Страница 14 из 57
Nie pamiętam zbyt dobrze, ale na to, że najlepszymi mordercami są dzieci, wpadli chyba bolszewicy. Jednego z przywódców ukraińskich nacjonalistów zabił pracujący dla NKWD ośmiolatek. Nikt i
A poza tym dzieci nie mają żadnego z tysiąca nawyków, które dorosły musi przełamywać latami mozolnych ćwiczeń. Nie boją się, nie czują wyrzutów sumienia – po prostu świetnie się bawią. Zwłaszcza jeśli chirurgicznie podniesie się ich fizyczną sprawność, jeśli napompuje się je hormonami wzrostu i przestroi gruczoły dokrewne zmutowanym retrowirusem, który wzbogacając ich DNA nowymi sekwencjami, zamieni poczciwe fabryczki codzie
Wcale nie zamierzam udawać, że się ich nie bałem. Wiedziałem, że nic mi nie mogą zrobić – jeszcze nie, dopóki Don Lucio nie rozważy sprawy i nie wyda wyroku. Bałem się samej bliskości nie-ludzi, ich owadziej obcości. Ale to żadna sztuka nie czuć strachu, każdy psych to potrafi, a i
Wcześniejsze przygnębienie i rezygnacja zniknęły bez najmniejszego śladu, mięśnie odzyskały normalny wigor, a myśli nabrały jasności. Bez uruchamiania bustera stawałem się znów tym Skrebecem, za którym żołnierze poszliby w ogień.
I wobec którego gówniarze w aucie czuli pewien respekt.
A może raczej czuli go wobec obrazu superwojowników z pogranicza, rozpowszechnianego swego czasu przez tiwisat.
Wpakowałem się na tylne siedzenie, odpychając bezceremonialnie jednego z nich, oglądającego na watchmanie jakiś pełen strzelaniny film. Najspokojniej w świecie wyjąłem mu telewizorek z ręki i bez słowa przestroiłem na wiedeńską Jedynkę. Szczeniak nie ważył się zaprotestować.
Czułem teraz wzbierające od brzucha podekscytowanie i gorączkową chęć, żeby coś zrobić – już, teraz, szybko. Samochód ruszył wąską, ciemną Novaragasse do Praterstern, nadkładając drogi, żeby ominąć marsze pokojowe, ciągnące akurat gwiaździście na Hofburg.
Godzinę wcześniej przemierzaliśmy z Dilijczanem tę drogę pieszo, brnąc obrzeżami śródmiejskiego wrzasku, pomiędzy gromadami zapuszczonych Arabiątek, natrętnych i wrzaskliwych jak marcowe koty. Na północ od Novaragasse rzadko dawało się zauważyć białego człowieka, a już na pewno nie dziecko. Dalej, gdzie kiedyś była dzielnica żydowska, teren podzielili między siebie muslimy i czarni. To znaczy, muslimy zabrali ocalałe domy, a czarni, głównie nowi imigranci z Afryki, gnieździli się w tych mniej i bardziej zrujnowanych. Te mniej i bardziej zrujnowane stanowiły większą część zabudowy.
Ziemia jest zbyt ciasna, żeby zmieściły się na niej dwa narody wybrane, i to wybrane w dodatku przez tego samego Boga. Był taki moment, kiedy codzie
Szybko to zrozumieli. Pojętny naród.
Wiedeńska Jedynka mówiła właśnie o strzelaninie przy Zentaplatz, i to mówiła głupoty wyjątkowe. Samego Potapowa pomyliła z Tafirowem z Zachodniej Syberii cały czas nazywała go szefem międzynarodowego gangu handlarzy diamentów. Gubiono się w domysłach, czy stuknęła go któraś z chińskich triad, yakuza czy Kalabryjczycy – chociaż z diamentami I'Tdraghetta nigdy nie miała absolutnie nic wspólnego – a wszystko to w przerwach pomiędzy opowieściami podnieconych idiotek z sąsiedztwa o regularnej bitwie tłumu zamaskowanych ninja z ochroną Sawki. To niewiarygodne, do jakiego stopnia ludzie uwielbiają się okłamywać. Każda z tych bab, jestem pewien, gotowa by była iść na tortury, że naprawdę widziała wielką strzelaninę. A w całej akcji oprócz mnie i Dilijczana wzięło udział raptem czterech ludzi. Ochronę Potapowa stanowiło trzech goryli, fakt, znakomitych, ale nie spodziewał się niczego w Wiedniu, pewnie myślał, że nikt w ogóle nie wie o jego przyjeździe. Wszystkich trzech chłopcy zdjęli pierwszą salwą i w minutę osiem było już po ptakach.
Co paręnaście minut ekran wypełniał się tym, co zostało z papachena. Ten ochłap chwilowo robił za najsławniejszą osobę w mieście, pokazywano go ze wszystkich stron na samym początku dzie
I zresztą słusznie – decyzji Kongresu można było z góry być pewnym jak w banku; samo zwołanie takiego cyrku, z gośćmi ze wszystkich kontynentów i występami czołówki najbardziej kasowych artystów, dowodziło, że wszystko zostało już ustalone w ściślejszym gronie. Natomiast widok ochłapów Sawki, wędrując przez satelity do dziesiątków parabolicznych anten sterczących na dachach stanic, podobnych do bunkrów willi, wieżowych biurowców i ciężkich, posowieckich gmaszydeł, w każdym z nich rozpętywał burzę. Tam już dobrze wiedzieli, kim nieboszczyk był, kto go mógł rąbnąć i co z tego wynikało. A wynikało, krótko mówiąc, że chwiejny rozejm, trwający od trzech lat, definitywnie się skończył, i kto teraz nie pospieszy do właściwych osób z poparciem i wyrazami lojalności, ten będzie je mógł złożyć osobiście świętemu Piotrowi. Niemal to widziałem – wszystkich tych miejscowych kacyków, szefów, dyrektorów, jak podrywają się zza stołu, chociaż właśnie dopiero co postawiono na nim dymiącą apetycznie golonkę, jak wyskakują zza biurek albo z basenów i w panice wydzwaniają do siebie, próbując ustalić, pod kogo teraz się podwiesić, żeby ocalić życie i interes. Sawka niewiele dbał, co będzie po jego śmierci, nie tolerował przy sobie nikogo zdolnego i do samego końca pilnował, żeby każdy z jego zastępców czuł się zagrożony przez pozostałych. Teraz całe to bractwo miało skoczyć sobie do gardeł jak stado wilków i mogłem być pewny, że dopóki któryś nie wykończy wszystkich pozostałych, będę miał z ich strony spokój.
Ale oprócz tych wszystkich mniejszych i większych kacyków patrzyły też w ekrany setki tysięcy zwykłych, szarych ludzi, którzy na przekór wszystkiemu chcieli żyć, po prostu normalnie żyć, kochać się, mieć dzieci i budować ich przyszłość. I którzy ze śmierci Potapowa nawet już nie mieli siły się cieszyć, bo dla nich była to przede wszystkim kolejna zgryzota i kolejny strach. Strach przed głodem, kolejkami do studni, przed dniami spędzonymi w piwnicach i przed wizytami coraz to nowych zbirów, panów i władców, Bóg jeden wie skąd i od kogo, bo ani myślą się opowiadać, tylko wezmą, co chcą, dadzą po mordzie, zerżną żonę i córkę, syna wezmą ze sobą – i dziękuj im jeszcze, że nie zabili. Wtedy, w samochodzie, pamiętałem dobrze o tych wszystkich ludziach, myślących właśnie w tej chwili gorączkowo, jak zrobić zapasy mąki, kaszy i cukru i gdzie je ukryć przed intruzami. O tych ludziach gryzących się, czy iść jutro na zawód do roboty, czy zawczasu wiać, zanim się zacznie. Naprawdę o nich pamiętałem i to była jedna z tych rzeczy, których żaden kacyk nigdy by nie pojął.
Ten nasz kacap nazywał się Stiepan Nikołajewicz Burgajłow. Okazał się być pulchnym, niewysokim łysielcem, dość jowialnym i dobrodusznym, o pociesznym, kartoflowatym nosie. Rosjanie w ogóle dość często bywają dobroduszni, o ile nie ma w pobliżu i
Facet naturalnie wiedział doskonale, że jest w Wiedniu potrzebny jak zęby w tyłku i że jedzie tam wyłącznie dla dekoracji. Kongres musiał mieć swoją oprawę, w końcu podpisywano tam pokój, który miał trwać po wieczne czasy i raz na zawsze zakończyć wszelkie spory pomiędzy Europą a światem arabskim. Pozapraszano więc delegatów z wszelkich możliwych i niemożliwych krajów świata, a z tego część przysłała po dwa lub trzy konkurencyjne poselstwa, żrące się pomiędzy sobą i wiecznie obrażone na organizatorów. Zgodnie z logiką rzeczy wszystkie one musiały być na miejscu wcześniej, czekać na przybycie głównych negocjatorów. Delegacja młodej Republiki Zachodniej Syberii, złożona ze Stiopy Burgajłowa, jego stara i mojego plutonu, również. Znaleźliśmy się więc w Wiedniu nieco wcześniej. Miasto już było pełne policji, żandarmerii i zwożonej zewsząd spontanicznej ludności, która potem całymi dniami demonstrowała na ulicach swoją radość i umiłowanie dla pokoju. W hotelu było ciasno, na ulicach tłoczno, wódka i kobiety za jakieś całkowicie nieprzytomne pieniądze, a na wszystkich kanałach telewizji historia prześladowań muzułmanów przez ohydnych białych samców, od krucjat począwszy aż po Bośnię i mniejszość turecką w Bułgarii – po prostu siadł i płacze. Personel Stiopy miał dość swoich spraw i znikał na całe dnie, ale on sam twierdził, że jemu, dyplomacie, nie honor się zajmować drobnym handlem. W efekcie stale mieliśmy faceta na głowie. Niewyżyty towarzysko kacap poił nas koniakiem, opowiadał bez końca o sobie, swojej firmie i Zachodniej Syberii, wypytywał – dopiero po paru dniach wciągnął się w jakieś i