Ён знойдзе яе...

Косця не ведаў, што рабіць, і таксама маўчаў. Адчуваў, што гутарка ў вёсцы і гэтая сварка ў хаце зусім даканаюць бацьку.

— Жарты табе... Маё сэрца як чула, — не перасціхала маці.

Аднойчы-такі бацька не сцярпеў:

— Ну, досыць табе!..

— Мо па галоўцы пагладзіш?

— Ды маўчы, кажу табе! — бацька падняўся з лавы, рукі яго закалаціліся, і вочы забегалі па падлозе, шукаючы невядома чаго.

Косцева жыццё дома з кожным днём цяжэла, рабілася прыкрым і бадай што невыносным. Трэба было хоць бы дзеля бацькі шукаць нейкі паратунак і выйсце: вярнуцца ў інстытут і, у крайнім выпадку, калі не пашанцуе ўладкавацца на стацыянар, падацца на завочнае аддзяленне. Гэтыя думкі і развагі крыху развясельвалі, прыносілі заспакаенне. Суцяшалі і дадавалі радасці ўспаміны пра Валю. Праўда, да гэтай радасці дамешваліся падчас журба і горкая крыўда на самога сябе, што і з дзяўчынай у яго выйшла не так, як у добрых людзей.

Тое, пачутае ў інстытуцкім клубе, выбівала Косцю з раўнавагі. Часам ён дакараў сябе за сваю вінаватасць, бо нехта, можа, бачыўшы не раз яго з Валяй, мог сказаць гэта знарок. То іншы раз верыў гэтай чужой гутарцы наконт Валі. Але заўсёды адчуваў, што не хапае яе слова,— яе пісьма, і невядома чаму з дня на дзень чакаў Валіных пісем, хоць ведаў, што іх не будзе: наўрад ці асмеліцца яна напісаць першая, тым больш, не ведаючы, дзе ён.

3 дому Косця меўся ехаць украдкам, але перад бацькам нібы прагаварыўся. Напярэдадні яго ад’езду бацька вярнуўся з мястэчка, прынёсшы дадому новыя туфлі.

— На, а то няма ў чым ехаць,— бацька дастаў іх з кардоннай скрыначкі і неяк асцярожна, нават з гонарам паставіў на падлогу.— Калі едзеш, то і грошы бяры. Палучкі яшчэ не было, але я от пазычыў...

...Вярнуўшыся з дому, Косця застаў на сваім ложку нейкага белага і доўгага, як жэрдка, першакурсніка.

— Ён тут законны, што скажаш...— высунуўшы з-пад коўдры нос, сказаў Пецька Жвір.— Сам жа ведаеш, каго выключаюць з інстытута, таго высяляюць з інтэрната. Дарэчы, у нас падлога нікім не занята. Можаш спаць. Ці прывыкаць вясковаму хлопцу. Хе-хе-хе...

Косцю да сябе ў пакой паклікаў Юзік і прыставіў нанач да свайго ложка тры скрыпучыя, раз’еханыя крэслы. Косцю ахапіла нейкая радасць, і ён адчуў палёгку, што вось гэты Юзік, які, здаецца, нікому не ўмеў сказаць ні кепскага, ні добрага слова, выдаўся зычлівым, сардэчным чалавекам. Ён хацеў неяк аддзякаваць за ўсю гэту дабрату, шчырасць, але чамусьці не хапала адвагі, ды і ў галаве круціліся нейкія халодныя, абыякавыя чэрствыя словы, ад іх было ніякавата, сорамна і нават брыдка самому.

Ад Валі Косця чакаў нечага большага, чым спагады і зычлівасці. Усю ноч, мучачыся на Юзікавым ложку, ён дакараў сябе, што не наведаўся да яе ў інтэрнат. А назаўтра раненька збегаў у інстытут, спадзеючыся ўбачыць Валю на перапынку, але даведаўся, што ўвесь чацвёрты хімфак паехаў на завод і што мабыць студэнты вернуцца па полудні.

Вечарам Косця аббегаў усе калідоры, заглянуў у чытальную залу, але Валі нідзе не знайшоў. У вестыбюлі ён незнарок наскочыў на Валіну аднакурсніцу, нізенькую, поўную, як налітую, дзяўчыну. Спачатку спалохаўся, а потым здзівіўся і нават узрадаваўся, што яна, устояўшы на нагах, не зазлавала, а толькі засмяялася:

— Ну і дурны ж ты, Косцік... I за што цябе толькі Валя любіць? Я вось зараз паклічу яе, няхай крыху супакоіць гэтакага распусніка, — і, накульгваючы, пайшла ў аўдыторыю. Валя на калідор выйшла, крыху счакаўшы.

— Ледзь дзяўчыну не скалечыў, — сказала яна замест прывітання, і бровы яе насупіліся.

Косця адчуў, як пахаладзела ў грудзях. У аўдыторыі з моцным грукам нешта ўпала, і ён аж здрыгануўся.

— Гэтая таўстуля-Марынка заўсёды што-небудзь утворыць,— Валя павярнулася і, пазіраючы недзе на дзверы, спытала: — Чаму не схадзіў да дырэктара? Што ты сабе думаеш?..

Ён не даў дагаварыць:

— Валя, ты ўсё ведаеш пра мяне?

— Дзіва, увесь інстытут ведае,— з крыўдай сказала яна, не паднімаючы вачэй. Ён бачыў, як уздрыгвалі яе густыя чорныя вейкі. А на твары, як застыла, так і не раставала зацятасць і злосць.

— Напішы заяву і схадзі да дырэктара, можа, адновяць. I не адкладвай, не марудзь. Усяго найлепшага табе, я пайшла...

— Ты спяшыш? — ён заступіў ёй дарогу. — Дзе будзеш вечарам? —

Ён ведаў, што лезе сляпіцай у вочы, ведаў, што яна не пераможа сваю злосць, не падабрэе. I незнарок спытаў: — Ты прыйдзеш?..

Яна не даслухала, перабіла:.

— Нікуды я не пайду! Заўтра ў нас залік.

Косцю падумалася, што гэта была толькі адчэпка.

Косця зрабіў кепска, што згадзіўся пераздаваць экзамен Зарэку. Косця тады ўшчэнт раскрытыкаваў лекцыі Зарэкі. Ён нават сказаў, што такому выкладчыку не месца ў інстытуце.

— Выкладчык гісторыі рускай літаратуры не ведае, у якім годзе была напісана «Капітанская дачка»...

Воплескі заглушылі Косцевы словы.

Зарэка, пачырванеўшы да вушэй і ўгнуўшы галаву, выскачыў з прэзідыума. У зале запляскалі яшчэ мацней.

На другі дзень ён выклікаў Косцю ў дэканат. Яго тлусты чырвоны твар сцяўся ў злосці:

— Вы хуліган. Я не маю права трымаць вас у інстытуце. Можаце падаваць заяву на завочнае аддзяленне.

Косця марудзіў, не ведаючы, з чаго пачаць гаворку. Усё, што ён меўся сказаць, раптам перамяшалася, зблыталася. I ў гэтым зблытаным, ператасаваным матку думак ён ніяк не мог знайсці тую нітку, з якой і трэба было пачынаць гутарку з Зарэкам. Ад нервовасці, напружанасці трашчала, развальвалася галава, і ён са злосцю думаў, што вар’яцее...

За Косцю тады хадзіў прасіць цэлы курс, і ён застаўся ў інстытуце. Але не надоўга. Ён пасядзеў яшчэ дзве ночы над канспектамі, але Зарэка паўторна ў Косцевай заліковай кніжцы вывеў тлустае, каб было відаць, «нездавальняюча» і напісаў дакладную намесніку дырэктара.

...Косця, чырванеючы і бянтэжачыся, расказаў пра ўсё гэта дырэктару.

— Вы нешта многа тут нагаварылі. Ці праўда ўсё гэта? — дырэктар дастаў з кішэні насоўку, выцер губы і параіў: — Напішыце заяву Міхаілу Спірыдонавічу, ён разбярэцца.

«А вы?» — хацеў спытаць Косця, але не рашыўся. Не развітаўшыся, выскачыў за дзверы.

Як апынуўся ля інтэрната, Косця не памятаў, але быў рады, што трапіў не дадому, а сюды, на гэтую зацішную вуліцу, дзе горка пахла таполямі, сырасцю і яшчэ нечым прыемным, чым пахне заўсёды ў мяккі вясновы вечар.

Каля ганка інтэрната, збіўшыся ў купку, стаялі хлопцы і дзяўчаты, і яшчэ здалёк Манцэвіч пачуў голас Пецькі Жвіра і адразу здагадаўся, што маюцца быць танцы.

Вестыбюль быў яшчэ пусты і ціхі, але ў кутку на століку стаяла радыёла, і двое хлопцаў, нешта ладзячы, корпаліся ў ёй.

I ўжо на калідоры Косцю дагналі гукі вальса. Ці ад хараства гэтай музыкі, ці ад таго, што ён яшчэ здалёк на адным пакоі заўважыў чорны ромбік са знаёмай лічбай «17», — ужо нейкі вясёлы, узрушаны падышоў да гэтага пакоя. Пастукаў у дзверы і пачуў, як заходзіцца сэрца.

Здаецца, адказаў ласкавы звонкі голас: Валін. Косця з радасцю і страхам адчыніў дзверы. I ў той жа момант аслупянеў, жахнуўся, пачуўшы немы ўскрык. Дзяўчына, кінуўшы мыць падлогу, спешна абцягнула сукенку на круглыя ружовыя калені, падхапілася з месца і, знячэўку перавярнуўшы поўны тазік вады, схавалася за шафу.

— Не ідзіце далей! Я ж вам казала, што не можна...— нарабіла крыку дзяўчына, у спешцы, відаць, не пазнаўшы, хто зайшоў.

«Значыць, Валі няма...» — з крыўдай і шкадаваннем падумаў Косця, аглядаючы непрыбраны пакой з развалтужанымі ложкамі, поўны бруднай вады на падлозе і, не аказваючыся, ціхутка вышмыгнуў на калідор.

На першым паверсе стаялі мітусня і гоман. Невялікі вестыбюль не змяшчаў усіх ахвотнікаў танцаваць, і асобныя пары выплылі з густое таўкатні на калідор.

Косця ткнуўся быў спачатку ў гэты людскі вір, намерыўшыся прайсці да дзвярэй. Раптам у яго перад вачыма мільгнула белая ў чорны гарошак сукенка. «Яна, Валя»... — шукаючы зацішнейшага месца і штурхаючы ўсіх, падумаў ён. Адышоўся да сцяны і зноў убачыў знаёмую белую сукенку, убачыў, як, падняўшы вочы, сарамліва некаму ўсміхалася Валя, убачыў яе белую руку на нечых шырокіх плячах. Потым Косця глядзеў толькі на яго: ён быў рослы, поўны, але далікатны ў твары. Яго русыя, густыя кучаравыя валасы былі дбайна ўкладзены. Ці гэтая дзябёласць і выносны рост рабілі яго ўжо не надта маладым, ці сапраўды ён меў ужо недзе за трыццаць. Але гэтая сталасць, мужчынская дужасць дадавалі Косцю баязлівасці, і ён адчуваў нейкую перавагу гэтага чалавека над сабой.