Новы дамавікамерон

Кватэра Цнатлiвазнiшчальнiка ўвабрала ў сябе водар кандытэрыi, фiялетавую карункавасць крамы, дзе гандлююць лялькамi, i строгасць найлепшай аптэкi. Дзяўчаты пачувалiся там выдатна. Iх цалкам задавальняла цiхая музыка i размова з Цнатлiвазнiшчальнiкам, станiстым сiвым мужчынам, падобным да справядлiвага дырэктара гiмназii, якi ўсё ведае, усё разумее i ўсiм сэрцам хоча дапамагчы, параiць i... навучыць.

У пэўнай ступенi Цнатлiвазнiшчальнiк з’яўляўся не толькi выдатным артыстам, ён быў генiем першага палавога акта. Асаблiва ягоны талент iскрыўся ў доўгiх маналогах пра няўдалыя спробы ўваходаў у iнтымнае жыццё. Ён не шкадаваў бруднай зялёнай фарбы, калi апiсваў сутарэннi, са сцiжмаю вошай. Прапаленыя цыгарэтамi матрацы, недапалкi ў кансероўках, чэлесы з язвамi i струпамi, похвы з гноем, шанкры, пранцы, гвалт i нават кроў — усё ў ягоных аповедах мела брудна-зялёны колер. А потым пераляканае дзяўчо трэба было вярнуць да пурпуровых радасцяў жыцця. I дзеля гэтага Цнатлiвазнiшчальнiк выкарыстоўваў вялiкi альбом, поўны каляровых панарамных горных краявiдаў. Ён спрабаваў шмат якiя варыянты, але спынiўся на кнiзе, прысвечанай Альпам. Пакуль цнатлiвая дзяўчына перагортвала блiскучыя старонкi, Цнатлiвазнiшчальнiк ужо разбiраў ложак з ружовымi прасцiнамi.

I вось 1111-я цнатлiвiца адклала альбом, i ён прапанаваў ёй прагуляцца ў лазенку, каб увайсцi ў новае дарослае жыццё чыстай i свежай. Дзяўчына вымылася з шампунем, вяхоткаю i мылам. Яна вярнулася ў пакой, загорнутая ў вялiкi белы ручнiк. Вiльготныя пасмы доўгiх чорных валасоў рассыпалiся па ружовай прасцiне. Святло прыгасла. Дзяўчына адчула на сабе цела Цнатлiвазнiшчальнiка i прашаптала:

— Я не хачу страчваць адзнаку дзявоцкасцi... Пачакай... Не трэба...

— Не хвалюйся, — быў шэпт у адказ, — можна ўсё зрабiць так, што твая вагiна застанецца некранутай.

— А як жа тады будзем рабiць гэта?

— Стань на каленi, схiлiся, абапiрайся на локцi, прагнi спiну, уздымi як мага вышэй клубы, рассунь крыху шырэй ногi...

Выконваць нашаптаныя парады дапамагалi пяшчотныя рукi Цнатлiвазнiшчальнiка.

— Так становяцца самкi, так робяць жывёлы, я не хачу рабiць так, як жывёлы! — у дзявочым голасе былi слёзы.

— Ты памыляешся, якраз жывёлы такога i не робяць. Ты ж сама пажадала займацца гульнямi так, каб не страцiць дзявочай адзнакi. I я раблю ўсё, каб табе было прыемна i ты не згубiла цноты. А цяпер, чуеш, я змазваю твае веснiцы алеем.

— Даруй, толькi я не хачу, каб ты зайшоў праз чорны ход. Я кладуся на спiну. — Дзяўчына паспрабавала прыўстаць, але адчула на лапатках цяжкую далонь Цнатлiвазнiшчальнiка.

— Стой так, як стаiш!

Дзяўчына пачула, што да яе гарачай, распаленай пяшчотаю вульвы ўшчытную наблiзiўся ўзбуджаны чэлес Цнатлiвазнiшчальнiка. Яна паспрабавала папаўзцi наперад, але чэлес слiзгануў, як бы наўздагон, i глыбока зайшоў у напружанае цела. Цяжкi ўздых вырваўся з дзявочага горла. У вачах у Цнатлiвазнiшчальнiка iскрыўся прахалодны бляск, якi часцяком сустракаецца ў спрактыкаваных хiрургаў.

Па ўсiм ён даў самому сабе слова гонару — больш нiколi не сустракацца з дзяўчынай, якую запiсаў пад 1111-м нумарам. Слова сваё Цнатлiвазнiшчальнiк стрымаў, а гэта ў iнтымных справах iстотна.

29.08.1994

12 — Маладажон

Маладажон апусцiўся ў метро, дзе i сустрэў свайго знаёмага.

— Ведаеш, я ажанiўся! — пачуў знаёмы замест прывiтання.

— Першы раз чую. — Знаёмы таксама не стаў вiтацца.

— А здагадваешся, хто мая жонка?

— Не... Нiводнай думкi на гэты конт.

— Янa! — з’едлiва заўсмiхаўся Маладажон.

— Янa? — знаёмы вiдавочна не верыў Маладажону. — Быць не можа.

— На, паглядзi на вясельныя здымачкi. — Маладажон выцягнуў з партманеткi пачак полароiдных здымкаў.

— А нашто ты гэта ўтварыў, можаш растлумачыць? — пытанне патанула ў грукаце электрычкi.

Вакол суразмоўцаў замiтусiлiся пасажыры.

— Канешне! — маладажон нахiлiўся да знаёмага i закрычаў у самае вуха: — Каб разам ляжаць дома на канапе — раз; каб яна вуснамi лашчыла мой песцiк — два; i каб нас нiхто не мог папракнуць — тры!

Пачуўшы крыкi, пасажыры пачалi азiрацца.

Знаёмы пачырванеў i паспяшаўся развiтацца.

Маладажон рагатнуў наўздагон яму i даў нырца ў чарговую электрычку.

02.09.1994

13 — Тэлефоннiк-1

Жанчына ўздыхнула i пачала набiраць нумар свайго каханка.

— Я прыеду, — пачуў ён.

— Чакай-чакай, калi зараз, дык я цябе прашу: не трэба. — Па ўсiм адчувалася каханкава разгубленасць.

— Чаму? — пытанне было каменнае.

— Таму, што ты павiнна даглядаць сям’ю, мужа, сына. — Каханак выслiзнуў з-пад пытання, нiбыта вуж з-пад калодкi.

— Яны дагледжаныя, не хвалюйся...

— А я не хвалююся. Чаго я павiнен хвалявацца за тваiх сына з мужам? Я проста кажу: ты павiнна iх даглядаць.

— А мне вось не хочацца iх глядзець, мне хочацца забраць у цябе кнiгу.

— Ах, дык ты збiралася прыехаць дзеля кнiгi? А я падумаў, дзеля iншага.

— Дзеля чаго? — зашчоўкнула лагiчную пастку жанчына.

— Ну дзеля... — каханак вагаўся, — дзеля кубачка кавы...

— Раней прапаноўвалася значна большае.

— Прабач, я заняты... I сапраўды, нашто дзеля макулатуры цэлых паўгадзiны трэсцiся ў халодным тралейбусе?

— Гэта мой час. I мне зусiм не шкада патрацiць яго на дарогу, люблю падарожжы...

Гэтым часам да вулiчнага таксафона наблiзiўся мажны Тэлефоннiк. Ён зняў слухаўку i, не набiраючы лiчбаў, апынуўся ў размове каханкаў.

— Позна, i надвор’е для падарожжаў не вельмi зручнае. Ты толькi паглядзi, якi на вулiцы дождж!

Тэлефоннiк яшчэ нiжэй апусцiў на твар капюшон зялёнага плашча.

— У мяне ёсць выдатны парасон.

— Я не магу сягоння прымаць гасцей... — Каханак шукаў i не мог знайсцi выйсця з уласнага сказа, пакуль не прыдумалася чарговае глупства. — У мяне не прыбрана...

— А я не буду глядзець. Урэшце, я ж не госця.

— Ну добра-добра, ты не госця, ты наведнiца, а я не магу прымаць наведнiкаў у непрыбранай кватэры, — нерваваўся каханак.

— Ну якая ж я наведнiца? Пасля ўсяго, што памiж намi было, ты называеш мяне наведнiцай?

— Сапраўды! — у размову ўвайшоў Тэлефоннiк. — Чаму гэта ты сваю каханку называеш наведнiцай?

— Вось i выдатна, будзем гаварыць утраiх, — сказаў мужчына.

Тэлефоннiк зразумеў, што, хочучы дапамагчы жанчыне i зрабiць рыцарскi крок, ён дапамог мужчыну пазбавiцца ад надакучлiвай каханкi.

— I даўно вы нас слухаеце? — асцярожна пацiкавiлася яна.

— Даўно! — пераканаўча адсек Тэлефоннiк.

— Сынок, павесь слухаўку, — раптам пайшоў у наступ каханак.

— Сыно-о-ок?.. Ты, смярдзючы чарвяк, ты хоць ведаеш, хто я такi? У маiм целе 111 кiляў жывой вагi, i мне пляваць, прыбрана ў тваiм берлагу цi насрана. Я зараз прыеду i прыбяру цябе ў апошнюю дарогу. Вось так, слiмак. Ты нават каханкi сваёй баiшся, вырадак! — Тэлефоннiк плюнуў на слухаўку.

Гук пляўка апёк каханкам вушы.

— Калi вы не вешаеце трубку, яе павешу я...

За гэтымi словамi жанчыны прагучала дрыготкая просьба каханка:

— Люба, я зараз ператэлефаную...

Тэлефоннiк павесiў слухаўку, сцiснуў кулак i трапна ўдарыў па апараце. З аптымiстычным звонам пасыпалiся старыя, расейскiя, эсэсэраўскiя, двухкапеечныя манеткi. Тэлефоннiк выграб iх з апарата i сышоў у дажджысты надвячорак з руплiвай думкаю, што трэба тэрмiнова ўводзiць па ўсёй дзяржаве беларускiя тэлефонныя карткi.

22.10.1994

14 — Жартаўнiк

Жартаўнiк пасля вялiкай п’янкi на хаўтурах пачаў малiцца смуродным ротам. Ён так доўга, задраўшы галаву, звяртаўся да Бога, што той не вытрываў, высунуўся з-за аблокаў i сказаў:

— Акрамя сiлаў нябесных, ёсць сiлы зямныя i падземныя, iм таксама не зашкодзiць тваё шанаванне i твая малiтва.