Страница 39 из 136
Тым часам яе баявая сям'я, брыгада «Сокал», давала ворагу адпор. Увесь гэты дзень на подступах да пушчы кіпеў гарачы, няроўны бой. Бой з ворагам, які перавалаў і колькасцю і ўзбраеннем. Толькі ноччу, калі высветлілася, што фашысты прарвалі партызанскі фронт далей на поўнач і абыходзяць сокалаўцаў з тылу, брыгада пакінула пазіцыю. Адышоўшы за ноч у глыб лесу, на досвітку яна павярнула крута на поўдзень. Штаб вырашыў намацаць там найбольш слабое месца ў варожым кальцы, прабіць гэта кальцо і выйсці ў тыл варожым сілам.
На ўскраіне Чорнага балота сокалаўцы спаткалі трох партызан і жанчыну з дзіцем. Яны ішлі на захад, у той бок, дзе — як яны спадзяваліся — і сёння стаіць яшчэ на Нёмане іх брыгада.
— Хто вёў? — ціха, прыгнуўшыся з сядла, спытаўся камбрыг, пачуўшы сумную гісторыю пра лёс сваіх людзей.
Яму было дваццаць пяць год. З той ночы, калі ён апусціўся па гэтую зямлю з парашутам, прайшоў толькі год. Атрад «Сокал» вырас у брыгаду, а камандзір яе заслужана насіў далёка вядомае імя — Грозны. Аднак знешні выгляд камбрыга ніяк не пасаваў да гэтага імені. Чарнявы, дробны хлапчына ў кубанцы заўсёды быў вясёлы, просты ў абыходжанні.
Ён заклапочана глядзеў з сядла на трох разведчыкаў і ціха пытаўся:
— Хто вёў?
І вось тады сталася так, што малы, каржакаваты Серада, чырвоны ад напружання і страху, ступіў наперад і далажыў:
— Учора вёў я, таварыш камбрыг. Хавацца вёў. Спалохаўся, як баба…
— Ты пра сябе гавары, пра мяне гавары, — перапыніў яго маўклівы Тадорын Іван. — Якраз мы з табой бабы, а не яна…
Ён паказаў на Ліду з малой на руках.
Тут грымнуў смех. Яны смяяліся — да чорта стомленыя, непакорныя, свае!.. Смяяліся з коней, смяяліся спешаныя, смяяўся і сам камандзір.
Аднаму Жэньку было не да смеху. Ён толькі памятаў пра цэлы дзень, пра цэлы дзень адступлення ў той мох, куды іх вёў Серада. Ён чуў цяпер сяброўскі дружны смех, і, здаецца, дарэчы было б праваліцца.
— Ну, Саковіч, нічога, здаралася і такое, — сказаў яму камбрыг.
— Саковіч сёння вёў, таварыш камандзір… — пачаў, ізноў падцягнуўшыся на «смірна», Серада.
— Я ведаю і сам, — перапыніў камбрыг. — Саковічу трэба каня. Несцярэнка, — звярнуўся ён да свайго ад'ютанта. — У трэцім узводзе вазьмі. Ну, і гэтым сокалам… таксама, — і ён паказаў з усмешкай на Івана і Сераду. — Хоць я з прыемнасцю паслаў бы іх у пяхоту. Пеша лягчэй заслужыць прабачэнне. Як, Серада?
— Я заслуяеу, таварыш камандзір…
— Даволі! Ведаю і сам.
Заставалася толькі пачуць каманду — паперад! Ды камбрыг не забыўся яшчэ аднаго.
— Што, кажаце, зробім з жанчынай? — спытаўся ён. Ніхто не гаварыў аб гэтым, Грозны сам запытаўся і сам адказаў: — Жанчыну, вядома, тут не пакінем. Толькі і з намі ёй няма чаго рабіць. Ану, паклічце мне Дзеда.
— «Дзед», — гэта быў брыгадны старшына. З Грачанікаў, адной вёскі з Серадой і адной з ім прафесіі — лесаруб. За сорак год валацужання з сякерай стары вывучыў пушчу добра.
— Што, Дзед, да Праглай адгэтуль далёка? — спытаўся камбрыг, калі з'явіўся старшына.
— Адгэтуль трэба пад сонца ісці,— адказаў Дзед, доўга не думаючы. — Да Чортавага акна будзе добрая кіламетра. А там балотам кіламетры са тры… А што?
— Як што? А сем'і нашы дзе? І трэба туды завесці вось гэтую цётачку з дзяўчынкай. Здаецца, дзяўчынка?
— Дзеўка, дзеўка, таварыш камбрыг, а як жа, — адказала Ліда і першы раз сёння ўсміхнулася. — Мая партызанка. Свірыдава дачка. Андрэя Свірыда.
«Дзеўка» болей не плакала: яна з заклапочаным выглядам прагна смактала кавалачак брыгаднага хлеба.
— Ну што ж, як трэба, дык трэба, — сказаў, хвіліну падумаўшы Дзед, — Но хочацца, праўда, ды дзеўкі шкада. І І ў ты, Андрэеўна, ідзі да мяне.
Верачка надзіва даверліва працягнула ручкі і нават сказала Дзеду: «ня».
— О, брат, не бойцеся, — прагудзеў Дзед, — яна ведае, з кім сябраваць. У старшыны не толькі хлеб, — у яго і скварка знойдзецца. Што, пойдзем?
— Ну дык што ж, — нібы схамянулася Ліда, — дай вам божа, шчасліва, таварышы дарагія.
Яна працягнула руку камбрыгу, Серадзе, Івану і некалькім іншым хлопцам, што стаялі бліжэй. Калі ж дайшла да Жэнькі, нешта як быццам падумала ці ўспомніла, бо нечакана аберуч абняла яго і моцна, як брата, пацалавала.
— Які ты, Жэня…
І заплакала.
— Ну, цалавацца дык цалавацца, а плакаць чаго? — прагудзеў з усмешкай Дзед.
Сказаўшы гэта, ён рушыў, а потым спыніўся.
— Шчасліва, хлопцы! — ужо не сказаў, а крыкнуў, бо насустрач ім паплыў, затупацеў жалезны, конны грымячы паток.
— Шчасліва, Дзеду! — крычалі коннікі,— Глядзі там — толькі грыбоў не аб'ешся!
І зноў смяюцца, ужо на рысях, — непакорныя, слаўныя хлопцы!
1940–1952
ЛАЗУНОК
Позняя ноч. Пад нагамі паскрыпвае свежы, марозны снег. Безліччу дробных крупінак ён іскрыцца пад ціхім i сумным святлом вулічных ліхтароў. Час ад часу прагудзе аўтамашына або, выкрасаючы дугой сінія Іскры, прагрукаціць амаль зусім пусты трамвай.
Над цёмнымі руінамі i рэдкімі агнямі горада зноў, як да вайны, пераклікаюцца гудкі заводаў. У адказ ім з вакзала або з далёкай ускраіны даносіцца не менш задорны гудок паравоза.
Вялікія вокны друкарні напоўнены яркім святлом. Яны будуць свяцідь усю ноч.
Гэты вялізны, уцалелы ад бамбёжак i пажараў гмах стаідь ціха, без зычных гудкоў. Толькі зусім блізка праходзячы каля яго, можна пачуць нутраны, нрыглушаны сценамі гул, вельмі надобны да шуму марскога прыбою.
Гэта гудзе друкарскі цэх.
Суцэльным гулам ракочудь вялізныя ратацыённыя машыны — камбайны друкарскай справы. Сіпяць i ляскаюць малыя руплівыя «амерыканкі». Да суму аднастайнымі раскатамі гудуць машыны, што называю цца плоскімі. I шум нагадвае марскі прыбой. Не толькі шум! Гледзячы ўздоўж лініі дзесятка гэтых машын на тое, як з-пад вальцаў узад ды наперад з мерным грукатам раскачваюцца талеры, — зрокам памяці бачыш, як кішыць на пяску пена, як неспакойна варушыцца галька, як пырскаюць угару ўсплёскі хваль, у бяссільнай злосці штурмуючы валуны…
Думы i вобразы заключаны ў металёвыя радкі набора.
Палосы — старонкі будучай існігі — таксама строга i стройна заключаны ў форму. Па спускавой дошцы на барабан спаўзаюць белыя аркушы. Чорныя вальцы раз-пораз убіраюць пад сябе нагружаны наборам талер. З барабана на доўгія лучыны «пальцаў» сплываюць аддрукаваныя аркушы. Побач з машынай няспынна расце стапа паперы.
Падлетак Міхась Лазунок першую ноч стаіць каля плоскай друкарскай машыны. Ён увесь напоўнены радасцю працы над кнігай.
Праўда, найбольш складаная i адказная частка работы зроблена без Міхася. Майстар сам спусціў i прыправіў форму, сам адрэгуляваў накладку, сам зрабіў заліўку i змазку машыны. Міхасю засталося толькі стаяць ды глядзець — наглядаць за спраўнасцю друкавання. Аднак, нягледзячы на гэта, хлопец адчувае сябе бадай што зусім паўнаякасным майстрам.
З вышыні сваіх пятнаццаці год ён важна глядзіць на машыну. Вось яна i вялізная, i хітрая, i шмат чаго ў ёй ён не паспеў дагэтуль зразумець, a ўсё ж такі яна поўнасцю падначалена яму. Варта толькі павярнуць вось гэтую ручку ў адзін бок — i ўся гэтая музыка спыніцца, у другі — пойдзе зноў.
Апрача таго, хто ж яму тут перашкодзіць уяўляць сябе майстрам? Сапраўдны, значыцца дарослы, майстар Іван Сымонавіч стаіць ажно каля трэцяй машыны. Абапал Міхася стаяць такія сэмыя, як ён, падлеткі. Усе яны — былыя вучні рамесніцкай школы паліграфістаў, першы выпуск пасля вайны. Ix школа знаходзіцца тут жа, на першым паверсе. У друкарні не хапае рабочай сілы, i таму ix выпусцілі са школы датэрмінова, у канцы першага навучальнага года. Яны паспелі прайсці толькі палову курса. Ды i гэты год не быў належна выкарыстаны з-за розных Непала дкаў. Шмат часу заняла прыборка памяшкання i ўстаноўка вучэбных машын, зімой было страшна холадна. I ў выніку — яны прыйшлі ў друкарню амаль што навічкамі. Аднак, гледзячы на ix, можна думаць, што кожны з ix таксама, як Міхась, лічыць сябе ледзь не майстрам. Дык чаму ж Міхасю не лічыць?