Напярэймы жаданьням

пад сьцягам бел-чырвона-белым

шляхі крутыя пройдзем сьмела

насустрач будучыні нашай.

1943

Была восень

Бяз прычын ня бывае гора,

ані суму, ні сьлёз пякучых...

Прыгадаў я сягоньня мора

і знаёмага берагу кручы.

Была восень.

Вятры шумелі.

Хвалі пену вады пляскалі.

Вастракрылыя чайкі зь мелі

узьляталі на грані скалаў.

І здалося,

прызнацца шчыра,

мора любым такім і блізкім.

І нібыта зь сівога віру

твар калолі салёныя пырскі.

Але не... Мне у сьне здалося:

я ляжаў на вяршыні кручы.

Скалануўся —

душа галосіць,

выпіваючы боль разлучын.

Дома маці адну пакінуў

і яе, радасьць сэрца, — Асю...

Вецер кідаў у вочы кпіны:

«Ня журыся — даўно зраклася...»

Вось таму і згадаў я гора,

кроплі буйныя сьлёз пякучых,

цьмяна-сінія хвалі мора

і знаёмага берагу кручы...

1943

Блакіт вачэй

Усьмешкай сэрца мне параніў

блакіт вачэй, вачэй дзявочых.

Навошта сэрцу, скажы, раны,

каханьнем жыць якое хоча?

Блакіт вачэй тваіх дзявочых

сустрэў з трымценьнем струнаў сэрца;

з тае пары і ўдзень, і ўночы

яно к грудзям тваім ірвецца,

ірвецца, мкнецца да спагады,

цяпла, зьнябытае дагэтуль,

каб вечна дружба была й радасьць

сардэчнай шчырасьцю сагрэта.

Таму і сэрца мне параніў

блакіт вачэй, вачэй дзявочых.

Загояць веру, сэрца раны

каханьне моцнае і вочы?

1943

Жыві...

Час кароткі мне векам здаўся,

і табе — ня жыцьцё, а мукі.

Дык жыві, як калісьці, слаўся...

Я ад сэрца пацісну рукі.

1943

Хай пеніцца віно

Стаіць пітва нявыпітага кубак,

сам брагу п’ю...

Хай пеніцца віно!

Ня трапіць больш на высахлыя губы,

скажу: «Другімі выпіта яно...»

Мне кроплі сьлёз халоднае крыніцы

жывільнай стравай будуць напару...

Прыйду,

укленчу долу,

каб напіцца,

каб смага не змагла ні дум, ні рук.

1943

Блізкі і такі знаёмы

Часта чую сьлёзна-шчыры, любы

голас,

блізкі і такі знаёмы:

птушка шэрая свайго Якуба

кліча ў хату родную — дадому.

Ку-ку,

ку-ку,

яснавокі сокал,

ку-ку,

ку-ку,

прыляці,

прыйдзі!

Ведаю,

сказалі мне,

ў глыбокім

моры нейкім ты жывеш адзін.

Кінь шукаці на чужыне шчасьця.

Ку-ку,

ку-ку,

кінь чужыну,

кінь!

Стрэну госьця,

расчыніўшы насьцеж,

шыр блакітную,

вазёраў сінь...

Крыўдзіць —

не пакрыўджу, дружа,

чуеш шэлесты садоў, ракіт?

Хорам бацькаўскі зь пялёстак ружаў

журыцца каля ракі...

Ку-ку,

ку-ку!..

Дарагі Якубе,

вербы гнуткія ў тузе, палі,

зжалься,

зжалься, калі шчыра любіш, —

о, як сэрцайка маё баліць...

Часта чую гэты голас любы

птушкі шэрае ў зялёным садзе:

кліча, бедная, свайго Якуба,

шчыра кліча страчаную радасьць.