Мой гай дубовы

....................

ты хто не мае ўлады

да неіснавання заклікаць

цяперашнія і мінулыя расчараванні

дай скаштаваць мне

неатручаны плод

з дрэва пакоры

і

з дрэва кахання

ТАЯМНІЦА

З ілба непаслушную пасму

адкіну —

і затрапечацца сэрца ў зняменні.

Пабудзь,

пачакай

яшчэ хоць хвіліну,

яшчэ хоць адно імгненне.

Школьны званок нас аберагае,

ведае — часу мала.

Ці гэта пачулася мне:

                                «Дарагая!» —

ці гэта сама я сказала?

I ты на паўслове замоўк

і сумеўся,

зламаўшы ў трывозе бровы.

Званок! — а мая таямніца

ўва мне ўся

чаканнем

трапеча

новым

і светлым ветразем выплывае

у акіян неабдымны, бясконцы.

Я гэтак шчасце сваё схаваю:

ніхто не пабачыць —

ні неба,

ні сонца,

ні нават той,

якога стварыла

з думак,

з пачуццяў,

з трывогі чакання

і падняла на магутных крылах

да запаветных вышынь кахання,

не здагадаецца,

не папытае —

каго кахаю.

ВОГНІШЧА

Толькі кволы агеньчык

перада мною,

толькі люстра рачное,

начное

ды маўчанне —

найлепшая наша размова

без ніводнага гуку,

ніводнага слова.

Не чапае нас вецер,

мы самі яго не чапаем,

не спалохаем рэха —

няхай спачывае.

Спіць адвечная пушча,

спяць прырэчныя дрэвы,

салаўіны алешнік

стаміўся ад спеваў.

Толькі мы на ўзбярэжку

незабыўнай парою,

твая ціхая ўсмешка

і дагэтуль са мною.

Наш агеньчык гарыць,

і стракоча запознены конік,

а на вёсцы не спіць

закаханы гармонік.

БАЛАДЫ I РАМАНСЫ

Ля самых ног

усплёск

і пырскі,

і наплывае

бераг блізкі

сярэбранай лускі палоскай

і выбліскам зары

над вёскай.

Яшчэ хвіліна на світанку,

і ноч канчае

                   калыханку

над возерам,

але дасвеццем

гарэзлівыя зоркі,

быццам дзеці,

так разгуляліся —

ні ўпыну,

ні спачыну,

падміргваюць адна другой вачыма

і ў люстра возера

не наглядзяцца,

ім толькі б абдымацца,

мілавацца.

З вышынь

адна

ў ваду нырае,—

са дна

другая

выплывае.

Паддайся толькі,

заглядзіся,

зачараваны,

здзіўлены,

спыніся —

аслепіць вочы свіцязянка,

і не пабачыш

яснага світанку,

як набліжаецца

той бераг

нізкі,

як разбіваецца

на пырскі

сярэбранай лускі налоска,

як прыбярэжная

трымціць

бярозка.

Адзіны ён

навечна ўзяў уладу,

князь песень,

князь рамансаў

і баладаў,

над гэтым возерам