Страница 30 из 54
– Toteż właśnie. Ma pani rację, facet niegłupi, nie chciał swędu koło siebie, wyrypał prawdę. Oczywiście mógł nałgać, ale Rijkeveegeen sprawdził i tych rodziców, i te spadki, i te polisy, i tak dalej. Cichutko, bez szumu, wszystko się zgadza. Nawet studia odpracował uczciwie, chociaż jakiś jeden wywijas musiał mu się przytrafić, bo dyplom ma na własne nazwisko, prawdziwe. Ale gdyby każdy mówił prawdę, nieszkodliwą dla siebie, nasze życie byłoby połowicznym rajem. Utopia. Obejrzy pani te gęby…?
Wdałam się już w tę całą okropną historię, przez dobre serce zapewne, bo holenderskiemu inspektorowi szczerze współczułam. Bez oporu zgodziłam się oglądać. Na zdjęciach ujrzałam same obce twarze, nikt nie był podobny do faceta z parkingu, jeśli i
Wszystko to byli znajomi ofiary. Wnioskując z jej satysfakcji po odkryciu kantu, nie tylko mordercę znała, ale też płonęła do niego dziką nienawiścią, czyli musiał jej się ciężko narazić. Podobno jednak tego rodzaju uczucia żywiła do wszystkich facetów, którzy nie chcieli na nią lecieć, a znalazło się ich dużo. Nie była, zdaje się, zbyt pociągająca.
Za to, tu inspektor Ryjek-Wagon uczuł widocznie potrzebę pochwalenia się, bo inaczej nie miał powodu zwierzać się Górskiemu, wyszedł na jaw kolejny etap zbrodni. Liczne przymusy, ciążące na mordercy, spędzały mu sen z oczu, inspektorowi, rzecz jasna, chociaż możliwe, że i Górskiemu też… i rozpętał całą akcję poszukiwania rozmaitych samochodów, w tym samochodu ofiary. Nie gardził również i
Zamieszkały w Zwolle dwudziestoletni młodzieniec, bardzo zdenerwowany, o poranku nazajutrz po podrzuceniu zwłok na hotelowy parking zameldował o kradzieży hondy. Spod domu. Przyjechał poprzedniego dnia około pierwszej po południu, z wakacji wrócił, ustawił motor jak zwykle, w stałym miejscu za śmietnikiem, zmęczony był trochę, deszcz zaczynał padać, więc już się nie ruszył. Rano zaś okazało się, że motoru nie ma.
Odzyskał swoją własność w błyskawicznym tempie, ponieważ jego honda stała sobie zaparkowana dokładnie przed komendą policji w Amsterdamie. Było to wydarzenie dostatecznie śmieszne, żeby nie umknęło od razu z pamięci osób zainteresowanych, ale nikt się nim nie przejął.
Dla inspektora Ryjka-Wagona stanowiło punkt wyjścia.
– On musiał zrobić tak – mówił Górski, powtarzając holenderskie poglądy – żeby mieć komunikację pod ręką. Od tyłu licząc, zostawił mercedesa z nieboszczką na tym parkingu, obok pani, poleciał na piechotę nieduży kawałek i tam musiał mieć samochód, żeby odjechać całkiem. Nie mógł ryzykować, że żadnej komunikacji nie trafi i będzie się plątał w pobliżu ofiary do uśmiechniętej śmierci. Więc podstawił sobie wóz wcześniej. Ale musiał wrócić do Amsterdamu po denatkę, jeszcze żywą…
– Zaraz – przerwałam, słuchając w skupieniu. – A nie umówił się z tą babą gdzieś bliżej, na przykład w połowie drogi? Nie stwierdzono czegoś takiego?
Górski pokręcił głową, pokiwał i znów pokręcił.
– Tu jest właśnie szkopuł i kwestia otwarta. Ona wyszła z domu żywa i zapewne dobrowolnie, ale dokąd pojechała, nie wiadomo, więc możliwe, że załatwił ją gdzieś po drodze. Jej samochodu na razie jeszcze nie odnaleziono, z tym że w tej kwestii Rijkeveegeen nie ma wielkich nadziei, bo jest przekonany, że on to pudło po prostu utopił w jakimkolwiek odludnym miejscu. Wody tam dużo.
– Za to odludnych miejsc raczej brakuje.
– Sama pani na takie trafiła. No, owszem, w sprzyjających okolicznościach… Ale zaraz, bo przedtem, podstawiwszy sobie komunikację, podwędził motor chłopakowi i już miał z głowy. Możliwe, że od początku zamierzał na tym akurat odcinku komuś coś ukraść.
– A ślady? Miał chyba tę obowiązkową banię na głowie…
– Ślady, ślady… To jakiś myślący facet. Miał banię, jasne, chłopak zostawił swój hełm na kierownicy, ale pomiędzy hełm i własny łeb włożył folię, taką zwyczajną foliową torebkę ze sklepu, zabrał ją później ze sobą, mikroślady folii owszem, wypatrzyli. Zaraz. Rijkeveegeen poszedł dalej, od tyłu do przodu, pojawiło mu się pytanie, gdzie w tym czasie znajdował się mercedes Ewy Thompkins, on, ten sprawca, jeździł nim czy też trzymał w upatrzonym miejscu, a jeździł swoim. Bo może go trzymał tam, gdzie ją zabił…?
– I co? – popędziłam go niecierpliwie.
– I dotarła nowa wiadomość. Jednak te komputery się przydają, na piechotę ludzie by się w tym grzebali do sądnego dnia. Z wypożyczalni samochodów. Jeden facet w tym samym mniej więcej czasie wypożyczył dwa samochody. Z dwóch wypożyczalni, z czego jedna na amsterdamskim lotnisku, odebrał go wcześniej, a druga… zaraz… oni mają te nazwy… w Amersfoort.
Zerwałam się z miejsca i popędziłam po atlas samochodowy.
– To na trasie do Zwolle!
– A gdzie miał jechać? Do Barcelony? Oba samochody odstawił na miejsce, zapłacił z góry, nikt by na to nie zwrócił uwagi, gdyby teraz komputery nie wyłapały. I oczywiście nazwisko w obu wypadkach to samo, Soames Unger.
– No to zgłupiał – zaopiniowałam stanowczo. – Albo taki bezczelny.
– Albo mu już zabrakło fałszywych dokumentów, bo prawo jazdy tam trzeba pokazać.
– Ale jakoś chyba musiał wyglądać?
– Nikt nie zapamiętał. Głównie załatwiał sprawę przez telefon, potem przyszedł, wsiadł do wozu i odjechał, ledwo im mignął w oczach. Rijkeveegeen wyliczył sobie, można powiedzieć, początek i koniec tej akcji. Facet pojechał do Paryża, zabrał mercedesa Thompkinsowej, wrócił nim, zaparkował w upatrzonym miejscu…
– Czym pojechał?
– Czymkolwiek. Samochodem wypożyczonym na i
– Struplem, po autostradach…?
– Istnieją tam przecież jakieś podrzędniejsze drogi? Pociągiem wydaje mi się najprościej. W każdym razie wrócił mercedesem Ewy i zaczął tę polkę z samochodami. Wypożyczone poustawiał sobie w miejscach strategicznych, wyciągnął babę z domu, dowiózł do mercedesa, tam trzasnął…
– W mercedesie nie…?
– Mercedesem żywa nie jechała. Martwą wepchnął do bagażnika, podrzucił na ten parking, pani pod nos, wrócił wypożyczonym, oddał go…
– Doskonały organizator – pochwaliłam cierpko.
– …na lotnisku, wziął taksówkę, podjechał pod byle który hotel. Takich kursów lotnisko-hotele to oni mają zatrzęsienie, a pasażer nie musi im się przedstawiać. Rijkeveegeen próbuje ustalić, czy ktoś nie widział gdzieś zaparkowanego na dłużej samochodu, ma numery wszystkich…
– Beznadziejne. Sama gapiłam się przez miesiąc na idiotycznie zaparkowany samochód i do głowy mi nie przyszło spojrzeć na numery!
– Niektórzy patrzą. Nigdy nie wiadomo, ślepy fart może się przytrafić. Ale i tak większe nadzieje stwarza ta ludzka droga, to musi być ktoś ze znajomych, Rijkeveegeen przetrzepał towarzystwo dokładnie i sam jestem rozczarowany, że pani go na tych zdjęciach nie rozpoznała. Jest pani pewna, że przyjrzała mu się pani naprawdę porządnie?
– Nawet zdążyłam pomyśleć, że ileś tam lat temu dałabym mu się może poderwać – wyznałam ponuro i zamilkłam nagle. Zamyśliłam się.
Coś było. Jakieś mgnienie. Człowiek patrzy, przelatują ułamki sekund, nawet nie wie, że coś widzi. A jednak spostrzeżenie zostaje. Spostrzeżenie to za duże słowo, mniej, może drgnięcie…? Czego drgnięcie?