Страница 28 из 136
Мікола быў прыкметна нездаволены такім акрэсленнем яго выгляду. Па-свойму спрытна, ён павітаўся з дзяўчынкай, як кавалер.
— А як паненачку завуць?
— Ядзя. А пана?
— Галодныя каторы дзень ідзём, — умяшаўся Калодка, — а тут, у лесе, дрэва ці траву не будзеш грызці. Чловек усё ж такі, а не быдла…
Ядзя, знаёмячыся з Міколам, была не вельмі падобная на дарослую. Ва ўсмешцы, з якой яна называла яму сваё імя i хацела пачуць у адказ імя «пана жолнежа», больш было проста дзіцячай цікавасці. А цяпер, пачуўшы Калодкавы словы пра голад, яна нібы схамянулася i раптам нашмат пасталела.
— Добжэ, — сказала яна. — Вы пачакайце тут, а я пайду i прынясу вам хлеба.
— О, гэта дык гэта! — амаль ускрыкнуў Калодка. — Эх, не было б гэта сваё. Ідзі, цурка, ідзі!..
Дзяўчынка трошкі падумала.
— Вы пахавайцеся, — сказала зусім сур'ёзна. — А я, як прыйду, скажу так.
Яна зусім па-дзіцячаму наставіла губы i ціха закукавала:
— Ку-ку, ку-ку!..
— А то яе разумніца мая! — зусім расплыўся Калодка. — Ты нам ку-ку, i мы табе з кустоў ку-ку. Ты толькі хлеба нам нясі пабольш. I хлеба, i да хлеба!..
Апошняе было ўжо сказана ўдагон.
A галоўнае так i не ўспомнілі — не спыталіся, Польшча ўжо ці яшчэ ўсё Нямеччына?
Я ледзь не крыкнуў услед дзяўчынцы «пастой», але ўспомніў адразу, ужо з адкрытым ротам i ўзнятай рукой, што i тут небяспечна крычаць. I ў гэты момант яна апошні раз мільганула ў зелені кустоў. А на момант пазней мы пачулі зусім недалёка смех…
Засмяяўся нехта не там, куды пабегла дзяўчынка, a ў тым баку, адкуль мы прыйшлі. Спакойна разважаючы, можна было падумаць, што на ўсіх мовах людзі смяюцца аднолькава: засмяяца за дрэвамі мог i не вораг. Ды мы за два гады прызвычаіліся да думкі, што падняволенай Гітлерам Польшчы было не да смеху. Засмяяўся мужчына, на смех якога другі мужчынскі голас таксама весела i моцна адказаў… па-нямецку!
Мы шыбанулі ў лес.
Мікола бег першы. Ён паспеў нават па-нашаму ціха крыкнуць: «Бягом!» Следам за мной трашчаў галлём i грукатаў Калодка.
Метраў праз дзвесце ці трыста я ўспомніў, што з гэткім шоламам нам не прайсці. Я сігануў на ўвесь цырісуль, дагнаў Міколу i, параўняўшыся з ім, загадаў:
— Пачакай!
Мікола зразумеў мяне таксама, як мы перад хвілінай зразумелі ягоны загад.
— За мной — Калодка, ты — за ім. I — ціха.
Мы пастаялі момант i рушылі павальней, аднак амаль зусім нячутна.
Наша найлепшая сяброўка — ноч — ішла насустрач нам вельмі павольна. У ельніку яна асела ценямі, у шэрай гушчы якіх мы адчувалі сябе лепш. Ды ельнік спачатку радзеў, потым яго патрохі змяніла бярозавае драбналессе. Стала святлей. Па верасах, сям-там збіваючы капелюшы затоеных грыбоў, мы, не змаўляючыся, пайшлі шпарчэй, а за намі, i спераду нас, i абапал нячутна ішла небяспека…
I вось я нарэшце спыніўся.
Праз рэдкія кусты i бярозкі прылеску мы ўбачылі луг. ён рассцілаўся шырока ў бакі i наперад, а светла-шэрае неба над ім гаварыла, што ноч яшчэ не прыйшла. Маленькія кравецкія машыны конікаў усё яшчэ сакаталі ў роснай атаве, — бязлікія, нястомныя краўцы яшчэ ўсё шылі, нават прыцемкам. Дзень датляваў на захадзе бяскроўнай палоскай зары. Зорак яшчэ не было. Асцярожныя прыгажуні сарны яшчэ не выйшлі на ўскраіну лесу. Нават i з гушчару не чутно яшчэ хрыпатых поклічаў ix фанабэрыстых, раўнівых дзецюкоў, галасы якіх надоечы да сцішнаты нагадалі нам брэх аўчарак.
Ісці далей ці начакаць?
На лузе толькі сцеледца, нібы ўздымаецца з травы, туман. Над лугам адно бязмежнае, ціхае неба.
I мы пайшлі.
Шорах роснай травы пад нагамі. Маўчанне i думкі, якіх ніхто з нас не хоча выказваць. Усё не новае, усё зразумела i так.
Новае прыйшло толькі недзе на самай сярэдзіне лугу. Гэта была рака.
Толькі пазнаўшы яе пад градою туману, дзе мы ўжо навучыліся здалёк пазнаваць непрыемны, дрыготкі холад вады, я спыніўся, сябры падышлі, i Мікола сказаў:
— Ну, вядома…
Адзін за ўсіх нас, ён з прыціскам адпусціў на свабоду зусім зразумелую, шчырую лаянку.
Гэта не быў адчай, а проста прыкрая злосць. Не ўпершыню наш шлях перагароджвала вада. Не ўпершыню найлепшы наш плывец, Мікола, моўчкі садзіўся на беразе i першы пачынаў распранацца.
Так пайшло i цяпер. Мікола зняў цераз галаву сваю сумку i сеў.
Кожны раз мы рыхтаваліся да пераправы хутка, не чакаючы нават, пакуль абсохне пот. I справа гэтая заўсёды выглядала аднолькава. З клункамі ўсёй нашай збруі, прывязанымі на галаве, мы падыходзілі да вады, i першаму, хто тыцнуў скручанымі пальцамі нагі ў раку, належала права акрэсліць тэмпературу словам «нічога» або, у праціўным выпадку, якім-небудзь больш красамоўным выразам. Незалежна ад гэтага Мікола апяразваўся цераз плячо канцом нашага шнура, а я ці Калодка надзявалі на працягнутыя рукі маток. Шнур гэты мы звілі на першай днёўцы ca шпагату, вялікі клубок якога Мікола прыдбаў на заводзе. Шнур быў доўгі, метраў сто, i надзейны, у тры шпагаціны.
Падрыхтаваўшыся, Мікола «змераў тэмпературу», адмоўна акрэсліў яе зусім ненавуковым тэрмінам, увайшоў па калені ў ваду i сказаў:
— Ну, вадалазы, пускай!
Маток шнура трымаў на руках Калодка. Сёння ў яго на галаве капой сядзеў падвойны клунак: свая i Міколава вопратка. Такі парадак у нас — першы плыве на разведку ўлегцы.
З пагардай да ўсяго, што супраць нас, Мікола крактануў i ціха даў нырца.
— Няхай здароў будзе, як бабёр, — зашаптаў Калодка, ужо танцуючы зубамі.
Мікола вынырнуў яшчэ цішэй. Паплыў, нацягваючы шнур. Седзячы на кукішках над самай вадой, я прапускаю шнур праз жменю, а Калодка з мядзведжым спрытам паварочвае працягнутыя рукі, з якіх бязгучна разматваюцца, сплываю ць петлі шпагату.
Я не зводжу вачэй з Міколы. Штораз, то меншай кропкай адсоўваецца ад нас яго галава, за якой на вадзе распаўзаецца штораз шырэйшы трохкутнік. Потым кропка, якая вядзе наперад гэты трохкутнік, знікае зусім, i, нарэшце, я адчуваю ў жмені тры штуршкі. Разведчык на тым беразе дае сігнал, тройчы тузаючы за шнур.
Я — з клункам свае вопраткі на галаве, i мне ныраць няможна. Ды не вельмі й ахвота. Плыву то пад шнурам, нацягнутым над самай вадой, то побач з ім, каб на кожны выпадак ён быў пад рукой. Вада, як заўсёды, без назвы, чужая, халодная… I, як заўсёды, трывожна, што ногі твае звядзе здрадлівая сутарга, — зімовы лагерны падарунак. Нагамі стрыжэш пад вадой, рукамі распорваеш пльшь асцярожна… Бліжэй да берага, калі ўжо бачыш сябра, робіцца весялей. Шнур, які ён трымае, ужо не патрэбен табе, аднак бачыць яго, нібы працягнутую, моцную руку, прыемна.
Адчуўшы дно, я ўстаю i брыду, a Мікола тым часам сігналіць адпраўленне Калодку. «Зноў крапіва!..» — лаюся ў думках, хіснуўшыся, як ад агню, ад роснага лазовага куста.
— Ну, кіта наструніў,— шэпча Мікола.
Ён цягне шнур, памагае Калодку, які цяпер ім апяразаны. Калодка плавае слаба, з пыхценнем.
— Глядзі, зараз плюхне нагой, хоць разок, — шэпча Мікола, i нябачная, добрая ўсмешка даходзіць да мяне праз дробны перастук яго зубоў.
I праўда, мядзведзь наш збіўся з такту, не змог танцаваць пад вадой. Плюхнула. Раз. I яшчэ раз.
— Харошы дзядзька, — шапчу я, нібы дзеля таго, каб апраўдаць Калодку.
— Нам бы толькі яго накарміць, — з той самай усмешкай у голасе кажа Мікола.
— А сам не еў бы?
— Сам? I сам я, браце, без вусам… Ну, усё. Калодка выходзіць з вады і, здымаючы свой падвойны клунак, шэпча:
— Ххол-лад-дна, тр-рас-цца яй-е ггал-лав-ве!
Гэта — чыстая, голая i да чорцікаў сцюдзёная праўда. Мы хутка апранаемся, i нам, як заўсёды ў такі момант, робіцца значна цяплей ад думкі, што вось i яшчэ адна перашкода — за намі.
А гэта ўсё ж такі была яшчэ Германія!
За лугам, калі пачаліся палі, пад нагамі ў нас шарахцела спачатку ржышча, пасля пачалося вялікае поле бручкі. Ужо сцямнела настолькі, што ў небе — навокал над намі — праявіліся першыя тысячы зорак. Не хапала толькі месяца, у святле якога — на вялікім абшары зямлі — халодна блішчала б роснае бручкавінне, як часта бывала раней, нейкіх дзвесце, не больш, кіламетраў за намі.