Страница 12 из 22
Забралі пашпарты, па якіх стала зразумела, што сярод нас чатыры расіянкі і расіянін.
Хто хоча ў дзьюці-фры? Ніхто. Усіх цікавіць прыбіральня...
Варшаўскі мост. Узгадаліся радкі: «Поўненькая рэчка, а над рэчкай мост. На мосце авечка, а ў авечкі хвост. Высахла рэчка, разваліўся мост. Здохла авечка, адваліўся хвост.»
Нашых пагранцоў праехалі за дваццаць хвілін. Палякі трымалі каля дзвюх гадзін. Па новых правілах правяралі адбіткі пальцаў.
На польскім баку сустрэлі нас тры буслы ў небе.
Скошаны луг. Нібыта мой бацька касіў.
Па бульбе ходзіць бусел. Відаць, каларадскіх жукоў збірае.
У Паджэры паабедалі. Павесялела ў жываце і ў галаве.
У збожжы шмат васількоў, як кропелек паэзіі.
У агародах чорныя пудзілы, як манахі.
На балаціне ссохлыя чорныя дрэвы, як скруткі чорных змяюк.
Зміцер уключыў радыёперадачу — дурныя жарты расейцаў з польскай мовы. Паслухалі пару хвілін. «Яшчэ хочаце?» — «Не!!!»
Галубы каля коміна, як вясковыя анёлы каля выхаду з вогненнага пекла.
Варшава. Вісла. Людзі купаюцца і загараюць.
Аэрапорт імя Шапэна. У душы загучала музыка.
Каля дарогі польскі паліцэйскі. Выліты наш Юрась Пацюпа, але толькі ў форме.
Тры ветракі. Два круцяцца, а адзін не. Стаіць, нібы думае, а ці варта сёння працаваць.
Нумары на польскіх машынах з еўрасаюзаўскімі сцяжкамі, але хапае і бела-чырвоных, якія выглядаюць, як савецкія.
Уключылі фільм, каб было весялей. У фільме трахаюцца. І ўсе глядзяць, як гэта робіцца, нібыта забыліся.
«Быў бы я скульптарам, я б пачаў з яе попкі.» — рэпліка з фільма пра Дзюма.
Байкеры, як нячысцікі, гойсаюць па Польшчы.
Адзінокі вятрак у полі, як няспешны мудрэц.
Едзем услед за сонцам.
Неба ціхае, як вечаровае мора .
Ветракі, як прывіды камунізму.
Начаваць прыехалі ў гатэль «Нявада». Ён збудаваны ў выглядзе піраміды. Выдаючы нам ключ, Дзмітрый сказаў: «Нумар 35. Шніп Вікторый і Шніп Людміла.» Пасяліліся а палове дзясятай. Праехалі тысячу кіламетраў.
Дзень другі. Амстэрдам
5.07.2015. Прачнуліся ў 6.10. Спалася нармальна. Праўда, было крыху душнавата. Павіншаваў Людмілу з днём народзін.
Сняданне больш-менш нармальнае. Спакавалі свае валізы і зноў у дарогу. Дзякуючы, што аўтобус не цалкам запоўнены, многія рассяліліся на вольныя месцы. Людміла таксама пайшла ад мяне.
Праехалі польска-нямецкую мяжу. Одэр цячэ. Як вечнасць нямецкая.
Вакол дарогі каля 50 ветракоў. Стаяць, як саранча жалезная.
Сосны, як вакол дарогі каля Ракава па дарозе ў Пугачы.
Праехалі каля Берліна.
Узгадалася вайна. Так і бачу на палях падбітыя танкі і трупы.
Праехалі Магдэбург. Узгадалася Магдэбургскае права.
Там, дзе на палях танкі гарэлі, цяпер ветракі стаяць.
Ветракоў у полі, як быльнягу.
У акупацыі ветракоў.
Белая арда ветракоў.
Праехалі былую мяжу паміж ФРГ і ГДР. Стаіць вартавая вышка, як пудзіла.
Паабедалі ў прыдарожным нямецкім кафэ. Не вельмі спадабалася. У аўтобусе градусаў дваццаць, а на вуліцы за трыццаць.
Побач Гановер. Узгадаўся Алесь Разанаў, які там нейкі час жыў і пісаў вершы па-нямецку.
Даведаўся, што наш куратар Зміцер закончыў ЕГУ.
Праехалі праз дождж, як праз невялікую краіну, створаную з дажджу.
На мяжы Германіі з Нідэрландамі горад Асанабрук. Узгадалася ракаўская брукаванка. Бацькі на ракаўскіх могілках.
«Галандскія каровы прыгажэйшыя, чым іх пастушкі.» — паведаміў Зміцер.
Ехалі, ехалі і тут на табе — нас спыніла нямецкая паліцыя. Да Амстэрдама 230 кіламетраў. Зайшоў паліцыянт: «Русланд?» — «Найн! Мы Беларусь!» Нехта дабавіў: «Мы — Лукашэнка!» Паліцыянт забраў пашпарты. Праз дзесяць хвілін вярнуў і сказаў, усміхаючыся: «Аўфідэрзэйн!»
Сонца няма. Змрочна, як часта бывае ў нас дома.
Неба, як шкло, на якім намалявана неба.
Амстэрдам. Навокал ровары, ровары, ровары. Здаецца, што ровараў болей, чым людзей.
Плошча Дам. Як у Рым, сюды ўсе вядуць дарогі.
Па квартале чырвоных ліхтароў нас вадзіў мужчына гадоў пад семдзесят. Прыехаў да сына пятнаццаць гадоў таму. Спадабалася. Жыве і радуецца жыццю. Пра прастытутак расказваў, нібыта пра рай, з якога выйшаў на гадзіну да нас. Хадзілі па вулачках, дзе з вітрын на нас глядзелі прастытуткі, як на пакупнікоў. Не ва ўсіх вітрынах яны былі, бо некаторыя ўжо зараблялі грошы. Каштуюць ад 50 еўра.
Гід расказаў пра дзвюх блізнят прастытутак. Ім па 65 гадоў. Выйшлі на пенсію, адпрацаваўшы пад чырвонымі ліхтарамі па сорак пяць гадоў. Напісалі кнігу ўспамінаў. Па іх падліках праз іх за час працы прайшло 150 тысяч кліентаў.
Прайшлі каля сэкс-шопаў. Ніхто з нас не зайшоў. Гід расказаў гісторыю, якая адбылася некалькі гадоў таму. У Амстэрдам прыехала вялізарная фура з абвесткай, што прымаюцца для абмену на новыя старыя вібратары. Адразу ж ля фуры пачалі хадзіць жанчыны з сумкамі. Адна памяняла, другая і праз нейкі час ля фуры ўтварылася чарга. Такі абмен прыдумаў чалавек, які задумаў стварыць музей секс-прылад. Цяпер музей працуе.
Паблізу Храма стаіць помнік прастытутцы. Пафатаграфаваліся.
Каналы нагадваюць Венецыю. Толькі нагадваюць.
На вуліцы на беразе ракі прыбіральні, як вялікія бочкі, у якіх цябе ўсе бачаць.
Хапае прыгожых дзяўчат, якія не стаяць за шклом.
Чуючы расейскую мову, некалькі разоў на нас мясцовыя паказвалі пальцамі і казалі гучна: «Рускія!»
На плошчы Мадам вакол помніка смецце.
Турыстаў шмат. Ходзяць, разінуўшыся, як галодныя птушаняты, што выпалі з роднага гнязда.
Вада ў каналах брудная, як у канавах.
З Людмілай зайшлі ў індыйскую кавярню і адзначылі дзень народзін.
Начавалі ў прыгарадзе Амстэрдама ў пакоі №14. Ён горшы, чым папярэдні.
Дзень трэці. Амстэрдам. Парыж
6.07.2015. Начавалі ў гатэлі ў 50-і кіламетрах ад Амстэрдама. Прачнуліся а сёмай. Паснедалі. Выехалі ў Амстэрдам напачатку дзявятай. На вуліцы змрочна. Неба ў аблоках, як кажухах.
На полі авечкі, як аблачынкі. Пасуцца каровы без пастушак.
Кукуруза, як асака.
Амстэрдам. Веластаянка. На ёй недзе каля дзвюх тысяч ровараў.
У межах горада наведалі сыраварню. Тут і сыры гатуюцца і драўляны абутак робіцца. Паглядзелі на галандскіх кароў, а каровы на нас.
Гаспадар сыраварні вясёлы мужык гадоў сарака. З сырамі, як з дзецьмі.
На сыраварню следам за намі прыехалі кітайцы. Фатаграфаваліся з каровамі. Вакол фермы хоць і чыста, але смуроду хапае. Праўда, мух няма.
Пасля фермы наш куратар Зміцер павёз нас глядзець на брыльянты. Мы з Людмілай прабегліся па залах і пайшлі ў Музей Ван Гога, які быў у метрах ста ад брыльянтаў. Чарга. З намі стаялі яшчэ дзве нашы вандроўніцы, але яны не дастаяліся, бо пасля брыльянтаў была экскурсія па каналах Амстэрдама. У музей трапілі праз хвілін сорак. Тры паверхі. На першым — аўтапартрэты
Ван Гога. На другім — сярод іншых выдатных работ галоўная карціна «Сланечнікі». На трэцім работы мастака і яго папярэднікаў і паслядоўнікаў. Мы з Людмілай да «Сланечнікаў» падыходзілі некалькі разоў. Узгадаўся Язэп Драздовіч. Ён наш Ван Гог, у якога яшчэ няма такога вялікага музея.
У Музеі Ван Гога былі гадзіны паўтары. Сярод наведвальнікаў у большасці немцы і рускамоўныя. Кітайцы, як гаспадары.
На першым паверсе музея ёсць вялікая крама, дзе ўсё прадаецца з партрэтамі Ван Гога і рэпрадукцыямі яго карцін. Тут жа можна набыць вопратку для сабачак з сюжэтамі карцін мастака.
Ад Музея Ван Гога пайшлі на пляц Мадам, арыентуючыся па мапе, шлях на якой нам пазначыў Зміцер.
Прайшлі праз рынак цюльпанаў. Кажуць, што калі хто вынайдзе новы гатунак цюльпанаў, таму адразу ў Амстэрдаме даюць кватэру і для абжытку нейкія грошы.
Прыйшоўшы на пляц Мадам, дзе мы павінны былі сабрацца ўсе, маючы яшчэ шмат вольнага часу, з Людмілай схадзілі ў каралеўскі палац. Білеты па 10 еўра. Чаргі няма.
Хадзілі па Музеі-палацы цэлую гадзіну. Узгадаўся Нясвіжскі палац. Бачылі карціны Клода Манэ, Пісара, Манэ, Радэна, Рафаэля, Дэга, Гагена і іншых цудоўных мастакоў.