Па той бок

Я працягваў сядзець, чагосьці чакаў. Я ніяк не мог сабрацца з думкамі, але потым успомніў пра працоўны дысплей, пра міні-кампутар на маёй руцэ. Цяпер мне стала куды цікавей. Я стаў праглядаць усё да дробязяў. З усёй карыснай інфармацыі я выявіў толькі адну – кропку прыбыцця, месца, куды я трымаў шлях.

Будучы сканцэнтраваным, я тузануўся ад спалоху. У той момант на борце быў робат. Я нават не пачуў, як ён наблізіўся і напалохаў мяне. Я зашыпеў ад болю ў плячы. Павярнуўся да яго. Не ведаю, дзе ён блукаў, але мне было не да гэтага. Я толькі глядзеў на яго дзеянні. З адной секцыі робат выцягнуў скрынку з лекамі, дастаў нешта з яе. Падышоў да мяне і загаварыў:

– Вам варта гэта выпіць. Ваша плячо вернецца ў здаровы стан.

У першыя секунды я засумняваўся – «а можа ён хоча мяне атруціць?» Ды не, глупства нейкае, за ўвесь гэты час ён не зрабіў нічога дрэннага. Нават аказаў мне першую медыцынскую дапамогу, пасля крушэння.

– Добра. – падумаў я і даверыўся яму.

Я працягнуў руку і выпіў нейкія лекі.

І праўда, белая вадкасць мне вельмі дапамагла. Дзе ён быў раней!? Я стала быць захацеў зняць бінт з галавы, але ён мяне спыніў.

– Стойце! Гаенне раны яшчэ ідзе. Пачакайце, калі ласка, яшчэ тры гадзіны.

Я паслухаўся яго, апусціў рукі, а затым спытаў.

– Хто той мёртвы чалавек, у такім жа касцюме як у мяне? Ён ляжыць за караблём у кустах, мёртвы! Ты бачыў яго?

– Так. У момант майго прыбыцця на месца крушэння, у караблі былі толькі вы. Зусім адны. Таксама, агледзеўшы плошчу падзення, на пяску мной былі заўважаныя сляды крыві, якія вялі ад карабля. Я бачыў мёртвае цела. Металічны аскепак тырчаў у яго грудзях! Выбачайце, але я не змог яму дапамагчы. Яго сэрца, на момант яго выяўлення, ужо не білася.

– Але яго цела знявечанае, я не бачыў там не якога кавалка металу ў грудзях!

– Мноства насякомых, жывёл блукае ў гэтых лясах. Голад і пах крыві прыцягнуў іх да мёртвага цела.

– Зразумеў… Ты ведаеш, дзе гэта? – паказаў яму кропку, тое месца, куды мне трэба дабрацца.

На дысплеі гарэў чырвоны паказальнік і толькі адно слова «Розжыг».

– Так. Мае дадзеныя кажуць, што гэта закрыты жылы горад. Да яго тыдзень шляху. Я гатовы вас туды адвесці. У маёй праграме закладзена карта карпарацыі… Вы можаце давяраць мне.

Я ўстаў, паглядзеў на робата і лёгенька ляпнуў яго па плячы. Праходзячы, Ф-11 павярнуўся да мяне.

– Выдатна, мы адпраўляемся туды як мага хутчэй! – не хачу, каб мяне нешта з'ела ці забіла… Не хачу сядзець тут. Гэта жудаснае месца. Дзіўна толькі, што мяне да гэтага часу не знайшлі. Мабыць, палічылі, што я памёр. – Чуеш, дружа?! Хутка пойдзем, так што ты не прападай! – сказаў я, набліжаючыся да грузавога адсеку.

Робат маўкліва глядзеў на мяне, працягваў стаяць як каменны. А я, тым часам, адкрыў дзверы грузавога адсека. Увайшоў. Унутры было вельмі шмат скрынь розных памераў. Самы вялікі дасягаў тры метра ў даўжыню, і дзесьці па метры ў вышыню і шырыню. Я ж падыходзіў да дробных скрынь, ускрываў іх. У іх мне трапляліся нейкія дэталі рознай канфігурацыі і памераў. Варта адзначыць, што самым карысным для маіх пошукаў была сцяна з ячэйкамі. У іх я знаходзіў шмат ежы і вады.

Адшукаўшы заплечнік пад стаць сваёй форме, я стаў збіраць і класці ў яго патрэбныя рэчы для паходу. Працягваючы ўскрываць скрыні, я памаленьку знаходзіў шмат карысных рэчаў. Усе яны былі падпісаныя, на іх была нанесеная гравіроўка СКР. Таксама мне спадабалася, што на борце была зброя. Гэтая знаходка надала мне ўпэўненасць, нейкі спакой за сябе, абарону ад таго, што мяне пужала. Так як у заплечніку было мала месца, я змясціў у яго самае патрэбнае: ежу, ваду, лекі, пісталет, патроны і яшчэ іншыя дробныя рэчы.

Увесь гэты час Ф-11 стаяў не ўмешваючыся. Нібы цень, ён добра зліваўся з становішчам у памяшканні. Сабраўшы ўсё неабходнае, я паспяшаўся сесці за штурвал. Цела прасіла толькі адпачынку. Некалькі хвілін мы з робатам правялі ў цішыні.

А калі ж я ўстаў і зірнуў у яго штучныя вочы, яны зьвярнуліся да мяне ў адказ. Нячулая машына – вось аб чым я тады падумаў. Яшчэ раз я перагледзеў змесціва заплечніка. Агледзеў сваё цела, раны на нагах былі зацягнутыя, шнары праглядаліся ў парэзах уніформы. Потым я паглядзеў на робата яшчэ раз і спытаў:

– Чаму я ўчора так хутка адключыўся і заснуў падчас дажджу? Я ж зусім не хацеў спаць.

Хоць у мяне было яшчэ шмат пытанняў, я вырашыў не спяшацца з імі, а пакінуць іх на наш сумесны шлях.

– Гэта ўсё ўчорашні дождж. Падчас дажджу ўсё жывое засынае. Я шмат разоў такое бачыў. Па маіх назіраннях, дождж выкідвае нейкія таксіны.

– Добра, з гэтым разабраліся. Усё астатняе па дарозе распавядзеш. У мяне яшчэ шмат пытанняў да цябе.

– Буду рады вам дапамагчы.

– Ты заўсёды такі ласкавы?

– У маёй праграме закладзеныя законы, паводзін і правілы, якім, я павінен прытрымлівацца.

–Так-так-так…можна было здагадацца. – пасля крушэння я ўпершыню злёгку ўсміхнуўся.

Ужо было пара выходзіць. Белы заплечнік з цвёрдага матэрыялу я замацаваў за плячыма. З дапамогай невядомага мне прыцягнення, ён лёгка накідваўся і таксама лёгка здымаўся, калі мая далонь цалкам краналася яго. Ён выдатна зліваўся з усім касцюмам. Я таксама падабраў ляжачы кавалак паперы і змясціў яго ў маленькую непрыкметную кішэню ўніформы. Штурмавую вінтоўку я накінуў на сябе. Выйшаўшы з карабля, я ступіў у вадкі, паўсухі рыжы бруд. Ён добра прыліпаў да маіх падэшваў. Я з цяжкасцю перасоўваў ногі ў бок вялікіх раслін. Наперадзе мяне ішоў робат. Ззаду, след у след, ішоў я. Мы дайшлі да бліжэйшага хмызняку, лісце якога, у большасці сваёй, былі здзіраўленыя і пакрытыя тым жа брудам, які мы каталі пад нагамі. Я падумаў: «Дык дажджлівая вада павінна была змыць увесь бруд!?» Яшчэ мне не здалося дзіўным, што пасля ўчорашніх ападкаў кусты ператварыліся ў салату. Учора па іх біў град. Але чаму ўся зеляніна вакол засталася бруднай?

Мы рухаліся далей, углыб зараснікаў. Робат працягваў ісці наперадзе мяне. Расліны краналіся нас, таму мы абодва былі абмазаны рыжым брудам. А я ўсё чакаў, калі ж шлях стане чысцей.

– Эй!? Ф-11! Чаму тут так брудна?

– У гэтых месцах з неба льецца брудны дождж кожныя тры дні. Вялікая колькасць пылу лётае ў небе, ад таго і дождж з пяском.

Робат размахваў сваёй левай, адзінай рукой. Шамацеў галінкамі, пырскаў брудам, нястомна прасоўваўся наперад. Пад нагамі ляжала вельмі шмат зялёнага падранага лісця, мы ступалі на іх, тапілі іх у земляной кашы. Шолах і хлюпанне пад нагамі. Хацелася хутчэй перасоўвацца, але акрамя бруду, мне яшчэ перашкаджалі вялікія галіны, якія былі сарваныя ветрам з вяршыняў дрэў і раскіданы па ўсім лесе. Нам было няпроста ў пачатку шляху, а які шлях будзе далей, мне толькі трэба будзе даведацца.

Праз дзве гадзіны мы выйшлі з гэтага непрыемнага вялікага лесу. Цяпер жа нам трэба было прайсці праз невысокую, чыстую і вільготную траву, якая была мне па пояс. Было прыемна ачысціцца, памыцца ад пяску. Жоўта-зялёныя расліны былі прыгожыя і спакойныя. Яны раслі на аранжавай, цвёрдай глебе з дробнымі каменьчыкамі. Тут я хацеў спыніцца на прывал. Месца было прыгожае. Я сказаў пра гэта робату, але яму мая ідэя не спадабалася. Ён пачаў пераконваць мяне працягваць шлях, казаў пра тое, што тут зусім не так бяспечна, як мне здавалася. З-за гэтага мне давялося ўзяць у рукі штурмавую вінтоўку і аглядзецца па баках. Я стаў пільна ўглядацца ва ўсё без разбору. І калі мы зайшлі ў сярэдзіну, да мяне дайшло, што гэта месца па-сапраўднаму дзіўнае, улічваючы ўсё тое, што было мною ўбачана раней. Бо я неаднаразова цэліўся, жмурыўся, азіраўся назад і падганяў робата. Тут відавочна нешта было, яно хутка бегла ў траве… Рэдкія, але ўсё ж гучныя піскі зыходзілі з саміх раслін. Часам незразумела было, адкуль яны. Луг шамацеў, дрыжаў паласой. Тут жа трава стала мяняць сваю афарбоўку: з жоўта-зялёнага на цёмна-чырвоны, часам на карычневыя колеры. Нешта бегала вакол нас то тут, то там. Затаілася, мабыць палявала.

Нягледзячы на стомленасць ног, я ўсё ж хутка перабіраў імі, тым самым паскараў тэмп хадзьбы.