Lilith

–Hm… Dobrze, podpiszę ci ten urlop. – Jego przełożony niechętnie sięgnął po długopis i pieczątkę.

–Dziękuję, panie inspektorze.

–Co?! Bezpłatny też?! – Traczyk spurpurowiał ponownie, gdy zobaczył drugi papier. – Na trzy miesiące?!

–Mam tylko dwa tygodnie urlopu płatnego, a to może nie wystarczyć. Te trzy miesiące to tak na wszelki wypadek. Stawię się najwcześniej, jak tylko się da – pospieszył z wyjaśnieniem Michał.

–Oby, Nawrocki, oby… Na twoje miejsce jest sporo chętnych, mimo że nasz wydział nie cieszy się miłością. – Inspektor odepchnął od siebie podania, jakby go parzyły. – Zabieraj się stąd, zanim zmienię zdanie! – warknął, popychając w jego kierunku pistolet.

Michał wpadł do swojego mieszkania w Warszawie i zaczął się szykować do wyjazdu. Załatwił już wszystko, skontaktował się z przyjaciółmi, została mu jeszcze jedna sprawa. Edyta. Wiedział, że powinien zatelefonować i wyjaśnić jej całą sprawę, ale im dalej był od Lipniowa, tym większe miał opory. Wytłumaczy jej wszystko osobiście. Jeszcze dziś.

–Pod warunkiem, że będzie chciała słuchać. – Wiedział od Norberta, że go szukała.

Przypuszczał, że właśnie dlatego wybrała się do komisariatu. Nie wierzył, by osoba tak ostrożna jak ona powiedziała komukolwiek o swoich podejrzeniach. Teraz ma kolejne powody, żeby nie ufać nikomu, pomyślał z niesmakiem o sobie. Na swoje usprawiedliwienie miał tylko tyle, że gdy próbował się z nią porozumieć, jej komórka była wyłączona. Tego argumentu nie zamierzał jednak teraz wykorzystywać. Miał wystarczająco dużo czasu, by jej powiedzieć prawdę o sobie. Przed wyjazdem.

219

Lidka była zafascynowana opowieścią Edyty.

–Wiedziałam – szepnęła podekscytowana. – Wiedziałam, że to coś ważnego.

–Lidka, pamiętnik pamiętnikiem, ale niepokoi mnie to włamanie. Ksiądz Adam ma rację. Ktoś szukał tego notesu. Tylko po co? Nawet nie mam do kogo się zwrócić z prośbą o pomoc…

–Muszę ci coś pokazać. – Lidka wstała i skinęła ręką na Edytę, by też się podniosła. – Kilka dni temu przez pomyłkę zajrzałam na pewną stronkę. Jakieś towarzystwo historyczne czy coś w tym stylu.

Weszła do gabinetu Piotra i włączyła komputer.

–I wyobraź sobie, że na ich stronie były listy Anastazji, ale nie te miłosne, tylko te, o których ci mówiłam. Pamiętasz? Pisała o nawiedzającym ją demonie.

–Pamiętam – potwierdziła Edyta.

–O, tu są… – powiedziała Lidka. – Przeczytaj sobie… Oni mieliby powód, żeby się włamywać – uznała. – Nie sądzisz?

–Hm… – mruknęła zamyślona Edyta. – Wiesz, kto należy do tego ich towarzystwa?

–No właśnie dziwna sprawa. Nie można wejść dalej bez hasła. I jeszcze to logo! – Wskazała na grafikę.

–Hm…

–Chodźmy stąd. Piotr nie pozwala mi wchodzić do gabinetu. – Lidka wyłączyła komputer.

Edyta obrzuciła szybkim spojrzeniem bałagan panujący wokół. Stosy map i rysunków porozrzucane były po całym pokoju, zalegając podłogę i półki. Nie rozumiała, jak można pracować w takim nieporządku.

–Nad czym on pracuje? – spytała podejrzliwie, gdy znalazły się z powrotem w bibliotece.

–Nie mam pojęcia – odrzekła Lidka. – Nie pytam, a on nie mówi. Wydaje mi się, że ma to związek z historią Lipniowa. Szaleje tak od czasu, kiedy znalazłam na strychu te stare mapy.

–Czego może szukać? Jak myślisz?

–Trudno powiedzieć… – Z zastanowieniem obracała kubek w dłoniach. – Wiesz, jego pasjonują różne obiekty historyczne, ruiny, tego typu rzeczy. Pewnie próbuje odszukać za pomocą tych starych map jakieś ważne miejsca… Nie wiem, co takiego mogłoby być w Lipniowie, co byłoby warte odnalezienia…

220

–Pewnie coś by się znalazło. – Edyta myślała przez chwilę. – Miejsce pochówku czarownic na przykład – powiedziała. – Nie mogły być pochowane w poświeconej ziemi, a coś musieli robić z ciałami… – zastanawiała się na głos.

–Nie palili ich na stosie? – zdziwiła się Lidka.

–Nie wszystkie. Część kobiet umierała podczas tortur lub prób, no i wydaje mi się, że ciało tak ciężko spalić zupełnie na popiół.

–Pamiętam. Próba wody. – Na twarzy Lidki pojawił się grymas na wspomnienie pierwszej rozmowy z Edytą, gdy ta wyjaśniała jej metody ujawniania czarownic.

–Między i