днямі ніяк не магла даўмецца. Яна зразумела, чаму і пра што свякроў з Шуркам шапталіся ўпотай ад яе; чаму старая пачала нядаўна варыць у большых гаршках і яны, тою самаю еям'ёй, пачалі ўсё дазвання з'ядаць; чаму Шурка пачаў хадзіць па сена не з рэзгінамі, а з дзяругай.