Страница 35 из 35
У самую спёку Ветразнiк зачыняецца ў дашчаным буданчыку, развальваецца ў бамбукавым фатэлi i загадвае хлопцу тварыць мiнет. Той не супрацiўляецца, бо ўспрымае мужчынскi секс як абавязковую частку працы. Мiнет робiцца спрытна. Ветразнiк мае вялiкую практыку настаўнiка i можа навучыць не толькi таму, як правiльна ўздымаць ветразь. Насенне хлопчык глынае. Пасля чаго старанна аблiзвае настаўнiку чэлес i ягонае наваколле.
Садамазахiсцкiх вычварэнняў Ветразнiк не прызнае. Мужчынскi мiнет, марскi вецер i ўзняты ветразь — тры слупы, на якiх стаiць ягонае памяркоўнае, цемнаскурае, афрыканскае жыццё. Усё астатняе для Ветразнiка — сухi, мёртвы, сахарскi пясок.
06.01.1997
65 — Гатэльнiк Чорны
У Гатэльнiка пусты прасторны кабiнет, бязмежны стол i станiстая, заўсёды мiнорная сакратарка. Апранаецца ён ва ўсё iтальянскае — ад гальштука да шкарпэтак. Падуладны яму гатэль "Iнтэркантыненталь" стаiць адначасна на беразе пустэльнi Сахары i Чырвонага мора. З такой пасадай i адпаведным заробкам можна дазволiць сабе штогод наведваць вечны горад Рым з мэтаю поўнага абнаўлення гардэроба. Улюбёны колер Гатэльнiка — глыбока-радыкальна-канчаткова-чорны. Ягоны ўзрост спынiўся на адзнацы: за пяцьдзесят. Ён мажны, самаўпэўнены, з дыктатарскiмi звычкамi, на пасадзе галоўнага iнакш i быць не можа.
Гатэльнiка баяцца. Рэстаран, гараж, спартыўны комплекс, бары, крамы i ўласна гатэльная абслуга — ад рэцэпцыi да Электрыка i Попельнiка — перад iм трымцяць i калоцяцца.
Працоўны дзень ён распачынае з кубачка нямоцнай чорнай кавы i чытання нецiкавай мясцовай газеты. Пасля абыходзяцца ўсе куткi, залы, калiдоры, падсобкi, незанятыя нумары, каб самому паглядзець, памацаць, панюхаць i пакаштаваць гаспадарку. I не дай Алах — знойдзецца парушэнне. Звальненне зойме не больш за хвiлiну.
У зацiшны кабiнет раздражнёны Гатэльнiк дабiраецца апоўднi. Стаiць пад душам. Адказвае на тэлефонныя званкi. Праглядае дакументацыю.
Недзе а трэцяй ён робiцца вольнай пташкаю. Выклiкаецца сакратарка, якая мые з мылам i масiруе грувасткага начальнiка ў патаемнай лазенцы, за кабiнетам. Супакоены, памыты, голы, ён сядае за працоўны стол i прымушае пакорлiвую падначаленую поўзаць на жываце па кiлiме. Жанчына благальна зазiрае ў шалёныя гаспадаровы вочы i ўсялякiмi найбрыдчэйшымi словамi зневажае сябе i ўсю жаночую палову чалавецтва. Гатэльнiк узбуджаецца, i на стале спазнае смак жаноцкае вiльгацi i слодыч глыбiннае гарачынi.
Сакратарку ён мяняе не радзей як раз на паўгода, i не таму, што непакорлiвая цi нязгодная поўзаць на жываце i ў нязручных паставах зазiраць у жахлiвыя, чорныя, жорсткiя вочы працадаўцы. Проста ў Гатэльнiка традыцыя: раз на год абнаўляць гардэроб i два разы мяняць жанчыну.
06.01.1997
66 — Злотнiк Каштоўны
Злотнiк любiць жоўты метал да самазабыцця. Апусцiўшы жалюзi, зачынiўшы дзверы на шпiнгалет, запалiўшы лямпу над сталом, ён гадзiнамi раскладае каштоўныя рэчы на глыбока-сiнiм сукне. Любуецца. Узважвае на шольцах. Правярае кошт у тоўстай кнiзе. Прымервае. Паглядае ў люстэрка. Глядзiць на рэч праз павелiчальнае шкло. Вяртае на вiтрыну, каб узяць наступную. Усе каштоўнасцi, усе iх якасцi i недахопы Злотнiк ведае лепш за свае пяць дагледжаных пальцаў. Крамка яму i сабор, i мека, i сiнагога, i школа.
Злотнiк ненавiдзiць пакупнiкоў i асаблiва пакупнiц з тоўстымi шыямi, мясiстымi вушамi, шырокiмi пальцамi, тлустымi запясцямi. На мажную пачвару што нi чапляй — усё замала, усё задробнае, усё згубiцца. А яны выбiраюць найкаштоўнейшае, грабуць як найболей, рабуюць Злотнiкава царства, зносяць неацэннае, пакiдаючы паперкi цi, яшчэ горай, спiсваюць з крэдытнай карткi лiчбу на рахунак. У Злотнiка спыняецца сэрца ад крыўды i немагчымасцi адпомсцiць. Ён пазабiваў бы пакупнiкоў, зубамi i пазногцямi павырываў бы чэрствыя сэрцы, падушыў бы, каб не сонечны Каiр.
Раз на месяц Злотнiк здае краму пад ахову палiцыi i едзе на "Мерседэсе" ў сталiцу Афрыкi, дзе на пляцы Вызвалення пакiдае машыну i наведваецца ў музей старажытнага Егiпта. Гадзiну ён бавiць у зале Тутанхамона. Пагляд залатой маскi маладога фараона штораз здзiўляе ўсё болей. Найдрабнейшыя дэталi экспанатаў з грабнiцы Злотнiк ведае лепей, чым рэчы ва ўласнай краме. Каб такому далi выбiраць памiж касмiчным караблём i саркафагам, не задумваючыся, абраў бы залатую фараонаву труну.
З музея дарога вядзе Злотнiка на фабрыкi i ў майстэрнi. Пасля старажытнага, бясцэннага, вечнага сучасныя ювелiрныя аздобы выглядаюць танна, мiзэрна, неахайна. Злотнiк таленавiта збiвае кошты. Матэрыялiзуе, аметальвае, акаменьвае кампутарныя лiчбы са сваiх рахункаў i задаволены вяртаецца ў родную, правiнцыйную, санлiвую Хургаду. Зачынiўшы набыткi ў хатнiм сейфе, ён дазваляе сабе адсвяткаваць пачатак новага месяца.
Злотнiк iдзе да каханкi, якая гандлюе духмянымi алеямi. Ноч прысвячаецца экзатычным забаўкам. "Укусi мяне!" — просiць Злотнiк. "Не магу", — уздыхае духмяная каханка. "Кусай нямоцна, за мезенец". Палец засоўваецца ў залатазубы рот. Металёвыя iклы сашчэплiваюцца. Злотнiк салодка стогне. "А цяпер кусай за руку, вось тут — вышэй локця. Мацней, яшчэ мацней... А зараз за шыю, вось там, дзе сонная артэрыя. У цябе выдатныя зубы. Золатка маё. Такiмi зусiм лёгка пракусiць скуру... Кусай. Яшчэ кусай. Загрызi мяне. Хай кроў пойдзе. Хай пацячэ мая апетытная кроў па залатых iклах..." Каханка кусае i кусае Злотнiка за дазволенае i забароненае.
Падрапаны, пакусаны, спатолены i задаволены, ён на золку вяртаецца ў краму, каб раскласцi на вiтрыне новыя рэчы i распачаць золатазварот.
07.01.1997