Strefa Zamknięta

– Nie potrafisz tego udowodnić. A ja mam świadka i mogę posłać Barneya na krzesło elektryczne.

– Pogadam z prokuratorem – obiecał Crisp.

– Chcę go mieć u siebie – dodała z naciskiem. – W moim areszcie.

– W porządku, załatwione.

– A jeśli prokurator federalny się o niego upomni, będzie musiał mnie zaskarżyć.

Harry skinął głową.

– Zgoda. Ale będziemy chcieli go przesłuchać.

– W moim areszcie.

– Niech będzie.

– Musimy zastanowić się nad jeszcze jedną sprawą – powiedziała Holly. – Ochroniarze patrolują teren, będą więc rozproszeni i trzeba będzie zdejmować ich jednego po drugim. Wątpię, czy na posterunku zastaniemy więcej niż dwóch, a już na pewno nie Barneya. Będzie u siebie w domu, a nie wiemy, gdzie mieszka.

– Trafna uwaga – przyznał Harry.

– Dowiemy się tego na posterunku ochrony. Sama po niego pójdę. Jeśli dopisze nam szczęście, nie będzie wiedział o naszej obecności, dopóki nie zakujemy go w kajdanki.

– A jeśli zabraknie nam szczęścia?

– Wtedy może do nas strzelać. Jestem na to przygotowana.

Harry odwrócił się do Jacksona:

– Zostaniesz ze mną na stanowisku dowodzenia.

– Pewnie. Zapowiada się niezła akcja.

– A ja? – zapytał Hurd Wallace.

– Pójdziesz ze mną – powiedziała Holly.

– Świetnie. Ja też chcę dopaść Barneya Noble’a.

– Niech będzie – zgodził się Harry. – A teraz napijemy się kawy i zjemy pączki. Za kilka minut spotkamy się z zespołem Hama.

Holly i Hurd podeszli do termosu z kawą.

– Jezu – powiedział Hurd – to dopiero będzie akcja?

– Pewnie – przyznała Holly. – Mam nadzieję, że przebiegnie zgodnie z planami Harry’ego.

58

O drugiej nad ranem, prawie osiem godzin po odprawie, Holly z Daisy u boku siedziała zlana potem na przednim fotelu furgonu FBI, kilometr na północ od głównej bramy Palmetto Gardens. Była uzbrojona w pistolet z tłumikiem, cztery granaty ogłuszające, gumową pałkę i gaz łzawiący. Miała na sobie czarny dres z godłem FBI na plecach, kamizelkę kuloodporną i czarny hełm z kewlaru. Za nią stał tuzin pojazdów z ludźmi i sprzętem, a kilometr na południe od głównej bramy czekało drugie tyle, z silnikami na jałowym biegu. Kolejna grupa zajęła stanowisko na Jungle Trial, w pobliżu tylnej bramy. Holly ściągnęła wszystkie swoje wozy patrolowe na północny kraniec wyspy, żeby uniknąć zamieszania. Wiedziała, że dwóch ludzi podkrada się do budki strażnika przy frontowej bramie i że podobne przygotowania trwają przy bramie służbowej.

Harry Crisp siedział przy stole w sali gimnastycznej, między radiooperatorem a Jacksonem Oxenhandlerem. Jackson trzymał słuchawkę, połączony z elektrownią, która czekała na rozkaz wyłączenia zasilania w całym Palmetto Gardens.

– Nic nie mów, dopóki ci nie każę – przypomniał mu Harry.

Jackson pokiwał głową.

Na Indian River, kilometr na północ od wejścia do przystani Palmetto Gardens, Ham siedział na dnie whalera i wiosłował. Prowadził swoją małą flotyllę do ujścia strumienia, który meandrował w stronę rzeki. Zatrzymali się, gdy płaskie dno łodzi zaczęło szorować po dnie. Ham podniósł rękę, nakazując zachowanie spokoju i ciszy. Odczekał parę minut, nasłuchując, a potem wysiadł z łodzi i ruszył w kierunku suchej ziemi. Szybko znalazł przerwę w krzakach, z której korzystał poprzednim razem, i minutę później był już w Palmetto Gardens. Zatrzymał się, założył gogle noktowizyjne i rozejrzał się dookoła. Nie zauważył nic podejrzanego, więc podniósł radiotelefon.

– Jeden – powiedział i przycisnął radio do ucha.

– Jeden – powtórzył Harry Crisp.

– Ham jest na brzegu – powiedział Harry do ludzi na sali gimnastycznej.

Agenci czekający w łodziach usłyszeli ten sam przekaz. Zaczęli wchodzić do wody i przedzierać się w stronę brzegu.

Ham liczył ludzi wychodzących z krzaków. Kiedy się upewnił, że wszyscy są obecni, znów włączył radio.

– Dwa – powiedział i po chwili usłyszał, jak Harry powtórzył wiadomość. Podniósł palec i dwaj ludzie wysunęli się do przodu. Wskazał w kierunku bramy na końcu Jungle Trial i obaj bezgłośnie oddalili się w tamtą stronę. Podniósł dwa palce i dwaj następni wystąpili z szeregu. Tych wysłał w kierunku generatora.

Holly usłyszała komunikat.

– Są w środku. Mamy cztery, góra sześć minut.

Mężczyzna za kierownicą skinął głową i odetchnął głęboko.

Rozesławszy swoich ludzi, Ham kazał dwóm pozostałym ruszyć za nim. Zmierzali w stronę centrum łączności, trzymając się jeleniej ścieżki. Kiedy dotarli do parkingu przy centrum, Ham wskazał na drzwi. Agenci zaczęli podkradać się do budynku, żeby zająć pozycje po obu stronach drzwi. Światło paliło się tylko w holu, jak podczas jego poprzedniej wizyty. Ham okrążył budynek, znalazł dąb i po dębie wspiął się na dach. Zlokalizował metalowe pudło i obejrzał je dokładnie w nikłym świetle latarki. Znalazł przewody, przeciął je wyjętymi z plecaka krótkimi szczypcami i zsunął się na ziemię. Zanim wrócił na parking, jego ludzie już zajęli stanowiska przy wejściu. Liczył minuty, gdy dołączali do niego rozesłani wcześniej agenci. Dwóch pozostało przy głównej bramie, gotowych do przecięcia kłódek, a dwóch przy generatorze. Ham czekał na sygnał radiowy od tych ostatnich. Przyciskał radio do ucha. Cisza przedłużała się w nieskończoność.

– Trzy – usłyszał wreszcie.

– Trzy – powtórzył.

Holly patrzyła przez lornetkę na budkę strażnika przy głównej bramie. Nagle światło w budce zgasło.

– Jedź! – zawołała do kierowcy. Mężczyzna wrzucił bieg i przyspieszył. Holly nie odrywała lornetki od oczu i liczyła: -…trzy, cztery, pięć. – Lampa w budce strażnika zamigotała, potem znów zapłonęła równym blaskiem. Zobaczyła postać odzianą na czarno, machającą rękami nad głową. Strażnik został obezwładniony i brama już się otwierała. – Wjeżdżamy.

Lampa na biurku w holu centrum łączności zgasła i zapaliła się po pięciu sekundach.

– Trzydzieści sekund – wyszeptał Ham. Patrzył na sekundnik, a kiedy światło zgasło drugi raz, poderwał się i popędził w stronę budynku.

Jak przewidział, strażnik otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz, żeby zobaczyć, co się dzieje. W jednej chwili dwaj agenci skoczyli mu na plecy, skuli go i zakneblowali.

Ham wpadł do środka i zatrzymał się na chwilę, słuchając odgłosów płynących z radionadajnika, który stał na biurku. Usłyszał przeraźliwy gwizd.

– Ich częstotliwości zostały zagłuszone – powiedział.

Agenci wpadli do budynku. Kilku zaczęło przeszukiwać pomieszczenia na parterze, a Ham z czterema pozostałymi ruszył do pokoju z komputerami im piętrze. Agenci rozejrzeli się po pomieszczeniu.

– Nikogo nie ma! – zameldował jeden.

Ham podniósł radiotelefon.

– Cztery.

– Centrum łączności jest nasze! – zawołał Harry Crisp. Wszyscy podjęli okrzyk.

Furgon wpadł w otwartą bramę Palmetto Gardens i skręcił w prawo.

– Niecały kilometr – powiedziała Holly do kierowcy i w tej samej chwili zobaczyła, że budynek klubu jest oświetlony. Opuściła szybę i usłyszała basowe dudnienie głośnej muzyki. – Stań tutaj.

– Mieliśmy jechać na posterunek – zaoponował kierowca.

– Hamuj, do cholery!

Stanął. Holly wysiadła z furgonu. Daisy skoczyła za nią

– Zaczekaj na mnie – nakazała kierowcy.

– Wpakujesz nas w kłopoty.

– Biorę odpowiedzialność na siebie. Ty tylko czekaj.

Pobiegła w stronę budynku klubu, trzymając się trawiastego pobocza, gotowa w razie potrzeby skoczyć w krzaki. Przed sobą widziała parking pełen samochodów. Przy rogu budynku stał mężczyzna z pistoletem automatycznym. Nie mogła go minąć niespostrzeżenie, a z miejsca, w którym stała, nie mogła zajrzeć do wnętrza budynku. Podbiegła do dębu i zaczęła się wspinać.