Страница 17 из 30
La koro de Vladimir sentis iom pli varma.
Generalo de la Stelŝiparo Lyra Velimara surmetis sian plifortigitan komandan vestokompleton. Ŝi estis senpacienca por propre gvidi la operacion por kapti la komandan stabon de la malamiko. Kaj plej grave, la militisto de la infero volis mortigi, mortigi tiel, vizaĝo kontraŭ vizaĝo, ne konante embarason, rigardante rekte en la okulojn de sia viktimo.
Vere: venko kiel virino - altiras per brilo, sed fortimigas je prezo!
Jen la milionula urbo Jekaterinburg, kvankam, laŭ la normoj de la monstra stalzana imperio, ĉi tio estas simpla vilaĝo. Eĉ ne unu tuta domo... En la centro de la urbo gapiĝas 20-kilometra kratero, en kiu ankoraŭ bobelas kaj bobelas fandita roko. Eĉ subteraj komunikadoj ne savas de tiaj disbataj batoj de termokvarkaj bomboj kaj nitroŝargiloj (Ŝargoj bazitaj sur la procezo de rompado de glukona interpreon (kvarkoj estas faritaj el preon) ligiloj, reagoj estas milionoj da fojoj pli fortaj laŭ la detrua potenco de termonuklea, sed male al termokvarkfuzio, ne superante la potencon de unu megatono de la malstabileco de la procezo ĉe granda maso. ). Ankaŭ la periferio de la urbo kaj najbaraj vilaĝoj estas detruitaj, nur kelkloke videblas restaĵoj de konstruaĵoj. Inter ili tordiĝantaj en neeltenebla agonio, kriplaj bruligitaj homoj. Tiuj, kiuj restas vivantaj, aspektas eĉ pli malĝojaj kaj mizeraj ol la mortintoj, ĉar ilia sufero ne estas priskribita.
Stalzanoj vestitaj en siaj grandegaj batalkostumoj aspektas timigaj. Ĉiu vestokompleto estas ekipita per anti-grav, fotona veturado, kiu donas al vi la kapablon flugi per arsenalo de trabo kaj princeps-plasmo-armiloj. La kiraso de la batalkostumo kapablas teni kontraŭtankaj obusoj, kaj potencaj generatoroj kreas tiajn fortokampojn, ke, estante sub ilia kovrilo, vi ne povas timi ion ajn, eĉ cent megatonan termonuklean baton. La principo de funkciado de ĉi tiu potenca defendo estas, ke la partikloj, kiuj portas detruon, trafante la fonon kun dudimensia spaco kun la rapido de la lumo, ŝajnas ĉesi moviĝi, perdante sian ripozan mason. Post tio, ili estas facile forĵetitaj de la aliranta reflekta radiado superanta la rapidecon de fotono en milo. Vere, la batalkostumo mem ne generas fortokampon (la ekipaĵo ankoraŭ estas tro dika), kaj se vi foriĝas de la falangio, vi povas morti.
Tamen, la Stalzan estas tre memfida, kaj la traboj lanĉitaj de la stelŝipo estingis la tutan primitivan kibernetikon de la malamiko, do nun senhelpa malamiko povas esti prenita per nudaj manoj.
Potencaj kontraŭaviadilaj kanonoj subite saltas el kamuflitaj niĉoj al la surfaco, provante meti 150-milimetrajn kuglojn en la eksterterajn invadantojn. Ĉi tio ne plu estas elektroniko, sed simpla mekaniko.
Stalzanoj reagas multe pli rapide: hiperplasmaj pulsoj disvastigas artilerion kaj spuras alt-eksplodemajn fragmentajn donacojn, kiuj apenaŭ sukcesis eskapi el la bareloj. Lira moke minacis per sia fingro:
- Malsaĝaj simioj! Hipernukleaj varmigitaj kotletoj en sia propra suko atendas vin!
Ge
La dika titania pordo kolapsis, tranĉita de blastertraboj. Rozkolora pilko flugis en la vastan Strategic Command Hall. Korpogardistoj kaj generaloj haste saltis malantaŭ kirasaj ŝildoj. Restis nur prezidento Polikanov, fiere staranta, preta akcepti morton. Morto, kiu nun ŝajnis kiel kuracilo por ĉiuj problemoj, maniero subpremi la neelteneblan mensan doloron, kiu turmentis ĉiun partiklon de la elĉerpita korpo. La malbona maljunulino kun la falĉilo prenis la formon de fabelo, kaj ŝia glacia spiro similis al milda venteto. Sed la iriza iriza bulo daŭre kuŝis trankvile, kaj tiam aŭdiĝis melodio, malklare memoriganta pri infana lulkanto. Sub la melodiaj sonoj de trankvila kaj pura muziko estis farita la lasta akto de la kosma tragedio. La eksterteranoj glate eniris la halon, malbele, en dikaj batalkostumoj. Armitaj per diversaj armiloj, la Stelaj Invadantoj ĵetis sinistrajn ombrojn kiel sovaĝaj demonoj en la lumo de porteblaj serĉlumoj. En la plej hele fajra oranĝa vestaĵo estis la ĉefo de spacteroristoj.
Konata moka ridado rompis la malbonaŭguran silenton:
- Jen ili, kuraĝaj, sed mizeraj militistoj de la malantaŭa planedo de nudaj primatoj! Kaj ĉi tiu magra armeo ankoraŭ provas kontraŭi nian nedetrueblan potencon! Kaĝo estas pretigita por vi en la simija infanvartejo.
Pala Polikanov ektremis pro kolero.
- Vi ĵus...
Sed li ne povis fini - mankis sufiĉe da vortoj por esprimi lian tutan sintenon al ĉi tiuj malnoblaj stelmonstroj. La estro de sekureco, generalleŭtenanto, reagis pli rapide.
- Mortigu ilin! Ponarpafado de ĉiaj pafiloj!
Kaj malespera histeria fajro estis malfermita sur la eksterteranoj. Ĉiu el la pafantaj homoj estis sincera en sia malamo al monstroj kiuj mortigas ĉiun vivon. Ili pafis de maŝinpafiloj, ĵetgrenadoj, pezaj maŝinpafiloj, kaj eĉ de eksperimentaj laserpafiloj. Sed ĉio ĉi estis senutila, kiel infana krakaĵo kontraŭ la Gladiator-tanko. La fortokampo facile repuŝis la batalhomajn ŝargojn. La revena fajro en senzorga ondo forbruligis la batalantojn, el kiuj restis nur brulantaj skeletoj. La plej ŝatata hundo de la Prezidanto Energia (miksaĵo de German Shepherd/Mastiff) saltis direkte al la kirasaj siluetoj. Verdeta trabo radianta en larĝa ondo karbigis la hundon, kaj la nigrigita osta kadro de la iam bela besto kolapsis sur la plaste kovritan ferbetonan plankon. Polikanov pafis samtempe per ambaŭ manoj, eligante 30-pafitajn elektromagnetajn pistolojn kun uraniaj kernoj kaj plasma pumpado. Kiam li elĉerpigis municion, li flankenĵetis la senutilajn ludilojn kaj kunmetis la brakojn trans sian bruston.
Lyra alproksimiĝis, ankoraŭ ridante.
- Nu, Polkan, bojante? Nun vi, la lasta el la rusaj generaloj, venos kun ni. Atendas vin kondukŝnuro kaj bovlo da kuiraĵo.
Marŝalo-Prezidanto per firma voĉo (kvankam ĉi tiu firmeco kostis al li titanan penon) respondis:
- Jes, vi estas forta kun via infera tekniko, kaj tial vi povas permesi al vi moki tiujn, kiuj dum sia tuta vivo servis Rusion, pasante varmajn punktojn de Afganio al la arabaj dezertoj. Mi scivolas, kion vi valoras en justa batalo sur egala bazo kun egalaj armiloj? ..