Lilith

–Myślałam, że pan już po służbie? – zauważyła Edyta z pozorną nie-dbałością, konstatując z lekkim rozbawieniem, że policjant nawet prywatnie przede wszystkim jest policjantem. Normalny człowiek po prostu by się przedstawił, nie machając legitymacją.

–Bo jestem.

Edyta z satysfakcją dostrzegła, że się zarumienił.

–Co to za pizzeria? Moglibyśmy tam podjechać. Na miejscu dowiemy się więcej… – Michał wyciągnął notatnik i czekał, aż ktoś poda adres.

–Hm… – Lidce nie umknęła ta wymiana spojrzeń, zażenowanie Nawrockiego ani złośliwa satysfakcja przyjaciółki.

–Tak? – zwrócił się do niej komisarz. Nie uszło jego uwagi ciche mruknięcie.

–Nic nie mówiłam. – Spłoszyła się. – Tak tylko… – Wykonała w powietrzu nieokreślony ruch ręką. – Problemy z krtanią – wybrnęła w końcu, widząc jego baczne spojrzenie.

–Aha… Panie Janie, czuje się pan na siłach, żeby ze mną jechać? – zapytał. Dostrzegł, że ojciec dziewczynki sprawia wrażenie osłabionego.

–Oczywiście. – Bartkowiak wstał z ulgą.

Sam nie śmiał prosić, żeby komisarz z nim pojechał do pizzerii, ale przyjął ofertę z wdzięcznością. Nawrocki poprosił Edytę o adres, zapisał go szybko, po czym skinął głową na pożegnanie. Wychodząc, rzucił jeszcze badawcze spojrzenie Lidce.

67

2.

–Proponuję jechać moim wozem. – Komisarz wskazał na zaparkowany na wprost wejścia samochód. – Podrzucę pana z powrotem – dodał, widząc wahanie mężczyzny.

–Dziękuję. Tak rzeczywiście będzie lepiej. Nie znam miasteczka. W dodatku przez te jednokierunkowe uliczki nie mogę sobie tutaj poradzić nawet z mapą – przyznał Bartkowiak.

–Nie pan jeden – wyznał mu Nawrocki. – Na początku zdarzało mi się jeździć pod prąd. Dobrze, że to ja wypisuję mandaty – zażartował nieudolnie.

–No właśnie… – Tamten z uprzejmości wykrzywił usta w parodii uśmiechu.

Podjechali w milczeniu pod pizzerię. Ojciec dziewczyny na przemian odzyskiwał i tracił nadzieję. Nawrocki nie zastanawiał się właściwie nad niczym konkretnym. Pozwalał myślom płynąć swobodnie. Nie nastawiał się, że usłyszy coś istotnego. Nie masz oczekiwań, nie doznasz rozczarowań, pomyślał w przypływie filozoficznego nastroju.

–Policja. – Wyjmując legitymację, przypomniał sobie błysk w oczach właścicielki księgarni. Skrzywił się z niezadowoleniem. Ta kobieta zaczynała go prześladować.

–Czy coś się stało? – Dziewczyna w czerwonym fartuszku i czapce z daszkiem tego samego koloru miała nie więcej niż dwadzieścia lat.

Rozglądając się po lokalu, Michał odniósł wrażenie, że pracują tu same dzieciaki. A może po prostu to ja jestem już stary, kolejna niemiła myśl jak błyskawica przemknęła mu przez głowę.

–Chciałbym rozmawiać z właścicielem.

–Pan Adamiak jest na zapleczu. – Dziewczyna wskazała pomieszczenie za swoimi plecami.

Nawrocki ruszył tam, nie czekając na zaproszenie, Bartkowiak poszedł za nim. Za biurkiem w niewielkim pokoiku siedział czterdziestoletni mężczyzna o śniadej cerze i brązowych wyłupiastych oczach. Nie zauważył ich wejścia, pochłonięty sprawdzaniem faktur w sporych rozmiarów segregatorze.

–Policja. Komisarz Nawrocki. Pan Adamiak? – upewnił się Michał.

–Tak, to ja. Coś się stało? – zaniepokoił się właściciel.

–Dlaczego pan uważa, że coś się musiało stać?

–Nie wiem dlaczego, ale jak przychodzi policja, to chyba coś się musiało stać, no nie? – Tamten wzruszył ramionami.

68

–Mam parę pytań. Możemy usiąść?

–Jasne, przepraszam, gdzie ja mam głowę. – Wskazał stojące przy biurku krzesła. – O co chodzi? – zapytał, gdy obaj mężczyźni usiedli. Zmierzył podejrzliwie starszego z przybyłych. Nie wyglądał na policjanta. Był wyraźnie zdenerwowany, pocił się i rozcierał dłonie.

–Szukamy dziewczyny. Zaginęła kilka miesięcy temu – skłamał gładko komisarz.

Informacja ucieczka czy zaginięcie dla Adamiaka nie miała znaczenia. Michał natomiast z doświadczenia wiedział, że ludzie uprzedzali się do rodziców, których dzieci uciekły z domu.

–Dwa miesiące temu starała się o pracę u pana. – Świadomie przedstawił to jako stwierdzenie faktu, dając do zrozumienia, że już o tym wiedzą.

–Panie komisarzu – właściciel pizzerii ze zdumienia aż się odchylił na fotelu – dwa miesiące? Wie pan, ile osób przewinęło się tu w tym czasie?!

–Mogę się tylko domyślać. – Michał uciszył gestem Bartkowiaka, który chciał się wtrącić do rozmowy. – Dziewczyna nazywa się – celowo używał przy jej ojcu czasu teraźniejszego – Elżbieta Bartkowiak. Piętnaście lat, około stu sześćdziesięciu centymetrów wzrostu, pięćdziesiąt kilogramów wagi, drobna, jasna blondynka, niebieskie oczy…

–Nie zatrudniam dzieciaków w tym wieku – przerwał mu z niesmakiem Adamiak. – Poza tym opisał pan przynajmniej jedną czwartą mojej klienteli.

–Proszę spojrzeć na zdjęcie. Może ją pan rozpozna. – Podał tamtemu fotografię otrzymaną od Bartkowiaka w czasie rozmowy w motelu.

–Sam nie wiem. – Mężczyzna założył okulary i przyglądał się dłuższą chwilę zdjęciu. – Nie jestem pewien… – Spojrzał z wahaniem na komisarza.

–Widział ją pan? – Bartkowiak nie wytrzymał. – Widział pan moje dziecko?

–To pana córka? – Adamiak popatrzył na niego ostro. – Zaginęła, co? – spytał zaczepnym tonem. – A może uciekła?

–Panie Adamiak! – przywołał go do porządku komisarz. – Pamięta ją pan czy nie?!

–Pamiętam. – Tamten niechętnie oderwał wzrok od zaskoczonego Bartkowiaka. – Była tu. Chude to takie, zabiedzone. Szukała pracy, ale, jak mówiłem, nie zatrudniam nikogo poniżej osiemnastki, a i tak mam wrażenie, jakbym prowadził przedszkole, a nie zakład gastronomiczny.

–Słyszałem co i