Страница 46 из 78
Dodson opanował się trochę.
– Przykro mi, panie Perlmutter. To jedna całość. Udostępnienie tego materiału nic by nikomu nie dało. Wywołałoby tylko wielkie zamieszanie.
– Proszę mi wybaczyć tępotę, ale przecież pański dziadek zapisał to wszystko bibliotece.
– To prawda, był strasznie prostolinijny – odparł Dodson i nagle zorientował się, że niechcący zrobił aluzję do własnego charakteru. – Chodzi mi o to, że w wielu sprawach wykazywał naiwność.
– Chyba nie był aż tak naiwny, skoro piastował wysokie stanowisko w ministerstwie spraw zagranicznych.
Dodson roześmiał się nerwowo.
– Wy, Amerykanie, potraficie być cholernie uparci. Niech pan posłucha, panie Perlmutter. Nie chcę być niegrzeczny, ale muszę zakończyć tę rozmowę. Dziękuję za zainteresowanie. Żegnam.
W słuchawce zapadła cisza. Perlmutter patrzył przez chwilę na telefon, potem pokręcił głową. Dziwne. Dlaczego ten facet tak się wkurzył? Jaka tajemnica może być tak kłopotliwa po tylu latach? Trudno. Zrobił, co mógł. Wystukał numer, który dostał od Austina. Niech i
23
Moskwa, Rosja
Klub nocny znajdował się w wąskim zaułku niedaleko parku Gorkiego. Kiedyś grasowały tu szczury, a przesiąknięte gorzałą wraki ludzkie sypiały z pokrywami od śmietników pod głową. Pijaczków zastąpiły gromady młodych ludzi o wyglądzie pasażerów UFO. Co wieczór przed niebieskimi drzwiami oświetlonymi pojedynczą lampą zbierał się tłum. Lokal był tak modny, że nawet nie miał nazwy.
Klub założył młody przedsiębiorczy moskwianin. Uznał, że połączenie rosyjskich nowobogackich i zachodniej kultury pop będzie dobrym interesem. Urządził knajpę na wzór ekskluzywnego nowojorskiego Club 54, który dostarczał tematów międzynarodowym mediom, dopóki nie wykończyły go podatki i narkotyki. Moskiewski lokal mieścił się w przestro
Pietrow stał na skraju tłumu i obserwował salę. Kręcący się tutaj ludzie nosili dziwaczne kostiumy, żeby zwrócić uwagę wielkiego bramkarza w czarnej skórze, blokującego im drogę do narkotycznej ekstazy. Pietrow przez chwilę przyglądał się im z zaciekawieniem, potem przepchnął się między dziewczyną w przezroczystym plastikowym staniku i szortach oraz jej partnerem w majtkach z folii aluminiowej. Bramkarz popatrzył na obcego jak bull mastiff na kota skradającego się do jego miski. Pietrow zatrzymał się przed wejściem i wręczył mięśniakowi złożoną kartkę.
Facet łypnął na nią małymi podejrzliwymi oczkami, wetknął do kieszeni załączony banknot studolarowy i zawołał kumpla, żeby go zastąpił. Zniknął za niebieskimi drzwiami i wrócił z krępym gościem w średnim wieku, ubranym w mundur oficera radzieckiej marynarki woje
Uderzenie pulsującej muzyki omal nie zwaliło Pietrowa z nóg. Na wielkim parkiecie wiła się ludzka masa. Odetchnął z ulgą, gdy wojskowy zaprowadził go korytarzem do magazynu i zamknął drzwi.
– Przychodzę tu czasem, żeby odpocząć od tego hałasu – wyjaśnił oficer. Rozkazujący głos, który pamiętał Pietrow, brzmiał teraz ponuro. Oddech wojskowego śmierdział gorzałą. Grube wargi wykrzywił uśmiech.
– Myślałem, że pan nie żyje.
– To cud, że przeżyłem, admirale – odparł Pietrow i przyjrzał się krytycznie jego mundurowi. – Niektóre rzeczy są gorsze niż śmierć.
Admirał przestał się uśmiechać.
– Nie musi mi pan mówić, jak nisko upadłem. Mam oczy. Ale jeszcze nie zniżyłem się do tego, żeby bawić się kosztem dawnego kolegi.
– Nie przyszedłem tu dla zabawy. Potrzebuję pańskiej pomocy i chcę zaproponować panu moją.
Admirał roześmiał się, pryskając śliną.
– A w czym ja mogę panu pomóc? Jestem zwykłym pajacem. Ci, którzy rządzą w tej knajpie, trzymają mnie tutaj, żebym zabawiał gości i przypominał im o starych złych czasach. Choć nie dla wszystkich były złe.
– To prawda, przyjacielu. Ale też nie dla wszystkich były dobre – odparł Pietrow i dotknął blizny na twarzy.
– W tamtych czasach wzbudzaliśmy strach i szacunek.
– U naszych wrogów – dodał Pietrow. – A jednak nasz rząd postawił na nas krzyżyk. Szybko zapomniał o naszym poświęceniu, gdy przestaliśmy być potrzebni do brudnej roboty. Pańska dumna marynarka woje
Ramiona pod ozdobnymi epoletami opadły. Pietrow zorientował się, że przesadził.
– Przepraszam, admirale. Przykro mi.
Admirał wyciągnął z kieszeni paczkę marlboro i poczęstował gościa. Pietrow odmówił.
– Wierzę – powiedział oficer. – Wszystkim nam jest przykro.
Wetknął papierosa do ust i zapalił.
– Wystarczy tych rozmów o przeszłości. Co było, to było. Może chce pan dziwkę? Nie jestem tu tylko na pokaz. Dostaję prowizję i mam zniżkę. Kapitalizm to naprawdę wspaniała rzecz.
Pietrow uśmiechnął się na wspomnienie ich wspólnej służby w tajnych operacjach. Admirał miał zawsze ostry język. Po zmianach w rządzie jego krytycyzm nie był mile widziany przez nowe pokolenie wrażliwych biurokratów. Pietrow przetrwał, bo niepostrzeżenie dał nura w rządowe bagno. Admirał był na to zbyt dumny, a jego upadek odzwierciedlał stan jego ukochanej marynarki woje
– Może później – odrzekł Pietrow. – Na razie potrzebuję informacji o czymś, co należało do marynarki woje
Admirał zmrużył oczy.
– Dużo tego.
– India…
– Okręt podwodny?! No, no… Dlaczego to pana interesuje?
– Lepiej, żeby pan nie wiedział, admirale.
– Chce pan powiedzieć, że to ryzykowne? W takim razie musi być coś warte.
– Jestem przygotowany. Zapłacę za informacje.
Oficer zmarszczył czoło. W jego oczach pojawił się smutek.
– Niech pan posłucha – westchnął. – Nie jestem lepszy od prostytutek, które naciągają tu gości na kieliszek podrabianego szampana, ale postaram się odpowiedzieć na pańskie pytania.
– Dziękuję, admirale. Kiedyś widziałem w bazie okręt podwodny klasy India, ale nigdy nie byłem na pokładzie. Rozumiem, że zaprojektowano go do operacji podobnych do moich.
– Słowo “integracja” to przekleństwo wszystkich sił zbrojnych na świecie. Niech pan zapyta Amerykanów, ile forsy zmarnowali na duplikaty, bo wojska lądowe, marynarka, lotnictwo i marines chciały mieć własne wersje właściwie takich samych systemów broni. U nas było to samo. Marynarka radziecka nie miała ochoty dzielić się z nikim swoimi zdobyczami. Zwłaszcza z takimi jak pan. Działającymi poza wszelką kontrolą.
– Okręt skonstruowano podobno do ratownictwa podwodnego.
– Niech pan nie wierzy w bajki! Ile załóg uratował? Żadnej. Oczywiście, że nadawał się do tego. Klasa India mogła transportować w studniach za kioskiem dwa głębinowe pojazdy ratownicze. Mogły być połączone z lukami ewakuacyjnymi zatopionego okrętu podwodnego. Ale nie zbudowano ich po to, żeby zabierały z dna morskiego nieszczęsnych marynarzy. Służyły do tajnych operacji wywiadowczych i akcji Specnazu.
– Sił specjalnych?
– Oczywiście. Kiedy podkradaliśmy się do Szwecji, mieliśmy na pokładzie podwodne gąsienicowe amfibie opancerzone. Mogły pełzać po dnie morskim jak wielkie owady. India to był superokręt. Szybki i bardzo zwrotny.
– Podobno zbudowano dwie takie jednostki.
– Zgadza się. Jeden okręt miała flota północna, drugi południowa. Czasem obie indie działały razem.