Трава і камень

Так каханне наша на зыходзе,

хоць яно й было такім кароткім.

Але вочы з жалем паглядаюць

У той бок, адкуль няма вяртання.

Ці то снег дарогу засцілае,

ці то мы ссівелі нечакана?

Сонечны той смак яшчэ нам сніцца,

адчуваюць рукі важкасць плоду.

Толькі мары той не паўтарыцца,

не вярнуць нязбытную нагоду.

1966

ЦІШЫНЯ

I я буду маўчаць.

Добра ісці з маўклівымі рэкамі.

Чуць шорах у цішыні.

Мо думкі?

Мо рыбы?

I рыбы і думкі нямыя?

1967

ЗІМА МАЙГО БАЦЬКІ

З дрэў, што некалі садзіў мой бацька,

Птушкі ўсе даўно паадляталі.

I на чорныя галіны іх

Толькі ўзімку зоры ападаюць.

Вось ляжаць усе яго прылады:

Барана, саха, каса і рукі,

Быццам бы няма куды пайсці,

Быццам бы няма чаму дзівіцца.

I жыццёвыя яго падзеі

Неадназначнымі засталіся —

Хто абраміць жыта ці ваду,

Хто апіша ці вясну, ці лета?

Калі добра ўслухацца, дык ноччу

Чутна, як у хлевушку за хатай

Глыбака, пакутліва ўздыхае

Верная, старэнькая рагуля.

Гэта ўсё трывожыць маю думку.

1966

ЛОСЬ

Каля крыніцы свежыя сляды,

Абгрызеныя парасткі ракіты,

Дрыжаць ад пахаў трапяткія ноздры,

I музыка сугуччаў — у вушах.

А потым на яго ссівелай шкуры

Разыдзецца скрываўленая пляма,

Уткнуцца ноздры у пясок настылы,

I згаснуць промні сонечных рагоў.

Ён мне на сконе не аддаў нічога:

Ні пахаў, ні сугуччаў, ні пачуццяў,

Якімі ён быў повен і багаты,

I засталося ўсё ў дрымучым лесе.

Здавалася —

Мяне ён перамог.

Змачыце палец у крыві гарачай,

Каб перакрэсліць каінавым знакам

Мой дужы лоб,— няхай убачыць кожны,

Што я такі звычайны, як і ўсе.

I я пайшоў з лясных зялёных нетраў,

Нібы ў астрог,

Суровы, адзінокі,

Асуджаны сабою пажыццёва.

1967

ПАМІРАЕ РАКА

Няма асноўнага пытання

Цячэ адкуль, цячэ куды.

I берагі даўно замоўклі

Ад жуды.

У глей хвастамі

Рыбы б’юць і б’юць.

Знікаюць рыбы,

Птушкі не пяюць.

Няма жанчынам дзе

Ні мыць, ні паласкаць,

Расце трава,

А хваляў не відаць.

Ой, на каго ж

Пакінула ты нас?

Я гладжу дно,

Што высахла не ў час.

Хадземце, людзі,

I раку наплачам,

Каб слёзы піць свае.

Тады мы нешта значым!

1967

ПЕРШЫ ЎСХОД СОНЦА

На верхавінах дрэў

Лісты трапечуць лёгка:

Яны ўжо бачаць,

Яны ўжо бачаць!

Спаўзаюць цені

Доўгія на захад.

Там будзе ноч.

Калі мы не праспім,

Дык дойдзем да яе.

Маўчыць імклівая вада,

Нібы мяркуе, а ці варта

Ёй выпускаць на бераг чалавека

Імклівай рыбінаю, яшчарам, лілеяй

Ці з іншым неразгаданым абліччам.

Мы нават і не ведаем напэўна,

Каторы раз такое робіцца на свеце.

1967

ДУША НАПОЎНІЛАСЯ КРЫКАМ ЖУРАЎЛЁЎ