Страница 29 из 136
— Ну, вось… — сказаў Мікола, першы прыпадаючы да харчу. У голасе яго была i радасць галодных, i злосць на тое, што i яшчэ за адным вадзяным рубяжом краіна нашай няволі не скончылася…
Голад мы пакідаем тут жа, на месцы. Міколаў ножык пераходзіць з рук у рукі, i аблыселыя пры дапамозе яго галовы бручкі дзіка хрумсцяць пад нашымі зубамі. Па меры таго як напаўняецца халаднаватым i салодкім сокам наша нутро, я пачынаю заўважаць больш выразна, што мы адны пад высокімі зоркамі, што мы ляжым на зямлі, якая нават грэе нас, што мы нібы прыпалі да яе грудзей, каб нацягнуцца сілы.
— Пагрызём, а пасля i паскачам, як зайцы, — гаворыць Мікола.
Калі ўстаём ісці, Калодка выбірае яшчэ адну бручку, i мы, па прыкладу яго, робім тое самае. Потым доўга ідзём, як заўсёды, адзін за адным i на такой адлегласці, што шэптам гаварыць няможна.
Бручка, іржышча, бульбянік, ралля, зноўіржышча здаюцца мне менш дзікімі, чым лес i луг. Маленькія бабкі аўса, густыя рады якіх часта трапляюцца на шляху, здаюцца мне маленькімі дамамі, у якіх зусім нядаўна патухлі агеньчыкі. Мы — тры Гуліверы — ідзём па вуліцы гэтага казачнага пасёлка, i зманлівае адчуванне жылля так настойліва непакоіць мяне, што я нарэшце здаюся.
— Прывал, сябры мае, — кажу, i гэта ўспрымаецца як агульная думка.
Мы бяром адразу па нскалькі казачных домікаў за ix каласяныя стрэхі i абарочваем на кучу. Тады з асалодай лажымся на цёплых, яшчэ не астылых ад дзённага сонца, аўсяных снапах.
Бручку на гэты раз ямо больш культурна. Ачысціўшы сваю, Мікола разрэзвае яе на скрылікі, як галандскі сыр, i надзяляе нас па чарзе. Мы хрумстаем ляніва, нават з асалодай. Ды асалоды гэтай няшмат: поўнае не напоўніш, a даўні голад не ўдасца за раз супакоіць.
Я паварочваюся на спіну i пачынаю толькі слухаць i глядзець.
…У маленстве, калі ты вяртаўся з коўзанкі мокры, a маці — па-свойму вельмі правільна, а па-твойму зусім незаслужана — сустракала цябе пякучымі махрамі фартуха, ты найчасцей забіраўся на печ. Гэга была нібы крэпасць, дзе ты ў далейшым мог лічыць сябе амаль зусім недасягальиым. Гэта было найцяплейшае месца ў хаце, асабліва для тых, у каго ў такі час быў надзейны саюзнік — бабуля. У мяне яе не было, i я звычайна перажываў сваю крыўду адзін. Ляжаў, глядзеў на столь, спачатку хмыкаў, а потым пачынаў разглядаць, нібы нейкі цікавы малюнак, сукі i разводы слаёў на дошках. I крыўда праходзіла, асабліва тады, калі маці — цяпер ужо i па-твойму правільна — успамінала, што ты не еў амаль ад рання.
Маленства наша мінула даўно, назаўсёды. Ды засталіся не толькі ўспаміны аб ім. Я не забыўся любіць хараство, як калісьці любіў, упершыню пазнаючы яго i ў дробязях: праз пажаўцелы ліст, што ападаў з галля на галаву, i ў неабсяжнай, загадкавай велічы неба, якім захапляўся каля вогнішча першых начлегаў на пашы.
Я ляжу на аўсяных снапах, за многія сотні кіламетраў ад хаты, з якое пайшоў у жыццё. Я даўно не дзіця, i крыўда мая — не дзіцячая. Ды на зорную столь нада мной я гляджу з нейкай дзіўна-дзіцячай усмешкай. На другой злева зорцы сузор'я Вялікай Мядзведзіцы — мне здаецца — прысеў камар. Бедная зорачка міргае, міргае i ніяк не можа яго сагнаць… А можа, гэта не камар? Можа, яна падміргвае мне i сябрам, нібы хоча сказаць, што мы напэўна выплывем з шалёнага віру на родны прастор, туды, дзе нас любяць, дзе мы патрэбны будзем, як свае?..
Не міргай, зорачка! Прайшло не толькі маленства, — юнацтва мінула таксама. Яшчэ тры месяцы таму назад мы думал i пра родны край, як юнакі,— там спадзяваліся знайсці сунакой i матчыну ласку, думалі там адпачыць перад новай, сапраўднай i радаснай працай. Ды нашы мары абарваліся. Вораг, якога мы пазналі ў верасні трьщцаць дзевятага года, цяпер захацеў адабраць у нас волю i шчасце ўжо назаўсёды, забраўшы радзіму, якую мы любім даўно, хоць ні разу яшчэ не былі ў яе межах. Што ж гэта сталася з нашымі? Так адступаць!.. Як зразумець нам гэта?.. Не міргай, зорачка, — мы ідзём не спакою шукаць. Мы…
Ды што гэта — песня?
Я падняўся i сеў.
Нямецкая песня ўстае за гарой, куды пайшлі адгэтуль шэрагі аўсяных домікаў. Песню спяваюць дзяўчаты, якім памагае гармонік.
— Весела сцервам, — праз зубы гаворыць Мікола.
Ён таксама падняўся, сядзіць на снапах. I Калодка спыніўся жаваць. Мы не гаворым больш, думаем кожны сваё.
Гэтую песню мы чулі не раз. Вельмі часта ў ёй паўтараецца слова Эрыка — дзявочае імя. Больш у песні я разумею няшмат. Ды мне хапае таго, што ўжо ад музыкітолькі я ўспамінаю іншую Эрыку — нашу…
…Шкляны завод. Вялікі комін, чорны подых якога здаваўся мне подыхам нашых збалелых грудзей. Вялізныя, чорныя гурбы вуголля. Ад ранку да цямна мы адчуваем яго скрыгатанне пад нашымі лапатамі, чуем грукат яго аб жалеза пустых ваганетак.
A паблізу ад нас сядзіць дзяўчынка. Злажыўшы на каленях руку i ўспёршыся на ix дзіцячым вострым падбародкам, яна глядзіць на нас, не зводзячы вачэй. Так глядзела i ўчора, i пазаўчора… Па некалькі разоў на дзень з-за чорнай горбы вуголля, дзе домікі рабочага пасёлка, чуваць жаночы голас: «Эры-ка-а!» I калі гэты покліч паўторыцца некалькі разоў, дзяўчынка паволі, відаць, неахвотна ўстае i ідзе. Пасля прыходзіць зноў i зноў глядзіць. Нястомна, моўчкі…
Комін, вуголле, ваганеткі — усё засталося далёка на захадзе. Навокал іржышча, домікі бабак. Над намі — ціхі, азораны акіян. Я міжвольна — ад думак пра тую дзяўчынку — падцягваю стомленыя ногі і, паклаўшы на сагнутыя калені рукі, апускаю на ix галаву. A дзяўчынка стаіць у вачах як жывая, як тут. Столькі болю i столькі надзеі ў яе не па ўзросту сталых вачах. I я чытаю ў ix, як i тады, адно бязмоўнае пытанне: «Ці праўда гэта, што ты — мой найлепшы друг?..»
«Ты мой найлепшы друг!..» Гэтак казаў нам немец Карл, стары рабочы. Разам з ім мы, Мікола i я, разладоўвалі акумулятары без рукавіц i разам з ім апарылі кіслатою рукі. Абураны, Карл крычаў на ўвесь цэх, паказваючы рукі інжынеру. Яны былі знізу мазольныя, зверху — худыя, як рукі нашых бацькоў. А «гер інжэнір», верны слуга сваіх гаспадароў, усміхаўся. «Та-ак, — сказаў ён, — цяпер табе можна, бадай, i рукавіцы выдаць…» I горш за ўсё, што разам з інжынерам смяяліся тады i тры іншыя немцы, падлеткі, якім на гэты раз пашанцавала не апарьщь рук. Не смяяліся толькі Мікола i я. Пасля Мікола нават пачаў — больш жэстамі, чым нямецкаю мовай, — тлумачыць юнакам, што ўсё гэта зусім не смешна. А Карл — бязвусы, маўклівы стары ў сініх штоніках, палатаных да апошняй магчымасці, з лустачкай хлеба ў кішэні таксама палатанай курткі,— Карл падышоў да Міколы, падаў яму руку, сказаў: «Ты — мой найлепшы друг!»
У Карла мы i спыталіся потым, чаго так дзіўна глядзіць на нас каторы дзень малая Эрыка. Азірнуўшыся навокал, стары ледзь не шэптам пачаў: «Вам я скажу. Бацька яе, рабочы Віллі Кляйн, быў камуніст. Цэлая група камуністаў была на гэтым заводзе. Пасля ix забралі ў канцлагер, нешта перад вайной. У гэтым коміне быў замураваны архіў. Дзяўчынка ведае, што вы з Pacii, i яна… Але ціха! Давайце працаваць», — закончыў ён i зноў узяўся за лапату. Мы азірнуліся. Нікога не было, нават фашысцкага ценю, — чаго ён спалохаўся? Карл зразумеў наша здзіўленне, выпрастаўся ад вуголля i, успёршыся на цяжкую лапату, з добрай усмешкай сказаў: «Вораг чуе». Такія плакаты віселі навокал, i так ix вытлумачыў па-свойму чалавек, што ў нас убачыў сяброў…
— Шкада малое, — азваўся раптам Мікола задумана, ціха.
— Вядома, — сказаў я адразу, нібы пра Эрыку не толькі ўспамінаў, a гаварыў уголас. А потым, схамянуўшыся, спытаў: — Karo шкада?
— Kaгo ж?.. Вярнулася недзе з хлебам, хадзіла па лесе i кукавала. А можа, i плакала… Эх!..
Хвіліну мы маўчым.
I побач з чорнымі вачыма Эрыкі ўстаюць перада мной заплаканыя вочы Ядзі. Замучанае польскае дзіця, з кавалкам хлеба, украдзеным у гаспадара, ходзіць, можа, па лесе, углядаецца ў цемру i ціха кукуе. Цяпер ужо няма для нас сумнення ў тым, што гэта яшчэ ўсё Нямеччына. I дзяўчынку прывезлі сюды, як прывозяць усіх, у няволю. I яна недзе плача, бо родныя людзі, якіх яна не бачыла даўно, па якіх так збалела душа, ашукалі яе. Хацелася так многа ім сказаць, пра многае спытацца, а яны пайшлі… А можа, не ўдалося ёй украсці хлеба: заўважылі — ці скупая, крыклівая фрау, ці сам пануры, з вялікай, як чайнік, люлькай «гросбаўэр» — прускі кулак. I дзе яна цяпер, што думае, які цяжар нясе на сэрцы?..