Напярэймы жаданьням

і думы, і словы, і сны —

усё, не дабітае глумам,

прачнулася ў шуме лясным:

і думы, і словы, і сны.

Травень 1943

Упаў блакіт

З настрояў ля Нёману

Упаў блакіт

на шкло ракі,

і сонца зь ім упала...

Празь цень густы

глядзяць лісты,

як сонца твар купае.

Ляжыць блакіт

на шкле ракі,

плынь зыбкая гайдае.

Рачное дно

мне ўсё відно,

краса і неба краю...

Дрыжыць блакіт

на тле ракі,

хмурынкі —

далей,

далей...

Сачу іх сьлед

на срэбным тле

і раптам —

хвалі,

хвалі...

Упаў блакіт

у глыб ракі,

рака-ж такая злая...

Не, не адна

у нас яна,

што скарб вякоў хавае.

Беражна, ліпень 1943

П’ю сок вясны

З нагоды Першага Мая прысьвячаю

сваім прыяцелям і радні,

блізкай і далёкай.

Мой родны брат, сястрыца мая, маці,

о, колькі дум, слоў колькі сяньня маю...

Як люба мне, што ў роднай з вамі хаце

п’ю сок вясны у дзень сьвяточны Мая.

Празь цьвіль смугі ўсьміхаецца травіца,

і рукі дрэў — у новай апранасе...

Вясна з прыполу мне дае напіцца

пітва інакшага на новым, сьвежым квасе...

Зірнеце: вуліцы усе, завулкі

ад хмелю гэтага кіпяць у русе.

Ніхто й ніколі песьняў звонкіх, гулкіх

ня спыніць і скаваць ня змусіць.

Над горадам, на сьцёртых сьпінах плошчаў

ад раньня — маладжавага — да змроку

цалуюць сьцягі нашыя, палошчуць

вятры, наровячы ў блакіт высокі.

Там зоры зайздрасьцю гараць, іскрацца,

мільгаюць, любыя, над шэрым грудам.

І лучнасьць нашая тужае ў працы,

каб мець жніво на папялішчы рудым.

Мой родны брат, сястрыца мая, маці,

ад сэрца шчырага пішу адгэтуль:

дай, Божа, ўсім у роднай сваёй хаце,

як гэты Май, правесьці зь песьняй лета.

Ліпень 1943

Беларускай моладзі

Дарма, што сьплямлены наш сад,

крывёй абліт журботны жнівень,

шуміць пад зорамі краса

на сакавітай роднай ніве.

Дарма, што водбліскі крыві

крывавяць край блакітны неба,

працуй, змагайся і жыві:

змаганьне пільна сяньня трэба.

Адзін на жвір грудзьмі падзе —

другі народзіцца і стане;

і сьлед прыцішаных падзей

сьвятлом зары асьвеціць раньне.

Насустрач разам выйдзем мы

і першай сонечнай усьмешкай

спалошчам спадчыну чумы

і друз аджытага на сьцежках.

І расшуміцца сьпелы сад

і золатам спавіты жнівень.

Расьці, юнацкая краса,

на сакавітай роднай ніве!

Жнівень 1943

Верш

Падышла і сказала: «Ларыса»...

Прывіталіся. Слоў ня было.

На попеле захаду прысак

сонца сьлязьмі разьліло.

Часіны трывогі; і ростань

узрушыла сэрца, душу.

«Бывай! — сказаў шчыра і проста.—

Прыходзь, мая радасьць, прашу.»

Верасень 1943

Ізноў я тут

Ізноў я тут, каля цябе,

мой родны, любы, срэбны Нёман.

Скажы мне, колькі на гарбе

сваім дабра ты выцяг з дому?

Якія думы думаў ты,

калі твае сівыя грудзі

мільён разоў гнялі плыты

і нець, як змораныя людзі?