Złota mucha

– Zastanawiam się, czy nie uciec od razu do Argentyny – powiedziałam smętnie do Kocia tego samego wieczoru.

– Nie wiem dlaczego akurat do Argentyny, ale wszyscy tam uciekają, więc widocznie coś w tym jest. Nałgałam do niego tak okropnie… No, powiedzmy, że nie tyle nałgałam, ile tak strasznie nie powiedziałam tego co trzeba, że w życiu mi nie przebaczy. I nie wiem, co to znaczy, że jestem wolna na razie.

– Za fałszywe zeznania grozi kara do lat pięciu – pocieszył mnie Kocio. – A i to jeszcze nie zeznawałaś pod przysięgą, więc prawnie nic ci nie zrobi.

– Baby szukają. Pewnie ujrzał we mnie tę podejrzaną babę.

Kocio zadomowił się już u mnie w pewnym stopniu i właśnie ustawiał na gazie garnek z parówkami. Obejrzał się i popatrzył na mnie z lekką naganą.

– Uważam, że słusznie dałaś mu do zrozumienia, że dużo wiesz…

– Wiem i nie powiem, co? Ale fajnie! Ciekawi mnie…

Urwałam na chwilę, precyzując sobie, co mnie ciekawi.

Kocio z powątpiewaniem oglądał wielkiego pomidora.

– Zapal gaz pod czajnikiem – poradziłam niecierpliwie.

– Trzeba go obrać ze skóry. Odlej trochę wody, żeby się szybciej zagotowała. Zdaje się, że gdzieś tam jest majonez i musztarda. I miska na tego pomidora.

Siedziałam po drugiej, niejako gości

– Zjeżdżaj stąd, Kociu – powiedziałam gniewnie, podnosząc się z krzesła. – Idź tam, a ja tu, to moja kuchnia. Ostatecznie możesz wyjąć szklanki i co tam jeszcze znajdziesz. Nie dam się dłużej terroryzować!

– Zdawało mi się, że wręcz przeciwnie – zauważył delikatnie Kocio, nieco zdziwiony, posłusznie zamieniając się ze mną na miejsca. – Ja się wcale przy niczym nie upieram…

– Nie ty. To tamten. Mam go już naprawdę po dziurki w nosie…!

Wspomnienie wymarzeńca w mojej kuchni rozwścieczyło mnie znienacka do tego stopnia, że zasadniczy temat wybiegł z mojego umysłu. Wróciłam do niego dopiero po dłuższej chwili.

Obierając ze skórki sparzonego pomidora i gorące parówki, wyjawiłam Kociowi swoją niejasną myśl. Ciekawiła mnie reakcja kapitana na wzmiankę o tych osiemnastu latach. Właściwie była żadna. Dlaczego…?

– Nie rozumiem – powiedziałam, ustawiając na tacy posiłek, bo nagle zachciało mi się jeść w pokoju, a nie w kuchni. – Jeśli wznowili stare sprawy, powinien się tym zainteresować. A on nic. To co to znaczy?

– Może jeszcze nie zdążył przeczytać akt. Daj, ja to wezmę.

– Weź. Zrobię miejsce na stole. To teraz powinien się na nie rzucić. Tyle miałby ze mnie korzyści…

Przy parówkach, winie i herbacie rozważaliśmy kwestię. Kocio jeszcze nie był przesłuchiwany, a niewątpliwie prędzej czy później musiało to nastąpić, bo też zaliczał się do grona bursztyniarzy. Zastanawialiśmy się, co powinien mówić, a czego nie, dopóki nie odbędę z kapitanem tej prywatnej pogawędki.

– No i popatrz, jakie to słuszne zamykać podejrzanych dla uniknięcia matactwa – zwróciłam mu uwagę. – Świadków powi

Odgadłam telepatycznie, zadzwoniła Danusia.

Ze swoim Zenobim zdążyła namatać już wcześniej i teraz składała relację z jego zeznań. Powiedział wszystko co należało, dokładnie według instrukcji, przyznał się, że był i nie wszedł, podejrzeń o popełnienie zbrodni zdołał uniknąć, a przynajmniej takie odniósł wrażenie. Danusię od przesłuchania chyba ocalił. Swojego zainteresowania bursztynem nie musiał ukrywać, próbował dowiedzieć się czegoś o tej bryle ze złotą muchą, bez skutku, i to na razie tyle.

Ania się jakoś nie odzywała, Kocio natomiast przypomniał sobie o jednym takim. Artur mu na imię. Cwaniak i hochsztapler wyjątkowy, gdzieś wysoko siedzi i nie tak znów dawno dostarczał ludziom reglamentowane srebro. Do bursztynowej biżuterii właśnie. Nie było go czas jakiś, więc trochę o nim zapomniał, ale wie, że już wrócił, i jeśli kroi się grubsza transakcja, musi o niej wiedzieć. Może warto z nim pogadać, patriotyzmem to on sobie głowy nie zawraca, ale za to jaskrawych głupot nie robi. Do wywiezienia tej złotej muchy z przyległościami byłby pierwszy, wobec czego przydałoby się go ostrzec. Przestraszyć, to za duże słowo, on nie lękliwy, natomiast ostrożny i w mokrą robotę nie wejdzie. A ktokolwiek tę muchę w tej chwili posiada, może zechcieć i upły

Zdenerwowałam się tym jednym takim Arturem zgoła do szaleństwa i zażądałam od Kocia natychmiastowego przeciwdziałania. Żadne jutro, żadne rano, już! W tej chwili! Spać bym nie mogła…!!!

Mamrocząc coś tam pod nosem, że pewnie go nie ma w domu, że to nie na telefon, że już późno, że musiałby lecieć do niego i tak dalej, Kocio zadzwonił. Hochsztapler był w domu. Nie pozostało mu zatem nic i

Ledwo zdołałam go wykopać, sama sobie naplułam w brodę i na buty. Niemrawo sprzątając ze stołu, spoglądałam w okno, bo spoglądanie przez okno na dom Orzesznika już mi zaczęło wchodzić w nałóg, i w dziesięć minut po wyjściu Kocia ujrzałam samochód pana Lucjana, wjeżdżający w bramę. To by jeszcze było pół biedy, wrócił z podróży, niech sobie wraca, ale w chwilę później pod willę podjechał drugi samochód. Nie Frania przecież, na litość boską, Franio w kostnicy… Chwyciłam lornetkę. Baltazar…!

Teraz już zrobiłam się półprzytomna. Orzesznika dotychczas nie było, Baltazar się gdzieś melinował, mogli się nigdzie nie spotkać, a przez telefon na śliski temat nie gadali, to mowy nie ma! Tu będą gadać, osobiście! Ach, podsłuchać…! Jakimż kretyństwem było pozbycie się Kocia!!!

Nie wytrzymałam. Bez sekundy wahania, jak stałam, wyleciałam z mieszkania. Zawróciłam jeszcze spod drzwi, żeby zmienić obuwie, bo ra

Na zapleczu ciastkarni, z pewnym wysiłkiem forsując parkan, zastanowiłam się, co robię. Dwadzieścia lat temu to owszem, czemu nie, przez rozmaite ogrodzenia przełaziłam, ale teraz…? Dobrze chociaż że, zmieniając obuwie, przypadkiem trafiłam na nieco niższe obcasy…

Wielkie kubły na śmieci okazały się bardzo przydatne, tyle że noga mi się omsknęła i wbiłam się w coś, co ogromnie śmierdziało. Nie szkodzi, na bal prosto stąd nie idę. Wypłoszyłam kota. Przelazłam.

Pamiętna relacji Kocia z poprzedniego podsłuchiwania, zakradłam się pod okno. Uchylone, Orzesznikowie najwidoczniej lubili świeże powietrze. Zasłon nie było, za przejrzystą firanką majaczyły dwie zmazy, słabo widoczne w świetle jednej tylko lampy, palącej się w kącie. Męskie. Orzesznik i Baltazar, bo któż by i

– … ona chyba teraz…? – powiedział jeden.

– Nie powie – odparł drugi. – I nie odda.