Новы дамавікамерон

Дупа — рэч каштоўная, асаблiва ўласная. Падманнiк гэта адчуў на ўласнай скуры, пасля чаго паляцеў да роднага брата. Той старэйшы брат прыцягнуўся жыць у Мiнск раней за Падманнiка i пацiху халуйстваваў на тэлебачаннi. Такая-сякая капейчына ў тэлевiзiйнiка вялася, але грошы ён даваць адмаўляўся, пакуль Падманнiк не паказаў падраную лiтавальнiкам дупу. Хiтры тэлевiзiйнiк пагадзiўся заплацiць дзве тысячы пяцьсот даляраў, але толькi крымiнальнiкам рукi ў рукi. Бандыты не прымусiлi доўга чакаць, прыслалi кур’ера, якi забраў штраф.

Увечары вясёлы Падманнiк баляваў у рэстаране з мiнiстрам замежных спраў i расказваў пра сквапнага брата i шчодрых крымiнальнiкаў, якiя выдзелiлi яму трыста даляраў у якасцi ганарару.

Пасля таго здарэння па сталiцы папаўзлi чуткi пра гнiлыя паводзiны Падманнiка. Паступова ад яго адвярнулiся сябры. Падманнiк застаўся голы, як бiзун. Нават брат не пускае яго ў кватэру. Адно, што засталося ў жыццi ў Падманнiка нязменным, дык гэта штодзённае залiванне алкаголем парсючыных вачэй.

11.06.1996

48 — Телефоннiк-2

"Маладая экзатычная дзяўчына дапаможа заможнаму спадару прабавiць вечар. Тэлефон..."

— Слухаю вас.

— Я па рэкламнай аб’яве, мяне цiкавяць кошты i магчымасцi.

— Кошты звычайныя, як i паўсюль у горадзе, — трыццаць пяць за гадзiну.

— Тэрыторыя?

— Пажадана вашая, у нашай кватэры на пяць даляраў даражэй.

— Дзякуй, я патэлефаную крышку пазней... — Алё! Чакайце... А што азначае экзатычная дзяўчына?

— Ну... Такая незвычайная, прыемная...

— А больш падрабязна?

— Невысокая трыццацiгадовая бландзiнка...

"Ты ўпэўнены ў сабе, ты верыш у свае сiлы, ты багаты... Тэлефануй. Наш нумар..."

— Добры вечар.

— Добры.

— Вашыя кошты.

— Трыццаць пяць, сорак.

— А якiя ў вас ёсць дзяўчаты?

— А якую б вы хацелi... бачыць.

— Экзатычную.

— А што вы ўяўляеце за словам "экзатычная", апiшыце больш падрабязна...

— Ну кiтаянка, мурынка, турчанка...

— Ха-ха-хi... Жартуеце?

— Зусiм не, сапраўды хочацца пабачыць цемнаскурую, высокую, вышэйшую за метр семдзесят пяць, даволi поўную дзяўчыну з бюстам нумар тры i галоўнае: яна павiнна быць цалкам лысая, нiводнага валаска, зусiм.

— Iдзi ў сра...

"Дзве прыгожыя дзяўчыны дапамогуць разагнаць сум i палепшыць настрой. Тэлефон..."

— У вас абявязкова замаўляюць пару?

— Не.

— А чаму ў газеце напiсана "Дзве прыгожыя дзяўчыны"?

— Калi замовiць пару, дык кожная абыдзецца ў трыццаць.

— Марак?

— Даляраў.

— А калi запрасiць адну?

— Трыццаць пяць за гадзiну. Звычайна за гадзiну паспяваюць скончыць два разы, таму мы пiшам "дзве прыгожыя дзяўчыны".

— А ложак!

— Толькi ваш.

— Як хутка дзяўчаты прыедуць?

— Дзе вы знаходзiцеся?

— Пляц Незалежнасцi.

— Праз гадзiну.

— Так доўга?

— Самi разумееце. Зараз сем гадзiн ранiцы, а дзяўчатам трэба прывесцi сябе ў працоўны стан.

— Гадзiна — гэта доўга.

"Табе маркотна, ты стамiўся ад мiтуснi i клопатаў, табе трэба пяшчота.. Тэлефануй мне. Маё iмя Лiка. Тэлефон..."

— Добры дзень, з вамi размаўляе аўтаадказчык. Зараз Лiка адпачывае. Тэлефануйце пасля трынаццацi.

"Прыйдзi, пацалуй мае мядовыя вусны, i жыццё перастане быць чорным калодзежам. Тэлефон..."

— Так рана, проста жах! Якая, дарэчы, гадзiна?

— Восем!

— Прабачце... Слухаю, што б вы хацелi?

— Маладую, да дваццацi, высокую, стрункую, шатэнку, з цалкам паголенымi падпахамi.

— Ваш тэлефон?

— Прачытайце на вызначальнiку нумара.

— Прачытала... Толькi тут няма адраса, а мне патрэбны адрас...

— Месца толькi маё?

— Толькi вашае.

— Пляц Парыжскай Камуны. Гатэль "Оперны". Нумар адзiнаццаты...

— Вы сустрэнеце нашу дзяўчыну ў фае.

— Так.

— У нас правiла: грошы наперад у поўным аб’ёме.

— Дамовiлiся.

— Чакайце. Зараз ператэлефануе дзяўчына, i вы дамовiцеся больш падрабязна.

— Бай.

Тэлефоннiк паклаў на апарат гарачую слухаўку.

— Добрай ранiцы, я па замове.

— Слухаю ўважлiва.

— Скажыце, колькi вам гадоў?

— Трыццаць сем.

— А чаму ў вас такi малады голас?

— Таму што я не п’ю спiрту i не палю тытуню.

— Што б вы хацелi ад мяне?

— Нiчога асаблiвага, звычайны секс у межах разумнага.

— Я хацела вас папярэдзiць, што не практыкую анальны секс. Аральны i вагiнальны — калi ласка, а вось на анальны не пагаджуся нi ў якiм разе.

— Дамовiлiся. Праз гадзiну буду ў фае гатэля "Оперны", на мне будзе чорная кашуля.

— Буду абавязкова. Толькi, калi ласка, не дарыце мне трупы кветак, загорнутыя ў цэлафан.

24.06.1996

49 — Слепнiк

Ягоную сястру мелi ўсе. Нават не саромеючыся, прасiлi яго выйсцi з пакоя, i, як толькi зачынялiся дзверы, сястра ўкленчвала перад мужчынскiмi нагавiцамi i пачынала расшпiльваць прарэх. А Слепнiк хоць бы вокам мiргнуў. Яму, пэўна, падабалася, што сястра прыгожая i яе любяць i жадаюць. А можа i не так. Адно дакладна: Слепнiк нiяк не рэагаваў на паводзiны старэйшай улюбёнай сястры. Толькi аднаго разу ён перажываў, калi тая паехала ў Вiльню з новым прарэхам, зачынiлася ў нумары i перарэзала сабе i каханку вены. Памерцi iм не дала старая латышка-прыбiральшчыца. Яна пагрукала ў дзверы, а калi каханкi-самагубцы не адчынiлi, выклiкала прыдзвернiкаў... Вось тады Слепнiк перанерваваўся i напiсаў опернае лiбрэта пра рамантыкаў-каханкаў, якiя скончылi жыццё самагубствам на закiнутым стадыёне. У фiнальнай сцэне на сагнутыя нерухомыя спiны сыплецца снег. Усiм падабаўся фiнал: ён i яна, нежывыя, сядзяць абняўшыся ў вялiзнай ракавiнцы стадыёна, а на iх цiха падае дыяментавы снег. Слепнiка хвалiлi, падбадзёрвалi i цiскалi ягоную жонку. Так зазвычаiлася: трахаць ягоных жанчын. I калi сястра трапiла ў вар’ятню, усе пачалi лазiць пад спаднiцу да жонкi. А яна, дарэчы, была i не супраць. Жонка была з юрлiвых. Ёй падабалася маркiтавацца. Аднойчы яна трахалася ў Сочы, на пляжы, з каўказцам-барменам. Зайшла за распранальню ў бамбук, скiнула плаўкi i ўперлася далонямi ў каленi. Каўказец прыладкаваўся ззаду. А Слепнiк ляжаў на пяску i чытаў расейскi дэтэктыў. Кнiжку ён трымаў каля самага носа. Слепнiк меў вельмi слабыя вочы. Ён жыў у вечным сутоннi. Усе карысталi з таго i спакушалi ягоных жанчын. Слепнiк не крыўдаваў i не раўнаваў. Была прычына: няправiльны, выцягнуты, як дыня, чэрап. Калi Слепнiк спрабаваў нарадзiцца, ён нiяк не мог вылезцi на свет Божы. Акушэры дапамагалi — цягнулi абцугамi за галаву i крышачку расцiснулi чэрап. Але ў час спынiлiся, распаласавалi матчын жывот кесаравым сячэннем i дасталi знявечанае дзiця. Слепнiк жыве трыццаць трэцi год, ён носiць акуляры, даглядае рэдкiя i доўгiя валасы на няправiльным чэрапе. Ён любiць ром "Бакардзi" i не крыўдуе на тых, хто задавальняе эратычную прагу сястры i жонкi.

Усе мне гавораць: ты павiнен расказаць Слепнiку пра паводзiны ягоных жанчын, ты з iм сябруеш i справы ягоныя вядзеш. А што я магу сказаць сляпому, калi сам клаўся ў ложак з ягонымi жонкай i сястрой адначасна?

09.07.1996

50 — Падарожнiца

Цягнiк таргануўся, забразгаў счапленнямi, спынiўся.

— Зараз пачнуцца непрыемнасцi. — У голасе доўгабародага дзеда гучала асуджанасць.

— Не хвалюйцеся. — Падарожнiца паспрабавала супакоiць суседа па купэ.

— Не за сябе — за вас, прыгожая, перажываю. Што яны мне, старому, зробяць? Нiчога. Еду на пахаванне брата, у Гайнаўку. Вязу беленькую кашулю i бутэльку гарэлкi: каб брат у новай апранасе ў апошнi шлях выправiўся i каб на памiнках белай у чарку налiць, лустай чарку накрыць i слязы не саромецца. Могуць, канешне, гарэлку i кашулю забраць, крыжа на мытнiках няма. Але большага з мяне не возмеш. А вы — маладзiца светлая, iншы падыход пашукаюць да вас. — У дзедавах спачуваннях не чулася цеплынi.