Страница 26 из 77
Прыймі да споведзі! Вазьмі
прысягу шчырую. Прычасьці
не пашкадуй — сваймі грудзьмі
цябе заслонім ад напасьці.
3
Пасьля доўгіх і цяжкіх разлучын
радасьць стрэчы кальнула балюча.
На парозе часіны інакшай
скрыжаваліся погляды нашы.
І мацней ’шчэ браты мае, сёстры
горасьць вычулі прыкрага посту...
У зьняважанай бацькаўскай хаце
частавала сыноў сваіх маці.
Спаласкалі атруту былога
хмелем моцным пітва дарагога.
Кроплі дзіўныя першае чары
абдалі цела палкасьцю вару.
Гэта, збыўшы пакуты разлучын,
радасьць стрэчы кальнула балюча.
4
Каля сьвятыні на пагосьце,
пад бел-чырвона-белым сьцягам,
усе знаёмыя і госьці
зышліся выслухаць прысягу.
Быў цёплы чэрвенеўскі вечар,
а неба ўходзіла у прыцем.
Сьвяточныя гарэлі сьвечы,
і месяц слаўся у блакіце.
Ўсе тройчы ўкленчылі ўрачыста
і пакляліся моцна, гучна
адолець сілы дух нячысты,
што пнецца зганьбіць нашу лучнасьць;
што мкнецца край цудоўны, любы
і скарбы велічныя краю
аддаць на зьдзек людскі, на згубу
у стан разбойнай, хіжай зграі;
і даўнасьць — сэрца асалоду —
зьняславіць квапіцца, расьцерці,
і дух адроджаны народу
расьпяць на пляцы і усьмерціць.
І пакляліся моцна потым
каля сьвятыні на пагосьце
адпомсьціць часу за сіротаў,
за кроў, за бацькаўскія косьці.
5
Сіла клятвы, о, сіла сьвятая,
дух ваяцкі, бы птах, узьлятае:
узьлятае на крылах і кліча
войска грознага лік павялічыць.
Яно прыйдзе і стане із намі,
сіла духу дзе б’ецца крыламі,
дзе ў пякельных агнёх навальніцы
сінь крывёю гарачай імгліцца.
Яно прыйдзе шляхамі крутымі,
клятвы помнячы словы сьвятыя:
— Для цябе, беларускі народзе,
сіла збройная шчасьце народзіць;
ахрысьці на ахвярныя чыны
у змаганьні за славу Айчыны!
Аніякай навале ніколі
не скаваць, не змагчы нашай волі!
Сіла клятвы, о, сіла сьвятая,
дух ваяцкі, бы птах, узьлятае.
6
Грымяць і грымяць цягнікі
у бляску крывавых усхліпаў.
У спрыце вар’яцкім такім
трывога да шыбаў прыліпла.
Сьціраюць марозны узор
із вокан далонямі людзі.
Мігценьне агністае зор
цяпло выціскае і студзіць.
А шлях не кароткі яшчэ...
наперадзе шмат кілямэтраў.
Імчацца, здаецца, шпарчэй
калёсы наўсуперак ветру.
У воблік дрыготкай начы
вачыма ўпіваюцца воі.
Ў тугую ляцяць далячынь
і іхныя думы-настроі.
Грымяць і грымяць цягнікі
у бляску крывавых усхліпаў.
У спрыце вар’яцкім такім
трывога да шыбаў прыліпла.
7
Зышліся у грозным баі
вялікія, грозныя сілы.
Краіна на варце стаіць,
да сну анікога ня хіліць.
Да сьцежак прыцёртых прыляж,
да плітаў — часіну паслухай...
Дрыжыць пад нагамі зямля,
прыймаючы радасьць і скруху.
Расчулены месяц пасе
падзеі напятыя сутак.
Няпрошанай госьцяй прысеў
ля крыжа збуцьвелага смутак.
Тут кліча прачнуцца, устаць
сыноў дарагая Матуля
і вобраз вялікі Хрыста
да сэрца гарачага туліць:
— Зірнеце, сыночкі, з магілак сырых