Новы дамавікамерон

— Найлепей яму падыходзiць мянушка Свавольнiк, — сказаў цыбаты бамбiза ў расшпiленай на жываце марынарцы.

— Не, на маю думку, яго трэба назваць Тэхнiкам. З-за аўтааматарства. Ён жа за трохсоты "Мерседэс" жонку ў бардэль прадасць. — Доўгавалосы маладзён з хвосцiкам на патылiцы старанна разлiў сухое вiно ў аднаразовыя стаўбункi.

— Калi яго перахрышчваць, дык не ў Тэхнiка i не ў Свавольнiка, бо ён самы сапраўдны кiлаты Сантэхнiк. — Трэцюю мянушку вынайшаў сухарлявы мужчына ў пазалочаных акулярах i ядвабнай кiтайскай кашулi.

Уся тройца прысутнiчала на шумным святкаваннi дня нараджэння. Гулянка ладзiлася на лясной галявiнцы непадалёк ад Мiнскага мора. Iмянiннiк, ён жа — Свавольнiк, Сантэхнiк i проста Тэхнiк, хутка нагрузiўся i знiк у прыбярэжных хмызах разам са смяшлiвай дзявуляю, так што госцi займелi поўную свабоду i неабмежаваны доступ да смажаных курыных кумпячкоў i скрынак з напоямi.

Згаданая тройца зашылася ў зацiшны куток, прыхапiўшы колькi бутэлек французскага вiна, i з асалодаю займалася абгаворамi i пляткарствам.

— I ўсё ж варта пакiнуць толькi адну мянушку — Тэхнiк. У яго, дарэчы, самым непасрэдным чынам вантробы правальваюцца ў машонку, утвараецца вялiзная кiла. I яму даводзiцца самому запiхваць кiшку пальцамi з машонкi ў жывот. — Сухарлявы працягваў распачатую тэму кiлатасцi.

— А хiба можна самому заправiць кiлу? — пацiкавiўся доўгавалосы маладзён у жоўтых ботах-казаках.

— Можна. Прасцей простага. У Тэхнiка гэта атрымлiваецца па-майстэрску. — Цыбаты зрабiў вялiкi глыток чырвонага, намаляваўшы сабе на верхняй губе тоненькiя вусiкi. — Ён нават на пляжы не саромеецца падбiраць i запраўляць сваю гаспадарку. Усе жанчыны азiраюцца. А яму хоць бы што. Шпацыруе, нiбыта ў плаўках не кiла, а паўметровы чэлес хаваецца.

— А ў яго сапраўды вялiкi прэнт? — доўгавалосы дапiў сваю порцыю.

— Сантыметраў дваццаць пяць. Каб не хвароба i схiльнасцi да вычварэнняў, Тэхнiк быў бы першы маркiтун у Беларусi. З-за вычварэнстваў я i аддалiўся, як мог, ад Тэхнiка. Уяўляеце... Ранiца. Толькi-толькi сышлi дзве прастытуткi, з якiмi цэлую ноч мы забаўлялiся, рабiлi ўсё, на што хапiла маёй, як высветлiлася, даволi куртатай фантазii. I стамiўся я так, нiбыта на мне ваду вазiлi. Так што сыход прастытутак быў сапраўднай палёгкаю. Я згатаваў бадзёрлiвы напой — на лыжку кавы кропля вады, i кайфаваў. А гэтая кучаравая жывёлiна, сербануўшы кавы, вырачыла свае пустыя вочкi, аблiзнулася i сказанула: "Зараз бы яшчэ школьнiцу а-та-драць!" У мяне кава праз нос выйшла. "Каб ты здох, юрлiвы трыбух! Каб ты раз выпрастаўся i больш не сагнуўся! Каб цябе чарвякi елi-елi, а потым выплёўвалi". — Я так падумаў, але крычаць не стаў. Проста развiтаўся той ранiцаю i да сягонняшняга дня пазбягаю сустрэч з Тэхнiкам у iнтымнай абстаноўцы. — Цыбаты злiзнуў тонкiм языком намаляваныя на выгаленай губе вiнныя вусiкi.

— У цябе яшчэ добра скончылася, ты толькi каваю папярхнуўся. — Сухарлявы шпурнуў у кусты пустую бутэльку. — У каго-небудзь шнiпар ёсць?

— Вазьмi ножык. — Цыбаты кiнуў сухарляваму швейцарскi сцiзорык.

— У мяне такi самы раней быў, — зазначыў доўгавалосы. — Быў i сплыў. З’ездзiў у лес i не вярнуўся мой ножык. Такiя самыя шашлыкi курыныя смажылi, i нож прапаў.

— Твой нож я не краў. Я свой сцiзорык у Маскве, на Цвярской, у спецыялiзаванай краме прыдбаў. — Iнтанацыi цыбатага набраклi незадаволенасцю.

— А я не кажу, што ты скраў ножык. Я заўважыў толькi падабенства. У твайго, мiж iншым, тронкi шурпатыя, а ў мяне былi гладзенькiя, прыемна ў руку ўзяць.

— А мне даспадобы, калi тронкi шурпатыя i iнструмант з пальцаў не выслiзгвае, не выскоквае. А хто твой нож скраў?

— Намеснiк iтальянскага пасла, напэўна. Дакладна не скажу, бо магла якая з прастытутак у сумачку ўкiнуць, але найверагодней скраў iтальянец. Мы ж толькi ўчацвярых i былi: я, ён i дзве гулёны.

— Не пашанцавала, — здзеклiва падсумаваў сухарлявы, разлiваючы сухое.

— Мне, канешне, ножыка шкада, толькi Тэхнiку, вялiкаму аўтааматару, яшчэ больш крыўдна за свой аўтамабiль. — Доўгавалосы са смакам зрабiў паўнавартасны глыток. — У Тэхнiка зараз вялiкiя праблемы. А пачалося ўсё выпадкова. Ён спынiўся на сваёй старэнькай "БМВ" каля "Цэнтральнага" унiверсама. Схадзiў па цыгарэты, вяртаецца, бачыць: каля ягонай машыны прыпаркаваўся новенькi, яшчэ з транзiтнымi папяровымi нумарамi, "Опель". У Тэхнiка зайграла кроў. Я не ведаю пра ягоныя стасункi з жанчынамi, але легкавыя аўтамабiлi яўна выклiкаюць у Тэхнiка не толькi эрэкцыю, але i палюцыю. Асаблiвай прыхiльнасцю карыстаюцца менавiта сапсаваныя аўто. А тут якраз аўтааматар узняў капот "Опеля" i нешта спрабуе адрамантаваць. Тэхнiк прапанаваў свае веды, таленты i паслугi. Пры ўсiм пры тым ён у механiзмах найвялiкшы спец. Для яго нават чалавечае цела — нешта накшталт механiзма. Толькi аўтааматар не захацеў падпускаць Тэхнiка да рухавiка. Але той так прасiў-упрошваў, так слаўся-ляпiўся, што ключы ад "Опеля" яму дасталiся. Тэхнiк iмгненна знайшоў пашкоджанне, нейкi шланг перакруцiўся, запусцiў рухавiк i прапанаваў адладзiць машыну. Што трэба падцiснуць, дзе трэба закруцiць, памыць, пачысцiць, шлiфануць. Аўтааматар прыняў прапанову з адной умоваю: пакуль Тэхнiк будзе займацца "Опелем", ён сам паездзiць на "БМВ". Свавольнiк лёгка аддаў "БМВ" у заклад i з’ехаў на чужым аўтамабiлi. "Опель", як высветлiлася ў майстэрнi, быў у выдатным стане. I Тэхнiк пракатаўся на iм два днi, пакуль не спынiлi даiшнiкi i не паведамiлi, што "Опель" крадзены i яго шукае не дашукаецца гаспадар, якi, канешне, ведаць нiчога не ведаў пра абмен каля "Цэнтральнага" унiверсама.

— Ёсць Бог на свеце. — Цыбаты дапiў сваю порцыю.

— Бог шэльму мецiць. — Сухарлявы ўказальным пальцам прыцiснуў акуляры да пераносся. — Гэта яму помста за маю запаскуджаную кватэру. Я зараз, хлопцы, раскажу адну гiсторыю... Толькi напрамiлы Бог не пераказвайце iншым. Бо пачнецца хрэнацень усялякая. А фiгнi хапае i без гэтага. Нiяк не ўпiльнуеш, адкуль на цябе бруд пальецца. Вось i тым разам, з’язджаючы з Мiнска, я аддаў ключы ад кватэры Тэхнiку хрэнаву. Выпрасiў, паскуднiк. Хай, думаю, лiмоннае дрэўца палiвае i котку маю кормiць. Яшчэ i грошы на рыбу пакiнуў шэльме. Камандзiроўка, мiж iншым, прайшла ўдала, i Рым i Ватыкан паглядзеў. А вось на зваротным шляху ў Варшаве здарылася затрымка, нейкi багаж цi-то згубiлi, цi-то не згрузiлi. Не высвятляў, сядзеў у рэстаране i пiў джын-тонiк з лiмонам. Так што дамоў вярнуўся ў гадзiну ночы. Выходжу з таксоўкi, галаву ўздымаю, а ў маiх вокнах святло. Музыку пачуў яшчэ ў лiфце. Добра, што суседзi па дачах раз’ехалiся, бо ўвесь паверх ажно калацiўся ад дэцыбелаў. Вы ж ведаеце, у мяне ўзмацняльнiкi i калонкi — дай Божа. Адчыняю кватэру, i на мяне разам з музыкаю яшчэ i хвалi пахаў абрынулiся. Смярдзела так, нiбыта нехта вядро туалетнай вады на падлогу вывернуў. Так яно i было, толькi не на падлогу, а ў ванную Тэхнiк мой найлепшы ласьён пасля галення вылiў. Дзверы ў лазенку стаялi прачыненыя, каб негрыцянскiя рытмы "REEL 2 REAL" можна было слухаць паўсюль. Пад гучныя выкрыкi "MOVE IT ! MOVE IT!" у лазенцы гарэзiлiся дзве бесшабашныя асобы — Тэхнiк i цыцкатая дзявуля. Пэўна, усе магчымыя варыянты маркiтоўкi яны пераспрабавалi раней, бо ў лазенцы ён рабiў ёй надзвычайную клiзму: устаўляў у дупу душавы шланг i пускаў ваду. Тэхнiк ёсць Тэхнiк, ён i распырсквальнiк з душавога шланга змог звiнцiць. Як? Невядома. Не бачыў. А вось iншага наглядзеўся... Пакуль Тэхнiк па-дзiкунску рагатаў, яна, прысеўшы на кукiшкi, напусцiла проста ў iтальянскую ванну. У мяне мову адняло. Стаяў i глядзеў, як Тэхнiк топчацца ў залацiстай жыжцы. Патупванне белых ступакоў у рэдкiм гнаi да канца жыцця не забуду, як i водар ласьёну, разлiтага на кафлю. I тут мяне прарвала. Я махаў рукамi, адключаў апаратуру, пужаў маркiтуноў электрашокерам, а потым i выцягнутым з антрэсоляў пiсталетам. Сарваным голасам абяцаў усiх раздзерцi на крывавыя шматкi, калi ранiцай у маёй кватэры застанецца хоць бы кропелька гэтага смуроду. Я запатрабаваў стэрыльнасцi. Тэхнiк выбачаўся гiдка i слюнява. Дзявуля зiркала воўчымi вочкамi, але нiводнага слоўца не вымавiла.