Аўтаспынам па галактыцы

32

– Пагроза! Пагроза! – загаласілі сірэны па ўсёй Магратэі. – Прымагратэіўся варожы карабель! Узброеныя ўварвальнікі ў сектары 8А! Станцыі абароны,станцыі абароны!

Два мышаняты з раздражненнем абнюхвалі раскіданыя па падлозе шкляныя аскепкі сваіх транспартных сродкаў.

– Халера-венера! – у паўголаса вылаялася мышаня Фрэнкі. – І ўвесь гэты вэрхал – вакол кілаграма чалавечых мазгоў!

Мышаня пастаяла-пакруцілася. Яго ружовыя вочкі выбліснулі, а шыкоўная поўсць стала дубарам, быццам ад статычнай электрычнасці.

– Адзінае, што мы можам зараз зрабіць, – сфальшываваць пытанне, прыдумаць якое што-небудзь, каб гучала пераканаўча, – сказала мышаня Бэнджы, прыпаўшы да зямлі і задуменна дакрануўшыся да вусікаў.

– Цяжкаваценька будзе, – адказала мышаня Фрэнкі. Потым падумала-падумала і дадало: – Ну, як напрыклад такі варыянт: «Хто гэта: жоўты і кусаецца?»

Мышаня Бэнджы на імгненне замаўчала ў одуме.

– Не, не тое, – урэшце адказала яно. – Да адказу не пасуе.

На колькі секунд яны абодва задумаліся.

– Добра, – перарвала цішу мышаня Бэнджы. – «Што атрымаецца, калі памножыш шэсць на сем?»

– Не-не, надта літаральна, надта просталінейна, – адказаў Фрэнкі. – Публіцы не спадабаецца.

Яны задумаліся ізноў.

Потым Фрэнкі сказаў:

– Ёсць пытанне! «Колькі шляхоў кожны мусіць прайсці?»*

– О! Якраз гэты варыянт гучыць перспектыўна! – зазначыла мышаня Бэнджы.

Ён трохі пагуляўся з фразай:

– Далібог! Выдатна! Гучыць важка і грунтоўна, але ні да чаго канкрэтнага не прывязанае. «Колькі шляхоў кожны мусіць прайсці? «Сорак два». Выдатна, выдатна, як мае быць пытанне! Фрэнкі, дружа! У нас усё атрымалася!

Узрушаныя ад весялосці, яны выканалі нейкі мітуслівы танец.

Побач з імі на падлозе ляжаў гурт дужа выродлівых мужчынаў, якіх, відаць, агрэлі важкімі кубкамі, напрыклад, тымі, што за паспяховы дызайн.

На адлегласці якога кіламетра ад іх чатыры постаці гойсалі ў пошуку выхаду. Урэшце яны заскочылі ў вялікі пакой з камп’ютарамі. Шалёна круцячы вачыма. Яны яго абглядалі.

– Кудой, Зафодзя? – запытаўся Фольксваген.

– Ну, калі так во, наўздагад, дык, пэўна, сюдой, па прыступках уніз, – адказаў Зафод Біблброкс, уцякаючы па прыступках і паварочваючы направа паміж камп’ютарным стэлажом і сценкаю.

Усе пабеглі за ім.

Раптоўна Зафода Біблброкса спыніў стрэл смерцямёту, які, грымотна прашыўшы паветра ля яго, падсмаліў невялікі кавалак найбліжэйшай сценкі.

Нейкі голас сказаў праз гукальнік:

– Та-ак, Біблброксе. Стой дзе стаіш. Ты на прыцэле.

– Паліцыя! – прасіпеў Зафод Біблброкс і пахіліўся мала не да зямлі.

– Можа, Фольксвагене, зараз павядзеш нас ты?

– Добра, сюдой, – сказаў Фольксваген, і ўсе чацвёра прыпусцілі па праходзе між двума шэрагамі камп’ютарных стэлажоў.

У канцы шэрага з’явілася да зубоў узброеная постаць у скафандры, што размахвала злавесным смерцямётам.

– Мы не хочам страляць у цябе, Біблброксе! – закрычала постаць.

– Дык не страляйце! – крыкнуў у адказ Зафод

Біблброкс і даў нырца ў шырокі зазор паміж дзвюма камп’ютарнымі секцыямі.

Астатнія – за ім.

– Іх двое, – паведаміла Трыліян. – Нас узялі ў абцугі.

Яны ўціснуліся ў кут паміж аграмаднымі камп’ютарнымі вінчэстарамі і сценкаю. Сцішылі дыханне і сталі чакаць.

Знянацку паветра выбухнула грымотамі – то абодва паліцыянты адкрылі па чацвёрцы агонь.

– Гэй, яны смаляць па нас, – сказаў Артур, скурчыўшыся ў тугі камяк. – А мне было падалося, яны сказалі, што страляць не хочуць.

– Ага, і мне таксама падалося, што яны гэтак гаварылі, – пагадзіўся Фольксваген.

У самы разгар страляніны Зафод Біблброкс вытыркнуў адну галаву.

– Гэй, вы! Мне падалося, вы сказалі, што вам не хочацца па нас страляць?

І схаваўся зноў.

Усе сталі чакаць.

Праз імгненне нечы голас адказаў:

– Прафесія паліцыянта – не мёд!

– Што ён сказаў? – са здзіўленнем перапытаў Фольксваген.

– Ён сказаў, што быць паліцыянтам – гэта нялёгкі занятак.

– Ну, дык мы што, вінаватыя?

– Сапраўды, мы тут ні пры чым.

Фольксваген закрычаў:

– Гэй, паслухайце! Праз вашу страляніну ў нас і так турбот па горла, а калі б вы не нагружалі нас у даважак яшчэ сваімі псіхалагічнымі праблемамі, дык, думаю, і нам, і вам было б значна прасцей.

Яшчэ адна паўза, і потым зноў пачуўся гукальнік.

– Паслухайце ўважліва, хлопцы! Мы вам не двухбітавыя паўдуркі з нізкім ілбом, свінячымі вочкамі ды языком, які не ходзіць гладка, о не! Мы разумнічкі, якіх вы б адразу палюбілі, калі б сустрэлі на вуліцы без уніформы. Я не з тых, хто будзе без дай прычыны хадзіць і смаляць па людзях, а потым у нейкіх сумнеўных барах для касмічных бадзяг выхваляцца гэтым, як тое робяць некаторыя не вартыя тут узгадкі паліцыянты! Я з тых, хто ходзіць і страляе ў людзей без дай прычыны, аднак потым колькі гадзін запар шчыра рыдае на плячы ў каханай!

– А я пішу раманы! – далучыўся да тырады паплечніка другі паліцыянт. – На вялікі жаль, іх пакуль што не надрукавалі, і таму я папярэджваю вас па-добраму, што я цяпер злы і жахліва засмучаны!

Вочы Фольксвагена акругліліся.

– Гэта хто такія?

– Ліха іх ведае, – адказаў Зафод Біблброкс. – Калі яны толькі стралялі, дык падабаліся больш.

– Дык вы здадзіцеся ціха-мірна ў палон ці мы вас прадзіравім ушчэнт? – зноўку закрычаў адзін з паліцыянтаў.

– А вам як лепей? – таксама крыкам перапытаў Фольксваген.

Праз якое імгненне паветра і зноў стала падсмажвацца – смерцямётныя чэргі сутыкаліся з камп’ютарным модулем, за якім хавалася чацвёрка.

Неверагодна шчыльная страляніна трывала некалькі секунд.

Нават калі яна спынілася, яшчэ колькі секунд у паветры лунала рэха.

– Вы яшчэ там? – выгукнуў адзін з паліцыянтаў.

– Так.

– Нам зусім не падабаецца нашая праца, – крыкнуў другі паліцыянт.

– Можам сабе ўявіць, – адгукнуўся Фольксваген.

– А цяпер паслухай мяне, Біблброксе, і паслухай уважліва!

– 3 якой такой нагоды? – адгукнуўся Зафод Біблброкс.

– А з такой, што заўсёды прыемна паслухаць цікавага і інтэлігентнага суразмоўцу. Дык вось: або вы дадзіце сябе арыштаваць і трошкі патрываць нашы пабоі, ну, зусім крышачку (мы ж заўзятыя праціўнікі празмернага гвалту), або мы разнясем на друзачкі ўсю гэтую планету і яшчэ пару-тройку іншых планет, якія мы прыкмецілі па дарозе сюды!

– Вы з глузду з’ехалі! – загаласіла Трыліян. – Вы гэтага не зробіце!

– Яшчэ як зробім! – адгукнуўся першы паліцыянт. – Зробім жа? – перапытаў ён другога.

– Як рэпу згрызці! – запэўніў яго другі.

– Але на якое ліха?

– Бо на свеце ёсць рэчы, які ты мусіш выконваць, нават калі ты прасунуты паліцыянт-ліберал, які ў даважак добры і датклівы чалавек, што не цураецца спагады да бліжняга свайго!

– Хоць страляйце – у мяне да гэтых хлопцаў даверу няма! – прамармытаў Фольксваген, вагаючы галавою.

Адзін паліцыянт крыкнуў другому:

– Можа, яшчэ трошкі іх пазабіваем?

– Ну так, чаму ж не пазабіваць! – адгукнуўся той.

Яны выпусцілі яшчэ па адной магутнай смерцямётнай чарзе.

Гарачыня і шум стаялі неверагодныя. Пакрысе камп’ютарная шафа пачала плавіцца. Модуль растаў амаль цалкам, і тонкія цуркі расплаўленага металу ўжо сцякаліся да месца, дзе чацвёра вандроўнікаў скруціліся ў тугі клубок. Прыгнуўшыся яшчэ больш, яны сталі чакаць свайго канца.