Напярэймы жаданьням

вастрасьпінных абвалаў, маўклівых, бы сьфінксы,

жаўтатварыя цені рабоў і рабынь,

пакідаючы на́шчадкам даты і іксы?..

Не гавораць вятры плачу тускнай зары,

што скрывавіла сэрца аб гострыя дзіды,

дзе спыняюцца сны: ля каралявых рыф

ці на грудзях шчасьлівай у снох Атлянтыды...

Вэнэцуэля, сьнежань 1952

Спрытныя жарты

Сонца, важкое і вельмі чырвонае, вечарам

смутак зямлі пакідала зь нежаданьнем упартым,

нібы крывёй аблілі белы твар чалавечаю,

кажучы:

«Гляньце на нашыя спрытныя жарты —

квецікі сьціплыя... Ягадкі, моцна налітыя

сокам ружовым, зблізяцца... Зьнішчацца формы

і масьці»...

Неба чарнела. І хмары дзіравымі сітамі

зоры расьсейвалі, з громам самім каб ня ўпасьці.

Нам-жа нялёгка было на душы: нябывалая

зьява благое нешта сьвету й людству варажыла...

Ейная сіла — магутная — гнула і звала нас

стацца бясстрашнымі... Скоўвала сочыва жылаў.

Потым...

з крывёю і потам хвалі прынесенай

полымя прагнае хлынула ў цёплыя покуці

хатаў... Ружовыя квецікі страшнага месіва —

ягадкі — моўчкі глядзелі на сонца упокаце...

Вэнэцуэля, сьнежань 1952

Жалоба

Было ды з вадою сплыло,

лістамі лілей спавілося...

Па згубе маё сяло

жалобу вялікую носіць.

У чорным. І крыж ля ракі.

Таполяў вільготныя бровы

калышуць у вецьці мяккім

утраты і сподзіву словы:

«Было ды з вадою сплыло,

лістамі лілей спавілося»...

Над тым, што пад сонцам цьвіло,

і молімся і галосім.

Ня вернецца — вечны спакой,

акажацца — выжывем неяк...

Паклонімся хвалі плыўкой

за літасьць і белым лілеям

і скажам: было й ня было,

бялюткі... Акрэп і вырас...

Маліся, маліся, маё сяло,

за сьветлы зваротнага выраз.

Вэнэцуэля, травень 1954

Жылачка

Пад кашуляй зь беларускага радна,

што пашылі на дарогу у нястачы,

вельмі моцна б’ецца жылачка адна,

і здаецца яна гэтакай гарачай,

што раптоўна загарыцца й расьпячэ

і нічога не пакіне у бедным целе...

Абясьсілены шкілет маіх плячэй

падпіраецца ўначы гарбатым ценем.

І ніякіх прасьвятленьняў. Лекары...

Хіба-ж мне што скажа лекар ці знахар той?

Каб жывога зь нежывымі прымірыць,

і хадзіць да «інжынераў душ» няварта.

Пашчапаны землятрусам, белы сьвет

у душы пачуцьцяў сьветлых не замуляў,

спавяшчаюць мне, што жылачкі сакрэт —

у раднянай на плячах маіх кашулі...

Далікатных, каб прынесьлі мяккасьць сну,

ня прыму і не надзену — не спакусяць.

Не сябрую з думкай: «Лягу і засну,

і ніколі — бесклапотны — не прачнуся»...

Пацярплю. Тканінаю калянага радна

нецярплівасьці пякучасьць заспакою,

каб пад сэрцам гэта жылачка адна

не давала мне ніколі супакою.

Вэнэцуэля, студзень 1955

Я ня ведаю, дзе ты...

Я ня ведаю, дзе ты,

далёка ад дому ці блізка, —

не гаворыць ніхто.

І калі я такое пачую?

На дарогах,

наваскованых сонцам

і вельмі сьлізкіх,

толькі месяц смутны,

як і лёс мой,

зы мною начуе...

Прыглядаецца,

лушчыць

іскрыстыя зораў зьнічы

і плыве,

і малюе ля пальмаў

і сьцені, і плямы...

Я сьцішаю хаду,

я прыгадваю моцна

тваё аблічча

і вачэй глыбіню,

на сівы апушчаюся камень.

Да зялёных вазёр,

дзе пакінуў цябе я калісьці,