Страница 47 из 71
- Раскажы мне пра вурдака, - папрасiў Клён.
"Гэта самая вялiкая жывёлiна планеты Вар. Ды, пэўна, i Зямлi".
- Не гавары пра Зямлю, калi нi разу не быў на ёй, - раззлаваўся Клён. У нашых акiянах жыве блакiтны кiт. Ведаеш, якi ён? Вагою амаль сто дзевяноста тон, даўжынёю - пад трыццаць тры метры.
Кароль Аюс здзiўлена паглядзеў на Клёна, але здзiвiўся не габарытам сiняга кiта, а той раздражнёнасцi, гарачлiвасцi, з якой былi выдыхнуты словы. "Ён сумуе па Зямлi, - зразумеў Аюс. - Зямля для яго такая ж дарагая, як для крангаў Вар".
"Вурдак большы за акiянскага кiта, - мiралюбна сказаў Аюс. - А якi ён у даўжыню, я не ведаю. Не думай, што я палахлiвы, толькi да вурдака немагчыма блiзка падысцi. Ён жыве ў велiзарнай расколiне за Нябесным Зубам, ляжыць у ёй нямаведама колькi гадоў. За сотню крокаў ад яго ўсё жывое пачынае засынаць. Я спаў запар трое сутак, каб быць бадзёрым i падысцi да яго, але ўсёроўна адразу ж заснуў. Дурныя крангi засынаюць цэлымi чародамi i сыплюцца з неба проста яму ў лежбiшча".
- I ён iх з'ядае? - цiха спытаў Клён.
"Так. Але гэта не галоўная ягоная ежа. Харчуецца ж ён, гэта аграмадзiна, сваiмi роднымi дзецьмi".
- Вурдак есць сваiх дзяцей? - жахнуўся Клён.
"Есць i аблiзваецца. Мы, жывёлы планеты Вар, ненавiдзiм яго, гэтаксама ж як i Пяцiнога. Ён самаапладняецца, нараджае дзяцей i адразу пажырае iх. Вось чаму на нашай планеце жыве ўсяго толькi адзiн вурдак. Пяцiног, як толькi аб'явiўся на Вары, падыходзiў да лежбiшча, да расколiны (i яго не ўзяў сон), доўга глядзеў на вурдака. А потым Жалезныя Людзi пачалi насiць з Нябеснага Зуба вурдаку ўсё жывое, над чым праводзiў эксперыменты Пяцiног. I светлавалосага i высакарослага з жанчынай панясуць, калi толькi яны не здолеюць вызвалiцца".
- Ты кажаш, что Радаслава i Веру таксама могуць аддаць вурдаку? перапынiў Аюса Клён.
"Усё жывое Жалезныя Людзi адносяць яму".
- Што ж рабiць? - у адчаi ўсклiкнуў Клён. - Ты разумны, кароль жывёл, вельмi разумны - дапамажы, парай.
"Я - разумны, - паважна згадзiўся дзiк. - Я праглынуў белыя шарыкi, якiя Жалезныя Людзi хаваюць у накаленных каробачках. Белае рэчыва гэтых шарыкаў называецца iнтэлектыт. Ягоным сакрэтам валодае толькi Пяцiног".
- Ты праглынуў iнтэлектыт i зрабiўся мудрым, - нецярплiва сказаў Клён. - Але як вызвалiць маiх сяброў?
"Я й сам не ведаю", - раптам прызнаўся Аюс Першы.
Пачуўшы гэтыя словы, Клён колькi iмгненняў разгублена глядзеў на караля жывёл планеты Вар. Усяго ён чакаў, ды толькi не такога. Паспеўшы ўжо трохi вывучыць Аюса, ён быў упэўнены, што той пачне хвалiцца, важнiчаць, часцей чым трэба называць сябе каралём, а iншых жывёл сваiмi падданымi, але ў рэшце рэшт падкажа, улiчыўшы ўсе мясцовыя асаблiвасцi, як дапамагчы Радаславу з Верай. Ён не сумняваўся менавiта ў такiм павароце справы, аж атрымалася неспадзяванка. Адразу ж у душы пачала закiпаць злосць. Клён пагардлiва прыжмурыў вочы, сказаў з'едлiва i з расцяжкаю:
- Калi худ, не лезь на кут.
"Не разумею цябе, хутканогi i вастравокi", - пiльна пазiраючы на яго, прамовiў Аюс.
- I не трэба разумець. Ты, прабач, усё-ткi нечалавек i нават не Пяцiног, а дзiк, дзiк з планеты Вар. А сказаў я табе старадаўнюю беларускую прымаўку. Прымаўкi ж не прынята тлумачыць. "Растлумач", - запатрабаваў Аюс.
- Добра, слухай. На кут, ганаровае месца за сталом, саджалi самых шаноўных людзей. Самых разумных, самых аўтарытэтных, самых добрых. Калi ж чалавек быў "худ", быў, як кажуць, шчуплы i розумам, i плячамi, яго не саджалi на кут. Усёк?
"Што такое "ўсёк"?" - строга спытаў кароль жывёл.
- Дык ты i гэтага не ведаеш? - пакпiў Клён.
Такая, здавалася б, нявiнная рэплiка дорага каштавала яму. Аюс пагрозлiва чмыхнуў, крутнуў вострым цвёрдым лычом.
"Я загадаю сваiм падданым - Iгу i Яру - завесцi цябе да вурдака, сказаў Аюс. - Ты зямлянiн, чалавек, хоць маленькi ростам i гадамi. А мы ведаем, што ў вас на Зямлi ўсе жывёлы знаходзяцца ў цяжкiм рабстве ў людзей. Вы адзелi на iх хамут, вы дрэсiруеце iх агнём i бiзуном, вы забiваеце iх".
- У нас ёсць саюзы "зялёных", - паспрабаваў пярэчыць Клён.
"Маўчы, - загадаў Аюс. - Маўчы i слухай. Калi б я трапiў на Зямлю, я адразу б пайшоў у Iндыю. У гэтай цудоўнай краiне аб'яўлена свяшчэнным кожнае жыццё, жыццё чалавека i жыццё самай дзiкай малпы, ужо не кажучы пра карову альбо каня. Там ёсць людзi, якiя падмятаюць перад сабой зямлю, каб выпадкова не наступiць на якую-небудзь кузурку. Iхнiя багi сябруюць з жывёламi: Брахма - з лебедзем, Шыва - з быком, Вiшну - з арлом Гарудай. Я хацеў бы стаць каралём жывёл у Iндыi".
Аюс змоўк, сярдзiта глядзеў на Клёна Дубровiча. Клён пры ўсёй сваёй акселерацкай нахабнаватай смеласцi зразумеў, што дужа ўгнявiў дзiка i што самае лепшае ў такой сiтуацыi - абачлiва трымаць язык за зубамi. Надаючы твару нявiнна-лагодны выраз, ён падумаў: "На Зямлi ёсць не толькi Iндыя. На Зямлi жыве Гром Стралковiч".
"Я магу загадаць, i ты паклонiшся не толькi мне, але i ўсiм маiм падданым, - загаварыў далей Аюс Першы. - Гэтым самым ты хоць неяк акупiш велiзарную вiну людзей перад жывёламi. Ды зараз i ты, i твае сябры зямляне ў бядзе. Я сам запрасiў усiх вас на барацьбу супроць агiднага Пяцiнога, i я пастараюся разам са сваiмi падданымi дапамагчы вам. Толькi ты павiнен шанаваць мяне, як шанаваў бы самага найгалоўнага зямнога караля".
Мяркуючы па ўсяму, з гэтага дзiка, калi б ён быў чалавекам i жыў у ранейшыя часы, атрымаўся б неблагi манарх, якi-небудзь Людовiк-Сонца. Яшчэ б з паўгадзiны назад Клён, што ў душы лiчыў сябе заядлым рэспублiканцам, пачаў бы горача выкрываць рэакцыйную сутнасць манархiзму, але зараз ён згодна кiўнуў галавой. У смяротнай бядзе былi сябры, i не час прыглядацца, сядзiць або не залатая карона мiж насцярожаных дзiковых вушэй.
Аюс зычна рохнуў, i на гэты сiгнал выйшлi з трыснягоў конь, бык i певень, прычым певень, як заўсёды, сядзеў у быка на спiне.
"Нашы саюзнiкi з Зямлi трапiлi ў палон да Пяцiнога i знаходзяцца ў Нябесным Зубе, - урачыста сказаў кароль жывёл. - Яны хацелi дапамагчы нам, але атрымалася так, што iм спатрэбiлася наша дапамога. Слухайце мяне, мае падданыя. Я - Аюс Першы, кароль жывёл планеты Вар, аб'яўляю вайну Пяцiногу. Вы, пэўна, не ведаеце, хто такi Пяцiног? З гэтага часу так будзе называцца Ўльтрамозг, Уладар Таямнiцы. А зараз пойдзем да Трох Камянёў, i да нас прыляцiць Страб".