Страница 25 из 67
–To Mark Amber – wyjaśnił Ha
Przedzieraliśmy się przez trawy, zarośla i gęste krzewy. Rzadkie akacje nie dawały schronienia przed napastliwym deszczem. Kiedy już byłem zupełnie mokry, ulewę zastąpiła mżawka. Oblepione ubraniami ciała parowały, dodatkowo zagęszczając mgłę.
Przewodnikiem był Hunt. Tylko on miał czujnik ruchu. Nagle zatrzymał pochód i wzniósł rękę. Nakazał marsz półkolem. Środkiem szedł Mark. Trawy ustąpiły miejsca niższej, bagie
–Dragol! – krzyknął Hunt – W dali po lewej! Obok Nick uruchamiał serwomechanizmy działa. Przyłożyłem broń do oka. Holocelownik lustrował otoczenie. Ogłuszył mnie strzał z flinty Zacka. Inteligentne namierzanie podążyło za strumieniem energii i wydobyło z mroku skrzydlaty kształt. Skrzyżowanie brontozaura z orłem. Jednym słowem smok jak dom. Wychynął z mgły niczym niewielki zielony pagórek. Bezgłośnie otworzył paszczę. Zagrało działko Nicka. W sekundę później dostrzegłem błękitne salwy Marcinowej kuszy, przeplecione czerwonymi igłami karabinu Hunta, żółtymi snajperskimi salwami, zielonymi punktami pistoletów Jozuego i świetlistym gradem miniguna. Domyśliłem się, że Joy,gdzieś się przekrada, by podłożyć bestii saperską niespodziankę. Dotarł do nas ryk, zsynchronizowany z otwarciem paszczy, lecz odległość była tak wielka, że usłyszeliśmy go dopiero teraz. Nacisnąłem spust. Kolba walnęła mnie w ramię. Przewróciłem się. Zakląłem, rozmasowując bark. Potwór szedł na nas niczym zew zagłady, apostoł Armagedonu, otoczony koroną strzałów, stawiający stopy w bukietach wybuchów, jeż apokalipsy. Ryknął niczym grom, zatrzymał się, zachwiał i – w zwolnionym tempie zwalił się na trawę. Po chwili ziemia zadrżała od fali uderzeniowej. Pod względem praw fizyki świat zrobiony był doskonale. Chciałem uciekać. Podszedł Hunt.
–Oczywiście to nie ten. To zwykły dragol. Bardzo ładny okaz.
–Fajnie było, nie? – krzyknął Nick. Pozostali przybiegli i dzielili się przeżyciami.
–Tamten, jak pamiętasz – tokował Ha
Podeszliśmy do smoka. Rzeczywiście, interesujący projekt. Niebieskozielona łuska, fantazyjny pysk okolony różowymi wzorami, złote rogi, zwaliste cielsko i skórzaste skrzydła. W sam raz na ścianę. Wielką jak holobim.
–No, panowie – krzyknął Hunt. – Skoncentrujmy się. Potraktujmy to jako miły wstęp. Ruszyliśmy w tej samej formacji. Stłuczony bark doskwierał mi coraz bardziej.
Symulują nawet wylewy? Brawo, brawo. Zajrzałem pod materiał. W miejscu zetknięcia obojczyka z ramieniem pysznił się wspaniały siniak. Koniec ze strzelaniem. Musiało mi pęknąć jakieś naczynie. Co jeszcze? Ataku serca chyba bym nie przeżył. Uśmiechnąłem się.
Wchodziliśmy na niewielkie wzniesienie. Tuż przy grani Hunt nakazał zwolnić. Pacnąłem językiem w lewą górną jedynkę. Rozjarzyło się okno nagrywania. Nigdy nic nie wiadomo. Ha
–To on, to on! – wrzasnął.
Mężczyźni zaczęli się wycofywać. Zza pagórka wyskoczył dwunożny gad. Miał może dwa metry wzrostu. Poruszał się niezwykle zwi
–Wyloguj! – krzyczeliśmy. – Wyloguj! Drapieżnik szarpał krwawiące biodro i syczał, Ofiara niewprawnie usiłowała otworzyć okno, lecz bezwładna ręka nie słuchała poleceń. Zrozumiałem, jak niebezpiecznym światem jest Happy Hunting Grounds. Happy… ponury dowcip!
–Chryste! Zrób coś! – jęczał Hunt.
Otworzyłem usta, by się usprawiedliwić, lecz w tym momencie obraz Marka rozwiał się. Gad podniósł na nas krwawy wzrok.
–Wynosimy się! – zakomenderował przewodnik. Po chwili stałem w zbrojowni. Odłożyłem karabin wszedłem w menu strojów.
Mokra odzież była lekką przesadą. Mogli sobie odpuścić, przecież to tyłko menu. Wyszedłem z aplikacji żegnany tubalnym: „See you again, happy hunter!" Z ulgą powitałem znajomy pasek rewitalizacji. Gdy poczułem realne ciało, okazało się, że bark mam cały i zdrowy. Zdjąłem kask, zsunąłem kombinezon, założyłem szlafrok i usiadłem naprzeciw monitora. Za chwilę zaśpiewał tełesens.
–Nagrałeś to? – pytał rozdygotany Hunt. – Tak. Co z nim?
–Czekamy na ambułans. Łoże wskazuje, że żyje. – Jeśli nie wpadł we wstrząs, nic mu nie będzie. – Pal go diabli! Wiesz, co to było?
–Chyba żartujesz. Mam nagranie. Skontaktuję się najszybciej, jak to możliwe. Na razie tam nie wchodźcie.
–Dzięki za radę.
Analiza encyklopedyczna wskazywała na velociraptora. Jego budowa stanowiła, według słów naukowców, „zbliżenie do ideału mordercy", zaś on sam był określany dumnym mianem „drapieżnika doskonałego".
To by się zgadzało, mruczałem do siebie. Raz po raz puszczałem projekcję, doszukując się niewidzialnych szczegółów. Miało się wrażenie, że gad po prostu wie, gdzie za chwilę padnie strzał, i ułamek sekundy wcześniej robi unik. Jeśli jest programem, to stworzonym przez geniusza. Zwolniłem tempo. Atak wyglądał jak hipnotyzujący taniec. Podłożyć muzykę i można puszczać jako hołodysk. Pokręciłem głową. Z jaką szybkością to bydlę skacze? Zatrzymałem
film, zaznaczyłem wektor i otworzyłem zapis czasu Włączyłem „play". Program wykonał zadanie i automatycznie przeszedł do następnych pomiarów. No no, sprinter z niego zawołany. Zrobiłem najazd na nogi. Obróciłem ekran, by lepiej zobaczyć stawy skokowe. Komputer dalej liczył prędkości. W pewnym momencie kątem oka dostrzegłem jakiś przeskok, Zatrzymałem zapis i cofnąłem. Play Znowu skok w prawym górnym rogu. Cofnąłem. Play. W prawym górnym rogu jest… zegar! Chronometr wskazywał piętnastą dwanaście. Obok biegły sekundy i ich mniejsze dziesiętne i setne siostry Raptem wskaźnik przeskoczył na piętnastą czternaście. Psiakrew! W HHG nie ma domyślnej opcji zegara! Nerwowo wydałem dyspozycję wyłapania anomalii czasowych. Raport wskazywał, że w trakcie ataku dokonano ośmiu manipulacji.
Zaczynało mi świtać rozwiązanie. Sterujący bydlęciem śledzi przebieg akcji, po czym cofa czas i dopasowuje ruchy skurczybyka do posunięć myśliwych!
Spojrzałem w okno. Padał deszcz. Nie tęskniłem za moknięciem. Przypomniałem sobie sprawę Bronka Adamskiego vel Bruno Adelheima. Odkąd złamał zasadę gierczanego czasu, pojawiało się coraz więcej programów odkształcających. Widocznie twórca raptora posiadał jeden z nich. Gracze nie mieli pojęcia, że wykonują akcje, które są analizowane i zapisywane. Po cofnięciu czasu przeciwnik znał ich posunięcia i potrafił określić kierunki pocisków. Wspomnienia uczestników były resetowane. Dobry program temporalny mógł stworzyć iluzję ciągu zdarzeń. Nawet posiadanie zegarka niewiele zmieniało. Odmierzałby minuty jakby nigdy nic. A że w HHG nie ma żadnych pomocniczych wskaźników w polu widzenia…