Мой гай дубовы

зачараваным

і над уласпым сэрцам

закаханым,

над сітнягамі

і над берагамі,

што ў свет ідуць

бясконцымі

кругамі.

ДЗЕЛЯ МЯНЕ ІДЗЕШ ТЫ

не высільвайся дужа

навошта

не будзе ўсё роўна факт зразуметы

я радуюся ад таго што

ходзіш дзеля мяне ты

ідзеш насустрач прыгодзе

якая была

альбо не была

а магла і адбыцца

з трыма галубятнікамі

п’янымі

у пустым гразкім завулку

што сыра імгліцца

і нічога ты не разумееш

ні таго што са мной ідзеш поруч

але

для мяне цёмнай ноччу

твае міны нязграбныя жэсты

і не баючыся нічога ідзеш ты

не тое што ты — а не хтосьці

важна што йдзеш

дзеля мяне такі моцны

што

дзеля мяне такі важны і ўзнёслы

што

дзеля мяне такі ўжо дарослы

мой гладыятар са школьнага балю

ПЕРШЫ ПРЫХОД

спярша было па-дурному

чаму — здагадайся

ты ўсміхалася кветкам

кветкі мне

я табе ўсміхаўся

за акном стаяў шэры дзень

хату

дождж здаецца ахутваў

а ў пакоі трывожна напята

як у баладах

усё было яўнае дома

нашто сваё першае ўкладваць

у сказ у якім усё сцёрта вядома

паглядзела на маятнік

магніціцца ціша замшавым ценем

вагаешся

ісці — не ісці

ужо — ці яшчэ не...

падае падае слова

і чыесь вершы

а потым клавіш першы

абудзіў піяніна

кветкі прапалі

гадзіннік спыніўся

і не было ўжо нічога ў пакоі

я зноў паўтараю іграю

пласціпку светлых мелодый

і дзякую

дзякую

за першы прыход твой

ВЫПУСКНІЦА

калі маладосць калышацца

і напінаецца

пад звон каруселі

калі плыве пад ветразем

надзьмутым пругка

ружа вятроў у валасах

і ружа вуснаў

параўноўваю

археалогію ікаравай тугі

з галоўкай касмічнай ракеты

ведаю

напачатку былі птушкі

а сёння лячу ў блакіт

напачатку былі птушкі

напачатку была младосць

напачатку было каханне

калышу калышу

вачамі свет

зоркі сцягваю ўніз

кіўком галавы

і касу з кручком

ізумруднай какарды

закідваю ў плынь юнакоў

пад вербамі і каштанамі

сябе адкрываю

у выбухах свядомасці

тварам да твару

у абстрэле паглядаў позіркаў слоў

раздваеннях свядомасці

у падабенствах

са спалохам у запытанні

ці гэта Я учарашняя

адкажы

якая ўсё-ткі Я

аднак іду ў ваду

якая ўсё глыбее

божа дай мне малю

пясчанае дно

і празрыстую плынь

і блакіт

у якім ты цяпер

я з атэстатам сталасці

іду насустрач смутку

іду ў няволю вольнасці

веру ў верны выбар свету

што будзе люстэркам

маёй усмешкі

БЫЛО ТОЕ ДАЎНО I НЯПРАЎДА

раўнадушна

з холадам вонкавым абмінаючы