Дом

Ідэалiзацыя

Цi iдэалiзую я вобраз мамы? I так, i не. Каго яшчэ мне любiць i ўсхваляць, як не яе? Тату? Я спазнiўся са словамi прыязнасцi i павагi. Таты няма з намi. Адной з прычынаў яго хуткага згасання была любоў да алкаголю. Мама страшэнна перажывае i нервуецца, калi даведваецца, што я цi брат выпiваем. Не гавару з ёю на тэму п’янства. А яна мяне папярэджвае: «Бачыла сон, як цябе сустрэў наш сусед Караткевiч (ён таксама заўчасна пакiнуў гэты свет праз гарэлку), як ён паклiкаў цябе пайсцi разам з iм. Я прачнулася i не змагла заснуць ажно да ранiцы. Так што, налiваючы чарку, ведай: гэта ён цябе клiча». «А тата мяне не клiча?» — падумаў я i змаўчаў. Нiкога я не iдэалiзую: нi сябе, нi маму сваю.

Споведзi

Калi думаць, што ў бiблiятэку прыходзяць адно разумныя i выхаваныя людзi, можна моцна памылiцца. Наколькi кнiжкi трапляюцца разнастайныя, настолькi стракатыя ў iх i спажыўцы. Што ўжо казаць пра чытачоў часопiсаў ды газет! Асаблiва надакучлiвыя прыходзяць напрыканцы працоўнага дня. Мама сабралася зачыняцца, а тут увальваецца нейкi чытач з гучным голасам i пачынае на ўсё памяшканне пераказваць газетныя навiны. Бiблiятэка — цiхае месца, цi прынамсi мусiць быць такiм. З’яўленне шумлiвага чытача i несвоечасовае i недарэчнае. Але паспрабуй скажы, што бiблiятэка зачыняецца. Мама i не казала. Ну няма дзе выгаварыцца чалавеку! Цэрквы i касцёлы пазачыненыя стаялi. Вось i хадзiлi людзi ў бiблiятэку, да маёй мамы, як на споведзь. Хто навiны пераказаць, а хто пра самае патаемнае распавесцi. Мама нiкому нiколi тыя споведзi не пераказвала, чым вельмi ганарылася i ганарыцца дасёння. А калi хто i быў навязлiвы i надакучлiвы, дык яна спакойна трывала i такiх.

Вока

За мамiну прыгажосць я перажываў заўсёды больш, чымсьцi за яе здароўе. Лiчыў, што знешнасць i адлюстроўвае яе стан. Наколькi памыляўся, яшчэ пытанне. Калi мама адчувае сябе добра, яна i выглядае выдатна. Сам такi. Таму, калi ў мамы захварэла вока, я заперажываў. Яно нiбыта выкацiлася наперад, зрабiлася вялiкiм, немiрготкiм. Ягоная нерухомасць i блакiтная празрыстасць палохалi мяне. А тое, што мама з хворым вокам хадзiла ў сваю бiблiятэку, — абурала. «Ну што ты ходзiш на працу? Пабудзь дома!» — «Ну як гэта людзi застануцца без кнiжак, без часопiсаў новых, без свежых тыднёвiкаў? Сам падумай!» Мамiна вока мне, бясспрэчна, даражэйшае за ўсiх яе чытачоў, але забаранiць ёй хадзiць на працу не змог. А трэба было б. Добра, што вока вылекавалася, а мамiна прыгажосць вярнулася.

Помнiк i лавачка

Якi помнiк паставiць на татавай магiле? Мы з братам бясконца гэта абмяркоўваем. Крыж? Камень? Якi надпiс? Цi скульптуру рабiць? Цi архiтэктару праект замовiць? Знаёмыя не надта ахвотна гавораць на тэму могiлак i мемарыялаў. Цi то пабойваюцца. Цi то занадта асабiстай справай лiчаць. Мама сказала: «Рабiце што заўгодна, а мне толькi лавачку пастаўце». Атрымалася — лавачка пры татавай магiле на Кальварыйскiх могiлках i ёсць галоўнае ў помнiку, астатняе можа быць якiм заўгодна, а лаўка мусiць быць найлепшай, бо яна — для мамы.

Чаравiкi

«Мама, а чым ты чысцiш чаравiкi?» — спытаў брат, калi мы, папiўшы гарбаты, абувалiся i збiралiся сыходзiць. «Нiчым не чышчу, абцiраю вiльготнай анучкай i ўсё. Тата займаўся абуткам, i сваiм i маiм», — мама заплакала. Бацькi пражылi разам сорак чатыры гады, мама ўсё яшчэ не змiрылася з татавай смерцю, не можа рабiць тое, што звычайна рабiў ён. Балюча на гэта глядзець, горка пра тое думаць.

АДМЕТНАСЦЬ

Сваю адметнасць мама заўсёды iмкнулася схаваць. Непадобнасць да iншых была ў яе з самага маленства. Прозвiшча Глобус iнакш як дзiўная мянушка не ўспрымалася, упартасць асуджалася, любоў да кнiжак нiхто не ўхваляў. Пагаварыць пра Чарльза Дзiкенса i ягоны Лондан не было з кiм. Таму мама пачала хаваць уласную непадобнасць. Яна звычайна апраналася, хадзiла на звычайную працу, гатавала звычайныя стравы. З усяго незвычайнага навiдавоку ў яе засталося прозвiшча, але хто ў нас цiкавiцца прозвiшчам замужняй жанчыны? Нiна Уладзiмiраўна для ўсiх знаёмых была жонкай Чэся Адамчыка, i, адпаведна, Адамчыхай. Пра яе незвычайную дабрыню, такт, розум ведаюць, збольшага, толькi блiзкiя людзi.

Наваградская кнiгарня

Адным са шматлiкiх вынаходак «бацькоў» савецкага ладу жыцця было раўнамернае размеркаванне кнiжак па кнiгарнях. У нас усе роўныя, i кнiжак, як хлеба i солi, атрымаюць пароўну, за выняткам спецразмеркавальнiкаў для начальства. Пра чыноўнiкаў апушчу. А пра наваградскую кнiгарню распавяду. Нiчога не маю злога да наваградцаў — наадварот, iх вельмi люблю i паважаю: яны ж яшчэ i татавы землякi. Але нашто было рабiць у Наваградку асартымент кнiгарнi такi самы, як i ў сталiчнай, даўмецца не магу. Так было ў 1970 годзе. Мама, як убачыла стэлажы дэфiцытных кнiжак, узрадавалася. Пайшла i дамовiлася з загадчыцаю кнiгарнi, што яна адкладзе патрэбныя для бiблiятэкi выданнi, а потым з Менска пералiчыць грошы i кнiгi забярэ. Мама наадкладала тамоў 500. Цешылася, як дзяўчынка. I я радаваўся з мамаю, а тата скептычна заўважыў, што нiчога ў мамы не атрымаецца, кнiжкi застануцца гiбець у Наваградку. Мама заспрачалася, i дарэмна, бо выйшла па-татаву. Чыноўнiкi-начальнiкi не дазволiлi менскай бiблiятэцы камплектавацца ў нейкiм там Наваградку. Мама, ледзь не плачучы, патэлефанавала загадчыцы крамы, але тая нiчым дапамагчы не змагла.

Вязанне

Вязанне пруткамi i кручком, безумоўна, жаночы занятак. Мне вельмi падабалася, як мама вяжа. Любiў я клубочкi i маткi нiтак. Дапамагаў змотваць маткi ў клубочкi. У часопiсах i кнiжках пра вязанне падоўгу разглядаў узоры розных вязак. Нават навучыўся накiдваць петлi на пруткi, далей за накiдванне петляў навучанне не пайшло. А болей за ўсё маё сэрца ахоплiвала радасць, калi распускаў звязанае i акуратна змотваў нiтку ў шчыльны клубок. Калi маме не падабалася звязанае, яна клiкала мяне, каб распусцiў. У гэтым распусканнi я стаў, безумоўна, майстрам, такiм жа добрым, як у вязаннi мама.

Першы дзень вясны

У першы дзень вясны мама ад самае ранiцы адчыняла дзверы на гаўбец i ўмывалася снегам. I нас мыла чыстым снегам. Вельмi паэтычна з надыходам вясны абмыць твар i рукi iскрыстым сняжком. Цяпер такiя зiмы, што i снегу няма. Але калi зноў зiма надыдзе доўгая, марозная i снежная, я першага сакавiка абавязкова ўмыюся снегам i павiншую маму з першым днём вясны.

Уцёкi

Шмат разоў я ўцякаў з дому, таму выдатна разумею ўсiх малалетнiх бадзягаў. Дома ўсё кепска, а свет такi вялiкi. Адзiнае, чым мой час дзяцiнства адрознiваўся ад цяперашняга — у iм зусiм не было беспрытульных дзяцей. Уцякаць даводзiлася аднаму. Першы раз я збег зiмою, калi вучыўся ў трэцiм класе. Намеры былi самыя рашучыя. Мароз лютаваў. Рукавiцы я не ўзяў, забыўся. Пакуль дайшоў да вакзала, рукi абмерзлi. Ехаць без квiтка я збаяўся, давялося вярнуцца. Мама, як убачыла мае чырвоныя рукi, аж заплакала. Павяла мяне ў лазенку. Пусцiла ваду. Сказала: «Не бойся, яна халодная, а табе будзе здавацца, што гарачая». Сапраўды, было такое адчуванне, нiбыта рукi сунулi ў кiпень. Мама расцiрала мае рукi ў халоднай вадзе, боль пацiху сплываў. Мама ў мяне такая добрая, любiць мяне... Чаго было ўцякаць?

Каханне

Мама любiла тату, а ён — яе. Але гэта не вобраз iх кахання. Словы, якiя кожны цi амаль кожны можа сказаць пра сваiх бацькоў. Мне хацелася стварыць вобраз, i я доўга ўспамiнаў, як мама распавядала пра тату. Згадаўся i такi выпадак. Яны, толькi пажанiўшыся, паехалi да татавых бацькоў. Было спякотнае лета. Яны прыехалi ў Наваельню. Да татавай вёскi было кiламетры тры. Можна было пайсцi па напаленай сонцам дарозе, а тата прапанаваў маме iсцi па рэчцы. Яны разулiся i пайшлi, узяўшыся за рукi, па празрыстай i халаднаватай вадзе Ятранкi. Яна неглыбокая, дно — залаты пясок. Мама казала, што гэтае падарожжа па рэчцы, у засенi алешнiку i вербаў, — найлепшае ў яе жыццi... Калi тата пiсаў пра сваю рэчку: «Яна цячэ праз маё сэрца», ён пэўна згадваў i як яны з мамаю iшлi па ёй, узяўшыся за рукi, такiя прыгожыя i маладыя, як мае дзецi цяперака.

Iспыт