Напярэймы жаданьням

Як гнеў раба, сьціскаецца ад болю

няпослуху дзівацкага сакрэт.

І ганьбіцца зямлі ружовы цьвет,

зьнішчаецца на зыбкіх плынях золі...

Які-ж пакінем дзецям запавет,

пакутнікі зьнявераныя долі?

Паўторым нешанованы, а мо’...

... Сьмяротнае зямлі чужой ярмо.

Вэнэцуэля, сакавік 1954

7.Ля берагоў крывіцкае Нямігі

Уецца шлях гразкою каляінай,

а часам камяністасьцю ўстае.

Сьціскаецца, суродзічы мае,

ад гневу голас песьні сакалінай.

Бы грэшнік той, прад чорнаю гадзінай

малюся сонцу. Вельмі-ж не стае

журботнае, вазёрнае мае,

далёкае і блізкае — адзінай...

Калі-ж, калі зьнітуюцца з Радзімай

пад сонцам дум сьпялюткіх невады?

Заплодненыя сподзевам, сады

ўсупор зышліся з постыняй азімай...

І крышацца ільдоў грымотных крыгі

ля берагоў крывіцкае Нямігі...

Вэнэцуэля, сакавік 1954

8.Сябром

Мякка сьцелюць, ды мулка спаць,

і ніяк мне цяпер ня сьпіцца,

калі зноў, каб душу расьпяць,

калупаюцца ў сэрцы сьпіцай.

Не засну — пастаю пакуль,

абапруся на кій вішнёвы,

каб, зірнуўшы на цені куль,

сьцерагліся начныя совы...

Калі-ж часам нясьцерпны змор

пераможа мяне, скажыце,

што упала з плячэй ярмо,

калі сэрца сьмяротна выцяў...

Вэнэцуэля, сьнежань 1954

9.Вузкі стрыб дугі

Сонца плавіцца, а я, дзівак, бажуся,

што сьвет плыняю ільдзянаю ацёк,

што нязручна чалавеку у кажусе

разьмінацца з пакалечаным жыцьцём.

Прыдзівіцеся, як корчыцца між вулак,

нібы старац... На далонях жоўтых рук

перад кажнаю пад поўсьцю тлустай мулай

падымае растаптаную зару,

на кавалкі пашматкованую ўчора...

У правалінах вачэй — вагонь і плач.

Мы, спыніўшыся, стаім на пляцы чорным

ля патухшага даўным-даўно цяпла

або спорым у бязладнасьці таропкай

каля прасел збуцьвянелых верад жыл,

падстаўляючы пытальнікі пад кропкі,

а над клічнікамі — кропкі і крыжы...

Сонца-ж плавіцца... Вялікі почуў сілы

у крыві гарачай. Думак бег — тугі...

Падпаўзаем, як вужы, пад камень сівы

з прыладованай на вузкі стрыб дугі...

Вэнэцуэля, студзень 1955

Не прабуджанае сонцам раньне

Не хвалю нічога

і ня ганю,

яно ўсё мінулася,

але

водгульле

расьцёртага змаганьня,

попел сноў,

вясны

і лёс калек,

помнікі

і слова —

чалавек,

вобразы

на сплямленым экране —

ўсе яны

сьцігуюць,

часта сьняцца,

пераймаюць

на жалобным пляцы

і выразна кажуць мне:

«У вочы

раніцы

пільней

вазьмі зірні!..

Калі сум

сьлязьмі

іх надта точыць,

сам звуглее

ў заўтрашнім вагні,

ледзьве

іскрай прысаку

крані

волю моцную

на спадзе ночы»...

Гавару усім ім:

«Не баюся

пазіраць у вочы

Беларусі»...

На зямлі

я тое толькі ганю,

што іржою ганьбы

заплыло...

Мужнаму —

сьпяваю гімн змаганьня,

прад памерлымі —

зямлі чалом...

Муляецца

камяным вузлом

не прабуджанае

сонцам раньне...