Страница 18 из 30
- Multe pli ol vi, primato, pensu! Nia infano strangolos vian generalon per siaj nudaj manoj! Velimara faris per siaj fingroj "kapron". - Suĉulo...
- Se vi estus viro, mi igus vin respondi pro viaj vortoj. La marŝalo kunpremis siajn pugnojn kun tia forto, ke liaj fingroartikoj bluiĝis.
- Ne gravas. Mi estas kosma generalo, komandanto de stelstrika grupo. Do mi estas militisto. Nu, primato, ĉu vi ne timas kontraŭbatali min?
La ina stalzano glitis el sia batalkostumo kiel fulmo. Ŝi estis tute nuda. Alta (pli ol du metrojn alta), larĝŝultra kaj muskolforta figuro alteris super la rusa marŝalo. Gracila kaj iomete pli mallonga ol la stalzanka, Polikanov ŝajnis preskaŭ svinga. Kvankam sur la nuda helptendaro de Lira Velimara ne estis eĉ guto da graso, ŝi pezis cent dudek sep kilogramojn kaj, laŭ forto, povis tute anstataŭigi pli ol unu grandan kolektivan ĉevalon. Kapjesante malestime la kapon malantaŭen kaj elsendante sian luksan bruston, Lyra moviĝis al la marŝalo. Polikanov trapasis bonegan lernejon de luktosporto en la specialaj fortoj de la armeo kaj en diversaj specialaj kursoj. Li havis nigran zonon - la kvaran dan en karateo, kaj malamo pliigis forton. Marŝalo, metinte la tutan koleron, frapis la sunplekson. Lyra iomete moviĝis. La bato alteriĝis sur la malmolajn kahelojn de la nevirineca potenca gazetaro de la spaca furiozo. Polikanov sukcesis foriri de la ĝusta svingo, sed rapida kiel fulmo kaj malmola kiel martela genuo repuŝis lin kontraŭ la makulaj kirasaj tabloj. La mano nur iomete mildigis la teruran puŝon de la bronza membro. La stelsinjorino saltis, sovaĝe jelmante, metis pezan kruron en la bruston de la militistoj. La marŝalo ne havis tempon por eviti, do paro da ripoj rompiĝis, kaj la blokanta brako estis fleksita en arko. Monstra bato de supre dispremis lian klavikon. Ĉiuj movoj de la spaca tigrino estis tiel rapidaj, ke la posedanto de la nigra zono ne havis tempon por reagi. Krome, la forto de la batoj de Velimara estis kiel tiu de freneza mastodoto. Facile, kiel infano, ŝi levis la 90-kilogramon, senmovigis Polikanov sur sian etendita brako kaj denove eksplodis en neregeblan ridon.
- Nu, brava besto, kiel vi batalis kun la sinjorino? Se vi volas ekzisti, leku min tigrinon. Tiam mi garantias al vi bonan manĝaĵon en la zoo.
Luksaj koksoj balanciĝis en volupta movo, la korala buŝo malfermiĝis, la rozkolora lango moviĝis, kvazaŭ lekante glaciaĵon.
Knabeca sed firma voĉo interrompis la stelhetajron.
- Silentu, besto, kaj lasu la marŝalon!
La freneza furiozo turniĝis. Helhara, ĉifona junulo direktis al ŝi pezan sturmpafilon Medved-9. Ĉi tiu potenca armilo injektis naŭ kaj duonon mil eksplodajn kuglojn je minuto, disigante ilin en damtabulo. Lyra studis ĉiujn ĉefajn specojn de teraj armiloj, kaj estis klare, ke se ili malfermos fajron, tiam ŝi ne havus ŝancon de savo nuda kaj malfermita, kun la tuta travivebleco de genetike plibonigitaj stalzanoj. Surmetinte anĝelan rigardon, ŝi turnis sin al la knabo, siavice, ne lasante la prezidanton de sia nevirina muskola mano.
- Mia kara knabo, vi estas tiel lerta. Estas laŭdinde, ke vi volas savi vian prezidanton. Sed pripensu, kial vi bezonas lin, ĉar ĉiuokaze lia tempo finiĝis. Aliĝu al ni pli bone.
Lyra larĝigis sian rideton al la maksimumo. Ŝiaj dentoj brilis kiel vico da ampoloj. Eĉ por ŝi, la ŝtala sinjorino, estis malfacile teni preskaŭ centpezojn de la trejnitaj muskoloj kaj rompitaj ostoj de la prezidanto sur sia etendita brako, do ŝi premis lin al sia korpo. Grandaj altaj mamoj kun skarlataj cicoj premitaj kontraŭ la vizaĝo de Polikanov. La marŝalo subite sentis voluptan deziron en si, tia luksa militisto, forta korpo spiras kun la pasio de inteligenta predanto. Mi devis subpremi la perfidan vokon de la karno kun la kutima volforto por militistaro.
Vladimir Tigrov havis malfacilecon teni la atakmitraleton. Ŝvitoj fluis laŭ lia vizaĝo. Nur la timo mortigi sian marŝalon konservis la junulon de la tento tuj malfermi fajron.
- Lasu la prezidanton, fripono!
Velimara ridis, sed ĉi-foje pli laŭte kaj timiga.
- Ne, mi ne estas sufiĉe stulta por ellasi mian ŝildon. Kaj se vi estas tiel saĝa, vi mem faligos vian armilon. Kuraĝa knabo, vi ne timis eniri ĉi tiun subteran bunkron sola. Ni bezonas tiajn militistojn. Vi ankoraŭ havas nenion komunan kun homoj, ĉar vi mortigis plurajn homojn, kvankam sensignifajn, sed apartenantajn al via specio. Tio ruligis miajn okulojn, mi vidis ĝin en la novaĵoj. - Ŝi diris, ridetante eĉ pli abomene Velimara, rimarkante la surprizon de la knabo. - Vi fariĝis malamiko por viaj teranoj sur ĉi tiu planedo. Vi estas ilia malamiko! Kaj ni aprezas tiajn deciditajn batalantojn kiel vi. Ni inkludos vin en la indiĝena polico.
- Ne, mi ne perfidos mian patrujon, eĉ se oni pafos min poste! Kiu ne perdas sian patrujon, tiu neniam perdos sian vivon!
Tigroj laŭvorte kriis tion en malsama, ne tiom tragika situacio, verŝajne ridinda patoso, kiu ŝajnis al aliaj vulgaraj homoj. Liaj manoj hezitis, li sentis, ke li baldau faligos la armilon. Polikanov rimarkis tion kaj decidis veni al la savo.
Ne timu, neniu pafos vin. Mi, la Prezidanto de Rusio, anoncos, ke ĝi estis memdefendo. Vi faris ĉion bone, estis antaŭ longa tempo por trakti lernejajn banditojn kaj lokajn mafiajn klanojn. Kaj pro tio, ke vi detruis la drogestron Ĉina Vipuro, mi donas al vi la Ordonon de Kuraĝo.
La knabo peze spiris, liaj brakoj kaj kruroj tremis pro peno. Nur iom pli - kaj la monstra maŝino de detruo elglitos el tremantaj ŝvitaj fingroj.
Lyra komprenis tion kaj faris paŝon al la renkontiĝo.
- Nu, venu, bebo, zorge mallevu la armilon.
La junulo ne atendis ĝis la "Urso" forglitis el liaj manoj, kaj, preskaŭ falante, premis la startbutonon. Eksplodoj pafitaj el la rotacianta barelo. La spurkugloj tratranĉis la aero, sed estis ĵetitaj reen kiam ili trafis la travideblan muron.
- Vi malfruas! Bone farite, infanoj, sukcesis kovri min per kampo.
La knabo tuj estis arestita.
- Ne mortigu lin. Liveru al nia stelŝipo! - ordonis la ina generalo. La pupiloj de la stelsorĉistino fariĝis senfundaj kiel nigra truo.