Аннотация
Уладзiмiр Арлоў
Вова Цымерман
Блаславёны, хто мае на свеце дом, у якiм прамовiў першае слова, навучыўся хадзiць пад стол, а потым датупаў да ганка, бразнуўся з яго i, румзаючы ад страху ды болю, папоўз на збiтых каленках да веснiцаў.
Тое месца, дзе стаяў некалi наш скарбовы драўляны полацкi дом, ужо даўно занятае прысадзiстым бетонавым кубiкам Палаца культуры завода шкловалакна. Часам я заходжу ў ненавiсную мне спаруду, блукаю па яе пустых калiдорах i спрабую ўявiць, дзе што месцiлася ў тыя гады, калi паляцеў у космас Юры Гагарын i нашую вулiцу назвалi ягоным iмем.
Сам дом быў, здаецца, там, дзе сёння шатня, "шпакоўня", - акурат на месцы цяперашняй прыбiральнi, а пад падлогаю глядзельнае залi, магчыма, ацалела жменька попелу з таго раскладзенага пад маёй улюбёнай папяроўкаю вогнiшча, дзе мы некалi спалiлi, папярэдне выкалаўшы яму вочы, партрэт Iосiфа Вiсарыёнавiча Сталiна. Тады мне было дзевяць гадоў, а Вову Цымерману, што разам з намi браў удзе...
Отзывы